Morgunblaðið - 06.03.2009, Blaðsíða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. MARS 2009
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar stjúpmóður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
VALDÍSAR ÞÓRÐARDÓTTUR,
Silfurtúni,
Búðardal,
áður Búðardal II,
Skarðsströnd.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Silfurtúns fyrir frábæra umönnun.
Guðrún Þorsteinsdóttir, Eyjólfur Kristjánsson,
Guðbjörg Þorsteinsdóttir, Þorgeir Hafsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug,
vináttu og samúð við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
STEFÁNS BJÖRNSSONAR
frá Grjótnesi,
Norður-Þingeyjarsýslu,
síðast til heimilis
Hvassaleiti 24,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á Droplaugarstöðum fyrir mjög
góða umönnun.
Svanhvít Friðriksdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabarn.
✝ Cecilie Sofie Hjel-vik Mikaelsson
fæddist í Bergen í
Noregi 24. apríl 1912.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu í Sól-
túni 2, 24. febrúar sl.
Foreldrar hennar
voru Ellen Marie
Thomasen og Elling
Martin Hjelvik. Hún
var elst fjögurra
systkina, en hin, sem
öll eru látin, voru Lin-
ken Hjelvik, Kirsten
Hjelvik Lie og Erling
Hjelvik.
Á árunum 1929-34 var Cecilie við
kokkanám og nám í sjúkranuddi við
Kurbadet í Osló og við Kurbadet í
Haugesund. Hún var síðan 2 ár,
1934-36 , við nám við Onsrud trú-
boðsskóla Sjöunda-dags aðventista.
Cecilie giftist í Reykjavík hinn 17.
júní 1937 Snorra Mikaelssyni húsa-
smíðameistara, f. 18. júlí 1901, d. 17.
febrúar 1972, og fluttist til Siglu-
Þórisdóttur, börn þeirra eru Ásta
María og Thea Magdalena, c) Er-
ling Bjarki, kvæntur Desiree Ere-
nius, börn þeirra eru Andrea Sofie,
Benjamín Hrafn og Júlía Eir. 2)
Anna María, f. 1941, gift Jóni Æv-
ari Karlssyni, börn þeirra: a) Örn
kvæntur Steinunni H. Theódórs-
dóttur, börn þeirra eru Marel Snær
og Jón Steinar, b) Helgi, kvæntur
Helgu Magneu Þorbjarnardóttur,
sonur þeirra er Marteinn Cheng. 3)
Erling Bernhard, f. 1941, kvæntur
Jeanette Ann Snorrason, börn
þeirra: a) Brynja Kathleen, gift Iv-
an Davis, börn þeirra eru Margaret
Bryndís og Leifur Snorri, b)
Rhonda Marina, gift Pavel Yurie-
vich Tomenko, 4) Ragnhildur Lin-
ken, f. 1947, gift David West, börn
þeirra: a) A. Melanie, gift Brynjari
Ólafssyni, börn þeirra eru Katrín,
Emil og Kjartan, b) Eydís, gift Kar-
im Zarhloul, börn þeirra eru Miri-
am Sóldís og Soufian Snorri.
Cecilie sat um tíma í stjórn
barnaverndar á Siglufirði og kvik-
myndaeftirliti bæjarins. Hún vann
einnig við safnaðarstörf í kirkju
Sjöunda-dags aðventista og í líkn-
arfélagi safnaðarins.
Cecilie verður jarðsungin frá Að-
ventkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
fjarðar þar sem þau
bjuggu til ársins 1961.
Cecilie vann við
Sjúkrahús Siglu-
fjarðar sem nuddari,
en hafði einnig nudd-
stofu í heimahúsi.
1961 fluttust þau
hjónin til Hlíðardals-
skóla í Ölfusi, þar sem
Cecilie vann sem for-
stöðukona og síðan
sem kokkur fram yfir
sjötugt. Þá flutti hún
til Reykjavíkur þar
sem hún bjó til dauða-
dags.
