17. júní - 01.11.1925, Blaðsíða 11
17. JUNÍ
59
mínútna akstur. Við hlökkuðum öll
til þess að koma þangað, enda höfð-
um við þá sjerstöku ánægju að hafa
íslending, Sigurð Sigtryggsson
lektor, til þess að segja okkur frá
þessum stað.
í þýsk-danska stríðinu 1864 bygðu
Danir röð af virkjum þvert yfir Suður-
jótland. Frá þeim tíma er Dybböl-
virkið.
Þegar eg stóð á einni virkisbrúinni,
fanst mjer eg standa á helgum stað.
Hjer höfðu ungar danskar hetjur hnigið
að velli fyrir ofureflinu prússneska.
Hjer flaut blóð dönsku þjóðarinnar í
baráttu fyrir frelsi sínu. Dybböl er
minnisvarði þeirra dáðadrengja, sem
þar ljetu líf sitt fyrir ættjörðina, menn,
sem ekki voru að eins danskir í orði,
heldur inst og dýpst. Þegar eg læt
hugann fljúga til baka til þessara löngu
liðnu atburða, skil eg þá helgi, þann
minningarljóma, sem hvílir yfir þess-
um stað. —
Kl. 6 urðum við að kveðja Dybböl
og Sönderborg. Öll hefðum við viljað
vera þar lengur, en tíminn var naumur,
sem ætlaður var til fararinnar.
Aftur ókum við af stað með háværum
kveðjuhrópum. Nú var förinni heitið
til Rönshovedhöjskole. Hann stendur
við Flensborgarfjörðinn. Þegar við
höfðum ekið góða stund, var komið á
móti okkur með vagna. Það var skift
um í snatri og haldið svo áfram. Eftir
x/2 klst. akstur komum við til skólans.
Fyrsta skiftið á ferðinni sáum við hjer
íslenska flaggið. Það bærðist hægt og
hátíðlega i andvaranum, eins og tígu-
legur útvörður þjóðarinnar fámennu
norður í Atlantshafinu.
Þarna skyldi verið um nóttina, í
skólanum og í nágrenninu.
Um kvöldið var samkoma. Skóla-
stjórinn Aage Möller hjelt langa
og snjalla ræðu. Skýrði hann sögu
þjóðernisbaráttu Suðurjóta. Hann talaði
um Suðurjótland sem útvörð, ekki
að eins Danmerkur heldur Norðurlanda.
Nú væri mikið undir því, að reynast
trúir verðir gegn öllum áhrifum, sem
stefndu í þá átt, að veikja danskt þjóð-
erni í Suðurjótlandi. Endaði hann ræðu
sina með þvi, að láta í ljós þá ósk
til allra ungra Dana, að þeir bæru
merkið hátt í framtíðinni.
Áge M. Benedictsen hjelt þvínæst
ræðu. Mæltist honum vel að vanda.
Millan á Dybböl.
Eftir beiðni hans sungum við nokkur
islensk lög. Að því búnu var gengið
til borðs.
Þegar samkomunni var slitið var
orðið framorðið, svo við gengum
strax til hvílu. —
Næsti dagur rann upp bjartur og
heiður. Nátturufegurðin þarna var óvið-
jafnanleg þennan júnímorgunn. Sólin
varpaði morgungeislum sínum yfir
akra og engi. Skógurinn breiddi út
laufkrónu sína, tignarlegur og fagur.
Loftið kvað við af fuglasöng, það var
lofsöngur um sumar og sól og græna
lunda. — Flensborgarfjörðurinn lá
bárulaus og sljettur, eins og stór spegill.