Ársrit Vélstjórafélags Íslands - 01.01.1929, Síða 22

20
hærri launa og betri aðbúðar og viðurværis en verið
hefir, og er það síst að lasta. En gætum þess, að við
njótum þeirra fríðinda aðeins skamma stund, ef við
látum undir höfuð leggjast að gjöra tilsvarandi
kröfur til okkar sjálfra. Ef við stundum ekki til að
ná þeirri fullkomnun 1 starfinu, sem eftir atvikum
er hægt að ná og af okkur má heimta, verða þeir
möguleikar til vegs og velmegunar, sem nú eru
framundan, frá okkur teknir. Stjettin fellur í áliti
almennings, sem nú er að fá auga fyrir því, hve starf
okkar er raunverulega nytsamt, og þeir menn, sem
starfa okkar þiggja og best geta og vilja launa,
snúa við okkur bakinu.
Eitt af því sem menn verða sjerstaklega að hafa
hugfast er það, að slá ekki að neinu leyti slöku við
starf sitt í skjóli þess, að þeir standi í áhrifamiklum
fjelagsskap, sem muni bera blak af þeim ef á bjátar.
Fjelagið getur því aðeins gripið inn í þegar svo
stendur á, að um raunverulegt misrjetti eða órjett
sje að ræða.
Hversu mikið sem rætt er og ritað um s o s i a 1
i s m u s, samhjálp eða samvinnu, þá komast menn
ekki fyrst um sinn á snið við hinn blákalda veru-
leika, hið miskunnarlausa lögmál sem hvervetna
gildir úti í náttúrunni, að „það fæst ekkert fyrir ekk-
ert“, eins og það er einhversstaðar orðað. Menn upp-
skera eftir því sem þeir sá, jafnvel ekki meira þeg-
ar best lætur. Enda mun erfitt að afsanna það, að
einmitt hugsunin sem á bak við þá kenningu liggur,
sje ekki í hvívetna þroskavænlegust.
Þau atriði, sem hjer hefir verið drepið á, er sú