Cecilie og Snorri eignuðust 4
börn. Þau eru 1) Björgvin Martin
Hjelvik, f. 1939, kvæntur Hallgerði
Ástu Guðjónsdóttur, börn þeirra: a)
Cecilie Björg Hjelvik, gift Kristni
Ólafssyni, börn þeirra eru Andri
Þór, kvæntur Ester Gunnarsdóttur,
Arnar Bjarki, sambýliskona Bryndís
Óðinsdóttir og Anna María, b) Guð-
jón Snorri, kvæntur Guðbjörgu Rut
Nokkur orð um mömmu. Þegar lit-
ið er um öxl líðu dagarnir allir sem
andvarp. Þeir hurfu á braut sem vind-
urinn sem þýtur yfir hæðir. En – þeir
koma aftur, vegna vonarinnar miklu
um upprisuna frá dauðum. Frá
bernskudögum sagði mamma okkur
frá þessari von um nýjan himin og
nýja jörð, þar sem eilíft líf væri jafn-
mikill raunveruleiki eins og þegar
dauðinn knýr dyra hér. Hún fór með
okkur í anda inn í framtíðina hinum
megin, sem var henni jafn raunveru-
leg og sú sem við eigum hér og nú. Í
dag á ég líka þessa framtíð hið innra
með mér fyrir hennar orð.
Það var erfitt að kveðjast hérna
megin í hinsta sinn, en það verður
þeim mun ljúfara að heilsast aftur
hinu megin. Það er mjög margs að
minnast þegar horft er yfir farinn
veg. Sumt stendur þó upp úr eins og
tindur sem gnæfir hátt yfir láglendið.
Ég man það, eins og það hefði gerst
í gær, þegar ég þorði ekki að koma
heim níu ára gamall, af því að ég hafði
brotið stóra rúðu, óvart, við leik. Það
var orðið dimmt, ég var kaldur og
svangur, og ég hafði klárað öll tárin,
þegar ég loksins afréð að fara heim.
Ég var ekki fyrr kominn inn í forstof-
una en að ég var umvafinn hlýjum
örmum. Engin skammaryrði, engar
hótanir, heldur aðeins: „Hvað kom
fyrir?“ Það var enginn leikur að
greina frá því sem hafði gerst. Orðin
komu hægt og slitrótt, en að lokum
var myndin öll framkölluð, hvert púsl
á sínum stað. Það er ekki orðum aukið
að undrunarsvipur hafði færst yfir
andlit foreldra minna á meðan á frá-
sögninni stóð. Að henni lokinni sagði
mamma að þau myndu tala við eig-
andann á morgun. Hlý orð, heitt bað,
matur og hrein föt flýttu auðveldlega
fyrir værum svefni.
Dagur uppgjörs rann upp. Pabbi
bankaði á dyrnar. Húseigandinn opn-
aði. Ég þorði ekki að líta upp. „Við er-
um komin með strákinn, sem braut
rúðuna hjá þér í gær,“ sagði pabbi.
„Okkur þykir þetta mjög miður,“ sagði
mamma. „Við tökum alla ábyrgð á
okkur fyrir hönd sonar okkar, og borg-
um skaðann að fullu,“ hélt mamma
áfram. Eigandinn þagði um stund, en
sagði svo að þetta yrði allt í lagi. Dóm-
ur hafði gengið í mínu máli. Ég fór
heim saklaus, þótt sektin væri öll mín,
af því að elskuleg mamma og hjartfólg-
in pabbi höfðu tekið sekt mína á sig, og
borgað skuldina að fullu.
Þetta atvik og önnur þessu lík hafa
aldrei liðið mér úr minni. Seinna skildi
ég, að það sem þau gerðu fyrir mig
þennan eftirminnilega dag, var það
sama sem Jesús Kristur gerði fyrir
allt mannkynið, þegar hann greiddi
skuldina miklu við kærleikann, sem
getur aldrei afnumið réttlætið, en fyr-
irgefið ranglætið, þar eð Kristur upp-
fyllti allar kröfur réttlætisins í garð
hins seka með dauða sínum. Þegar að
þau borguðu rúðuna fyrir mig, upp-
fylltu þau kröfu réttlætisins. Þau
bættu fyrir skaðann. Sekur gekk því
saklaus heim. Af þessum sökum kaus
ég kristindóminn, sem mína leiðsögn í
gegnum lífið og inn í eilífðina fyrir
dauða og upprisu Jesú Krists. Meira
gátu þau ekki gefið mér. Sjáumst um
síðir.
Ykkar sonur,
Björgvin.
Elsku tengdamóðir mín er látin.
