17. júní - 01.11.1925, Blaðsíða 14
62
17. JUNÍ
Nú var heimförin byrjuð. Við reynd-
um að skemta okkur eftir föngum, en
hugsunin um það að eiga nú bráð-
lega að skilja, dró úr ánægjunni.
Kl. 3 komum við til Vejen. Þar var
áfangastaður okkar Askovbúa. Þar
kvöddumst við með mestu virktum.
Svo hurfu hinir sjónum okkar og við
stóðum ein eftir. Hálfum tíma síðar
vorum við komin heim til Askov,
þreytt — en ánægð. —
Öll munum við lengi minnast þess-
arar Suðurjótlandsferðar. Ber þar þrent
til, gestrisni fólksins, fegurð landsins
og saga þess.
Hvervetna var okkur tekið með
opnum örmum og allir geiðu það
sem þeir gátu, til þess að gera förina
skemtilega. —
Suðurjótland er fagurt í sumarskrúð-
anum. Sjerstaklega er náttúrufegurðin
óviðjafnanleg meðfram Flensborgar-
firðinum, broshýr og vingjarnleg.
Við heimsóttum alla helstu sögu-
staðina og heyrðum útdrátt úr sögu
þeirra. Förin var því ekki að eins
skemtiför, heldur einnig lærdómsrík.
Herra Á. M. Benedictsen valdi vel,
þegar hann ákvað þessa för. Eg vil
enda þessar línur með þökk til hans
og konu hans, íyrir framúrskarandi
leiðsögu og lipurð á ferðinni.
Askov, 17. júní 1925.
Guðmundur Gíslason.
Á FERÐ eru hjer Lárus Jóhannesson
yfirdómslögm, Arni Jónsson alþingis-
maður, ÓlafurSveinsson umsjónarmaður
íslenskra skipa, og Björn Arnar.
Indverskar konur.
INDVERSKAR konur eru í eðli sínu
1 svo frábrugðnar vestrænu kvennfólki,
að furðu gegnir.
Eins og þýskalandskeisari einhverju
sinni sagði, lifir indversk kona ein-
göngu: .fúr die Kitche, Kinder und
Kúche,“ og henni er annt um starfa
sinn, en hefur skömm á ýmsum þeim
starfa, er vestrænt kvennfólk sækist
eftir.
Þó skal þess getið, að nokkru öðru
vísi er viðhorfið í bæúnum, en þar
hefur menning Norðurálfu náð föstust-
um rótum. Stórverslanir og skrifstofur
ráða til sin margar þarlendar stúlkur,
en ekki þykja þær hátt settar í þjóð-
fjelaginu. Þær eru ílestar úr flokki
Eurasiana, sem eru kynblendingar
óæðri stjetta, og fer sá flokkur vax-
andi er fleiri koma Norðurálfubúar til
Indlands.
í bæunum missir kvennfólkið smá-
saman hinn þjóðlega blæ. Nef- og
eyrnahringir hverfa, en slíkir gripir
þóttu áður eitthvert fegursta skart kvenn-
þjóðarinnar. Göt eru og eigi skorin í
nefbrjósk og eyrnasnepla nýfæddra
barna, svo seinna megi koma þar fyrir
gull- og silíurdjánsi. Eyrnadjásnin voru
áður stór sem hænuegg, en eru nú
keypt frá París og borin af heldra
fólki einu. Á götunum í Bombay má
sjá indverskar stúlkur, sem ganga í
silkisokkum og hafa hælaháa gljáskó
á fótum, en þó vefja þær enn þjóð-
legu sjali, er nefnist saree, um
axlir og lendar, og er sjalið svo langt,
að því má bregða yfir höfuðið.
í hinu víðlanda ríki hafa þó enn þann
dag í dag 100 milljónir kvenna gamla
hefð í öllum siðum og háttum.