17. júní - 01.11.1925, Blaðsíða 7

17. JUNÍ
55
the world as a whole against the
force“. Þessi spádómur hans er nú ef
til vill að rætast. Hann gekk þó á bak
þessara orða sinna, líkt og Wilson, er
hann knúði Þjóðverja til þess að ganga
að ósæmilegum ofbeldisfriði. Reyndar
yðraðist Lloyd George synda sinna,
og einkum reis hann öndverður gegn
Schlesíu- hneyxlinu.
Lloyd George barðist altaf í ræðu
og riti móti hertöku Ruhrhéraðsins og
sýndi fram á, hvílíkt ofbeldi Poincare
og hans fylgifiskar höfðu þar í frammi
gegn varnarlausri þjóð.
Sættin í Locarno verður að öllum
líkindum samþykt af stjórnum allra
hlutaðeigandi landa, nu fyrir jólin, og
þá er fyrsta sporið stigið til að létta
á því oki, sem lagt var á Þýskaland
með Versaiafriðnum. Georg Brandes
heimfærir þessi orð Goethes um Ver-
salafriðinn: „Nichts schrechlicher kann
dem Menschen gesehen, als das ab-
surde, verköiperte sehen“. — Flesta
mun eitthvað ráma í skilyrðin, sem
Þjóðverjum voru sett, þó þykir mér
rétt að geta höíuðatriða friðarsamnings-
ins að nokkru.
Meðan vopnahléið stóð yfir, urðu
Þjóðverjar fyrst og fremst að láta af
hendi næstum öll hergögn. Seinna
kröfðu bandamenn þá um allan verzl-
unarflotann, nema smáskipin. Enn-
fremur urðu þeir að láta af hendi
helminginn af gullforða sínum, og
sömuleiðis ógrynni af landbúnaðarvél-
um og húsdýrum o. m. a. Yfir 300
greinar í Versalafriðnum byrja á annari
hvorri þessara setninga: Þýskaland
afsalar sér rétt sinn til, eða: Þýska-
land skuldbindur sig til. Fyrstu árin
eftir Versalafriðinn vcru Þjóðverjar að
heita mátti réttlausir bæði heimafyrir,
en einkum fyrir utan landamæri ríkisins.
Innanlands var frelsi þeirra og sjálf-
stæði hnept í fjötra af ótal nefndum
og umsjónarmönnum. Utanlands voru
þeir alveg réttlausir að kalla, urðu að
afsala sér rétti til eigna sinna erlendis,
sem voru margra tuga milljarða virði,
einkum sjóritsímarnir. Ennfremur voru
allir samningar þeirra við önnur ríki
dæmdir ógildir, hvort sem um póli-
tíska- eða verzlunarsamninga var að
ræða, þeir urðu að lofa að framselja
helstu menn þ.óðarinnar, bæði stjórn-
málamenn og herforingja og vísinda-
menn, um 960 að tölu, í hendur
bandamönnum til dóms.
Samkvæmt Versalafriðnum urðu
Þjóðverjar að láta af hendi 18 °/0 af
landi sfnu og auk þess allar nýlendur,
er Frakkar og Englendingar skiftu á
milli sín. íbúar þessara landshluta, er
Þjóðverjar mistu, voru um 5% milljón.
Það voru að mörgu leyti hin auðug-
ustu lönd ríkisins, er gáfu af sér 60
milliónir tonna af kolum árlega og 25
°/0 af sykur-, jarðepla- og skógaraíurð-
um ríkisins, og um 50% af málm-
námum þess.
Þjóðverjar urðu að ganga að greiðslu
skaðabóta í gulli, vörum og vinnu.
Fyrst var skuldakraía bandamanna á
hendur þeim um 200 milljarða gull-
marka. En er þeir komust að raun
um, að þessi upphæð væri ófáanleg,
var loks fastráðið á Lundúnafundinum
1921, að skaðabæturnar skyldu nema
132 milljarða gullmarka, eða svo gífur-
legri upphæð, að hún svaraði til
helmings allra þjóðareigna í Þýska-
landi. Auðvitað var öllum skynbærum
mönnum þegar ljóst, að engin þjóð
gæti nokkru sinni greitt þessa fjárupp-
hæð af hendi og allra síst Þýskaland,