Hún varð tæplega 97 ára gömul og því
margs að minnast. Minningar mínar
um hana eru margar og góðar. Hún
og tengdafaðir minn tóku mér, korn-
ungri unnustu elsta sonarins, á ein-
stakan hátt og það markaði alla okkar
samveru í þau 48 ár sem við þekkt-
umst. Ciss, eins og hún var ævinlega
kölluð, var sérstök kona. Hún var
fædd í Bergen, en kom til Íslands til
að giftast manninum sem hún elskaði.
Þótt hún væri alltaf trú landi sínu og
þjóð, þá fannst mér hún vera eins
mikill Íslendingur og Norðmaður.
Hún talaði góða íslensku, ekki lýta-
lausa málfræðilega séð, en hafði svo
góðan orðaforða að hverjum góðum
Íslendingi hefði verið sómi að. Ísland
var landið hennar og hér vildi hún
vera. Hún átti þó eftir að heimsækja
gamla landið sitt oft. Ciss fluttist frá
fallega menningarbænum Bergen í
hinn norðlenska bæ Siglufjörð,
heimabæ mannsins síns. Hún lærði að
elska þennan norðlæga, fagra bæ,
með fjöllunum háu, moldargötunum,
vetrarkulda og myrkri, en yndislega
björtum og hlýjum sumarveðrum.
Hún var einangruð í þessum lokaði
firði, en aðlögunarhæfni hennar var
góð. Hún var skapmikil og gat verið
stjórnsöm, en ákaflega hjálpsöm og
alltaf reiðubúin ef ég þurfti á henni að
halda. Hún hjálpaði mér meira en
nokkur annar í gegnum veikindi, sem
ég átti við að stríða fyrstu ár mín í
hjónabandi. Ég var henni ævinlega
þakklát fyrir það. Hún var vel gefin
og skemmtileg kona, sem var gaman
að tala við, var fróðleiksfús og fylgdist
vel með því sem var að gerast innan
fjölskyldunnar og í þjóðfélaginu. Hún
hafði mjög gott skopskyn og kom oft,
alveg fram í það síðasta, með hnyttin
tilsvör sem við hlógum dátt að. Ég gat
talað við tengdamömmu um allt, líka
þegar ég var ósammála syni hennar,
manninum mínum um eitthvað.
„Segðu bara já við hann“ sagði hún
„og gerðu svo bara eins og þú vilt“.
Ég var ekki endilega sammála aðferð-
inni, en hafði gaman af því hvernig
hún vildi miðla málum.Hún dvaldi hjá
okkur Björgvin tvo vetur í Kaliforníu
þegar við vorum við nám þar og naut
þess mjög. Henni fannst gaman að
borða appelsínur beint af trjánum og
upplifa menninguna þar. Hún meira
að segja las bók um Elvis Presley og
hlustaði með mér á tónlist hans því
hún vissi að mér líkaði hún. Þannig
var hún tilbúin að hlusta á og taka
þátt í því sem hún vissi að öðrum þótti
áhugavert. Ciss var fjölskyldumann-
eskja og vildi vera sem mest með
börnum sínum og fjölskyldum þeirra.
Börnin okkar og barnabörn elskuðu
hana. Með þeim deildi hún ýmislegu
frá sinni norsku arfleifð, bakaði handa
þeim lomper/kartöflukökur og lefser/
hveitikökur, sem þau tala ennþá um.
Já, það er margs að minnast frá sam-
verunni við hana. Ég er þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast henni og
vera henni samferða svo lengi. Henn-
ar skarð fyllir engin, en ég lít fram á
við og enda þessi minningarbrot með
orðum yngsta barnabarns okkar
Björgvins, þriggja ára snúllu, sem
sagði, er hún vissi að langamma var
mikið veik „Ciss amma er deyjandi,
en það er allt í lagi, við fáum að sjá
hana þegar Jesús kemur aftur.“
Blessuð sé minning tengdamóður
minnar.
Hallgerður Ásta Guðjónsdóttir.
