Starfsmannablað Reykjavíkur - 01.12.1939, Qupperneq 6

58
STARFSMANNABLAÐ REYKJAVlKUR
komlega dregið í efa, að nokkrir starfs-
mannanna með laun ofan við hámarkið,
en með þungri framfærsluskyldu, geti
dregið fram lífið af launum sínum ein-
um eins og verðlagsástandið er að verða.
Hér við bætist, að margir efa það mjög,
að verðlagsvísitöluhækkun á launum
verði yfirleitt látin ná til annarra en
daglaunamannanna, en slíkt væri vitan-
lega hið mesta ranglæti.
Ákvæði gengislaganna munu hafa
orðið þess valdandi, að ýmsir framsýnir
menn í hinum ýmsu starfsmannafélög-
um bæjarins fóru þegar í sumar að
íhuga möguleikana fyrir samstarfi fé-
laga sinna. Hefir hreyfing í þessa átt
verið uppi í ýmsum félögunum, þó ekki
hafi orðið úr framkvæmdum enn þá,
þegar þessar línur eru ritaðar. Ganga
má þó út frá því sem vísu, að samtals-
fundur milli forvígismanna þessa máls
innan félaganna verði haldinn innan
skamms. Kemur þá vitanlega fyrst til
athugunar sameiginleg afstaða gagn-
vart aðsteðjandi erfiðleikum, en hef jist
samstarf á annað borð milli félaganna,
er ekkert því til fyrirstöðu, að það verði
á víðtækum grundvelli og hafi varanlega
þýðingu. Samband starfsmannafélaga í
bænum gæti vissulega haft mikil áhrif á
gang málanna hér í þessum bæ til hags-
bóta fyrir starfsmennina sjálfa.
Hvað Starfsmannafélag Reykjavíkur
snertir, þá gæti það ekki staðið utan við
samstarf annarra starfsmannafélaga í
bænum. Taki starfsmenn bankanna,
síma, pósts og ríkisfyrirtækja höndum
saman til að gæta hagsmuna sinna, verð-
ur St. R. að gerast aðili í því hagsmuna-
sambandi. Að sönnu eiga starfsmenn
bæjarins afkomu sína undir bæ en ekki
ríki, en bilið hér á milli er ekki breiðara
en það, að fjárhagslega standa og falla
bær og ríki saman. Sá árangur, sem St.
R. hefir náð í hagsmunamálum sínum
er heldur ekki svo glæsilegur, að félagið
hafi efni á að hafna raunhæfum aðferð-
um til að ná fram sínum málum. Starfs-
menn bæjarins eru það miklu verr settir
en starfsmenn banka og hins opinbera,
að í raun og veru er þeim alveg settur
stóllinn fyrir dyrnar um allar stöðu-
breytingar upp á við. Hver og einn verð-
ur að vera þar sem hann er kominn, án
verulegra vona um það, að hann geti
unnið sig upp í hærri stöður. Stöðuveit-
ingar bæjarins hafa undantekningar-
laust verið nýskipanir utan að frá kom-
andi manna, þar sem undantekningarn-
ar hafa þó komið fyrir í bönkum og
opinberum rekstri. Og því hefir enda
verið hreyft af ráðamönnum bæjarins,
að starfsmenn bæjarins ættu ekki að
vera hlutgengir um stjórn bæjarmál-
efnanna eins og aðrir borgarar.
Segja má líka, að það sé svo sann-
arlega heldur ekki úr svo háum söðli
að detta, hvað snertir almenn réttindi
starfsmanna bæjarins, þar sem enn hef-
ir ekki fengizt úr því skorið, hverra rétt-
inda starfsmennirnir yfir höfuð njóta,
þar sem engin launareglugjörð er í gildi
utan sárafárra ákvæða um sjálf launa-
kjörin.
Með því að leita eftir samstarfi við
önnur starfsmannafélög í bænum sýnir
St. R. í verki, að því er alvara að knýja
fram hagsmunamál félaga sinna til
samræmis við aðra starfsmenn í bæn-
um — og það er ekki nema allt gott
um það að segja, að starfsmenn í bæn-
um, hvort sem þeir vinna hjá bæ eða
ríki eða í bönkum, hafi sem jafnasta
aðstöðu til starfs síns og líkust launa-
kjör og réttindi.
L. S.