17. júní - 01.11.1925, Blaðsíða 15

17. JUNÍ
63
Uppeldi og gifting.
Stúlkubörn eru höfð á brjósti í 3—4
ár, en drengir skemur. Leikur barna
er mjög frjálslegur, og eru þau nakin
að leik sínum.
Er stúlka verður fullra 11 ára gömul
er hún talin gjafvaxta, og þá byrjar
alvara lífsins. En er þetta verður, bjóða
foreldrar stúlkunnar vinum og vanda-
mönnum til veislu, og er etið og
drukkið eins og efnin leyfa. Eigi má
þó stúlkan sjálf sitja í veislunni, því
hreinsunartímann má hún ekki vinna
að nokkuru verki og eigi láta karlmann
sjá sig. Að þeim tíma liðnum, tekur
hún að gegna innanhússtörfum, og
síðan er hún gift svo fljótt sem unnt
er. Hafa foreldrar hennar þá venjulega
sjeð henni fyrir mannsefni löngu áður.
Aðalskylda konunnar er að fæða
manni sínum syni. Eru karlmenn
álitnir nytsamlegri borgarar en konur.
Vel fer á að ein sje dóttirin, ef ekki
verða þær fleiri, að öðrum kosti getur
maðurinn fært sjer lögmál Manu’s í
nyt, en það hljóðar svo: „Ef kona
hefur eigi fætt manni sínum nein börn,
átta árum eftir giftingu þeirra, eða
engan son, heldur eingöngu dætur,
11 árum eftir giftingu, þá má hann
taka sjer hjákonu, eina eða fleiri, og
jafnvel reka frá sjer fyrri konu sína, ef
sýnist. Einnig má hann reka konu sína
frá sjer ef hún er tannhvöss og illyrt".
— Vegna þessa er fjölkvæni eigi alls-
kostar ótítt með Hindúum sem og
með Múhameðstrúarmönnum.
Skylduverk kvenna.
Annars eru skylduverk kvenna svipuð
og í öðrum ’.öndum. Hún á að sjá
um matartilbúning og gegna öðrum
heimilisstörfum.
Hreinlæti í öllum hlutum er hátt á
lofti haldið meðal Indverja. Líkamlegt
hreinlæti er mikið, og baða menn sig
mörgum sinnum á dag.
Það er skylda konu að skemta
manni sínum. Er rökkva tekur á kveld-
in, segir hún sögur og æfintýri, sem
gengið hafa mann frá manni í ómuna-
tíð, og vex hróður þeirra kvenna, er
vel segja. Sönglög og þjóðkvæði
syngur konan og dætur hennar hús-
bónda til skemtunar, en söngurinn sá
lætur illa í eyrum Norðurálfubúa, nema
hann sje honum því vanaii.
Konan á að bera djúpa lotningu
fyrir manni sínum, og er hann ein-
ráður um alt á heimilinu. Aldrei verður
þó vart við kúgun kvenna. Konan er
manni sínum auðsveip, en hann er
sljór og daufur, og eigi ósjaldan
rekst maður á heimili, þar sem konan
ræður öllu, þó raunar heita eigi, að
maðurinn skipi fyrir um verk. Gefa
konur mönnum sínum jurtaseyði nokk-
uð, sem þess er valdandi, að viljaþrek
hans lamast. Sagði mjer læknir einn
enskur, sem var nágranni minn, að
með þessu seyði mætti hafa þau áhrif
á stóra heila mannsins, að hann verður
næmur fyrir hverskonar dáleiðslu.
Stundum beita konur þessu meðali
við Norðurálfumenn sem þær girnast,
og verða þeir þá sömu ræflarnir.
Bálför konunnar.
Bálfarir ekkna eru nú bannaðar með
lögum, en fyrir kemur að kona lætur
brenna sig, er lík manns hennar er
brent. Hjer um veldur, að kjör ekkna
eru býsna bágborin og lítt viðunandi.
Er andinn skreppur úr mannium, er
kona hans rænd skrautgripum og svift
klæðum, hár hennar stýft af hötði og