Það er erfitt er að sætta sig við
sumar staðreyndir lífsins, sérstaklega
þá staðreynd að allir sem fæðast
munu á endanum hverfa á braut. Nú
er sorgardagur í okkar lífi runninn
upp, þú hefur kvatt í bili og það eina
sem við höfum eru allar einstöku
minningarnar sem þú hefur skilið eft-
ir þig okkur til huggunar. Þessar
minningar eru afar fjölbreyttar og
margar en þær sem standa upp úr eru
minningar úr æsku þegar þú passaðir
okkur oft. Við munum það eins og það
hefði gerst í gær þar sem þú sast með
okkur og passaðir, eldaðir grjóna-
graut og smjörgraut til skiptis, bak-
aðir lefsur og lomper að norskum sið.
Hver stund með þér var svo dýrmæt.
Þú varst alltaf svo hugsunarsöm, þeg-
ar við vorum farin að stálpast og
flækjast um ein í strætó þá gafst þú
okkur silfurnisti í jólagjöf með nöfn-
unum og kennitölunum okkar á til að
vera þess að vera fullviss að ef eitt-
hvað skyldi henda okkur þá fyndust
foreldrar okkar ekki seinna en strax.
Við systkinin eigum þér afar margt að
þakka og öll eigum við okkar uppá-
haldsminningu.
Andri minnist þess þegar þú góm-
aðir hann 4 ára labbandi á þakbrún
Hlíðardalsskóla og hann kallaði niður
til þín „Amma, amma, sérðu hvað ég
gat,“ og þú leist upp og brostir, hélst
ró þinni, þó dauðhrædd og sagðir: „Vá
Andri minn, sýndu mér nú hvernig þú
fórst upp og komdu niður,“ þannig
náðir þú honum niður heilu og höldnu.
Arnar minnist þess þegar þið
ásamt mömmu og Andra voruð á flug-
vellinum í Phoniex Arizona á leið til
Kaliforníu, rétt að missa af tengiflug-
inu svo flugvallarstarfsmenn kröfðust
þess að þú settist í hjólastól með Arn-
ar lítinn í fanginu og svo var tekið á
rás þvert yfir flugvöllinn, maðurinn
sem var að keyra okkur flýtti sér svo
mikið að þegar við komum að flugvél-
inni hvolfdi hann ykkur inn í vélina
þannig að þú endasentist á hnén og
Arnar á undan þér, þú gast ekki ann-
að en hlegið því við vorum ómeidd, en
þér fannst þetta óborganlega fyndið.
Anna minnist þess þegar þið vinkon-
urnar kveiktuð á kertum á jólakrans-
inum á Norðurbrún, allt í einu var
kviknað í skreytingunni og þú hentir
blautu handklæði á hana – þegar þú
varst að því leist þú út um gluggann og
sást slökkviliðið fyrir utan og sagðir:
„Æ, aumingja fólkið sem hefur kveikt
í“ það næsta sem þið vissuð var að
slökkviliðsmenn stóðu í dyrunum og
þú horfðir á þá og varst eitt stórt
spurningarmerki og sagðir „Hva, eru
þið að koma til mín?“ Þegar þeir voru
svo farnir sagðirðu þessi fleygu orð
„Það var nú ekki leiðinlegt að fá þá í
heimsókn, þeir voru svo fallegir“.
Aldrei munum við gleyma því þeg-
ar þú sagðir „Ég hlakka til að fara til
himna og verða aftur ung og falleg
með sítt dökkt hár, með fléttur í
hárinu og hitta hann afa ykkar aftur“.
Þú vildir líka alltaf vera viss um að við
yrðum ekki hrædd við að fara til
himna því það væri svo fallegur og
góður staður.
Amma, þú varst alltaf falleg, við
verðum að segja bless í bili því við
munum hittast á ný og við hlökkum til
endurfundanna. Tusen takk for alt du
har gjort for oss !
Andri Þór, Arnar Bjarki og
Anna María Kristinsbörn.
Hún Ciss-amma er dáin, það var
erfitt að tilkynna krökkunum að
langamma þeirra væri dáin, missirinn
varð eitthvað svo raunverulegur þeg-
ar ég þurfti að setja þetta í orð. Miss-
irinn er ljúfsár enda var amma orðin
háöldruð , ljúfur því við eigum svo
ótrúlega margar góðar minningar til
þess að orna okkur við en sár vegna
þess hve dauðinn er endanlegur í
þessu jarðlífi.
Amma var sannkallaður heims-
borgari, og að mörgu leyti langt á
undan sinni samtíð. Hún var fædd í
Bergen, menntaðist sem sjúkranudd-
ari, lagði stund á kokkanám í græn-
metisfæði, var útivinnandi alla sína tíð
og ferðaðist vítt og breitt um heiminn.
Hennar nærvera var samtvinnuð
mínu lífi alla tíð, ég var ótrúlega hepp-
in sem krakki að alast upp á Hlíðó
með ömmu í næsta húsi, í Noregi sem
unglingur – amma kom og var hjá
okkur veturlangt, í USA sem ung
kona – amma deildi herbergi með
drengjunum og svaf í neðri koju,
Andri í þeirri efri og Arnar í rimla-
rúmi vor og sumar, aftur á Hlíðó nú
sem ung þriggja barna móðir – amma
enn í næsta húsi, faðmurinn alltaf op-
inn jafnt fyrir mig og langömmubörn-
in og að síðustu í Reykjavík – amma í
Háagerði, ég í Hraunbæ, hún kom oft
til þess að hjálpa til með heimilisverk-
in og krakkana.
Amma bjó yfir ótrúlegri aðlögunar-
hæfni, var alltaf til í að prófa eitthvað
nýtt og halda því sem gott var, sér-
staklega ef það var fæðistengt, henni
fannst flestur matur góður og var al-
veg til í að borða ítalskt, indverskt,
mexíkóskt eða ekta amerískan
skyndibita. Að öllu öðru ólöstuðu
fannst ömmu gosdrykkir ótrúlega
góðir, var þyrst í fizzið og hún varð
snemma coke-isti sú fyrsta í fjölskyld-
unni en þetta er eitt af því sem ég hef
skammlaust erft frá þeirri gömlu.
Amma gat verið býsna stjórnsöm,
ég veit svo sem hvaðan ég hef þetta,
enda kallaði hún sig generalinn, þeg-
ar hún sá að ég var ekki minni ráðs-
mennskurass þá tilkynnti hún mér að
nú væri titillinn minn! Ég vona að ég
beri gæfu til þess að vera jafnjákvæð,
hlý og þolinmóð og hún amma var.
Amma varð sjöunda dags aðvent-
isti sem ung kona, hún var alla tíð afar
trúrækin og sótti styrk í lestur ritn-
ingarinnar og bænarinnar. Ömmu
verður sárt saknað en ég hlakka til
endurfundanna þar sem hún verður
aftur gereralinn – ég kveð að sinni,
Cecilie Björg (Cissie).
Nokkrum sinnum á ævinni kynnist
maður fólki sem auðgar líf manns,
gerir mann að betri einstaklingi
vegna fordæmis þess og framkomu.
Ciss var þannig kona.
Ég kynntist henni í raun fyrst á
Hlíðardalsskóla þar sem hún var í eld-
húsi og ég nemandi. Síðar urðu kynni
okkar nánari eftir að ég fór að vera
með og giftist barnabarni hennar og
nöfnu. Hún var alla tíð stór hluti af
okkar lífi og okkar barna. Hún bjó oft
nálægt okkur og var fastur punktur í
lífi barnanna sérstaklega þegar við
þurftum að vinna mikið. Börnin sóttu
í hana á öllum tímum og var alltaf tek-
ið opnum örmum. Hún var tilbúin til
að hlusta á öll þeirra dægurmál og
sýndi því alltaf áhuga sem þau voru að
fást við. Hún lék sér með þeim, eldaði
fyrir þau norska grauta og pönnukök-
ur og hafði endalausa þolinmæði.
Hún var alltaf glöð og þakklát fyrir
allt sem var gert fyrir hana. Þessir
eiginleikar drógu að henni fólk, jafnt
ættingja sem aðra samferðamenn.
Hennar er því sárt saknað.
Síðustu árin var hún á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni. Minnið var farið að
gefa sig, en það breytti ekki lundar-
fari hennar. Hún sagði alltaf að sér
liði vel og var ánægð með hvað allir
væru sér góðir, ekki síst starfsfólkið á
Sóltúni.
Við sem kveðjum hana í dag stönd-
um í þakkarskuld við hana vegna alls
þess sem hún var okkur og alls þess
kærleika sem hún sýndi okkur, því
munum við aldrei gleyma.
Kristinn Ólafsson.
Cecilie Sofie Hjelvik
Mikaelsson
 Fleiri minningargreinar um Ceci-
lie Sofie Hjelvik Mikaelsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.