Morgunblaðið - 28.05.2009, Blaðsíða 21

Minningar 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. MAÍ 2009
✝ Þórir Davíðssonfæddist á Ásláks-
stöðum á Vatnsleysu-
strönd 5. maí 1924.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Skóg-
arbæ 18. maí sl. For-
eldrar hans voru
Vilborg Jónsdóttir frá
Stapakoti í Njarðvík-
um, f. 12.1. 1887, d.
1.7. 1985, og Davíð
Stefánsson frá Forna-
hvammi, f. 1.10. 1877,
d. 8.11. 1959. Systkini
Þóris eru Steingrímur
Axel, f. 17.7. 1912, d. 3.1. 1914, Frið-
rik, f. 28.12. 1917, d. 2.8. 1992, og
tvíburi sem dó í fæðingu, Guð-
mundur Lúðvík, f. 7.8. 1919, d. 18.7.
1998, Margrét Helga, f. 8.9. 1920, d.
20.11. 1921, Helgi Axel, f. 13.10.
hennar eru: Davíð, f. 26.9. 1989, og
Elísa Lind, f. 20.12. 1991, Finn-
bogabörn. 4) Linda Sjöfn hjúkr-
unarfræðingur, f. 27.5. 1961. Maki
Páll Daníel Sigurðsson tæknifræð-
ingur, f. 22.7. 1961. Börn þeirra eru:
Sólveig Anna, f. 15.2. 1994, og
Sindri, f. 13.5. 1996. 5) Páll Hinrik
prentari, f. 25.7. 1966. Maki Stefanía
Bjarnarson sjúkraliði, f. 13.10. 1966.
Börn þeirra eru: Daníel, f. 19.6.
1991, Björn Heiðar, f. 8.4. 1994, og
Jóhanna Karen, f. 26.6. 1998.
Þórir og Elísa byggðu sér hús í
Akurgerði í Reykjavík árið 1954 og
áttu þar heimili þar til fyrir tveimur
árum að þau fluttu í Hvassaleiti.
Strax og Þórir hafði aldur til
keypti hann sér sinn fyrsta bíl og
hafði atvinnu af bifreiðaakstri,
lengst af hjá Hreyfli. Síðar réðst
hann til vinnu hjá Björgun hf. og
vann þar við margvísleg störf þar til
hann hætti sökum aldurs.
Þórir verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 28. maí, kl. 13.
1921, Hafsteinn, f.
13.12. 1922, d. 18.10.
1985, og Marinó, f.
24.9. 1926.
Þórir kvæntist árið
1953 Elísu Jónu Jóns-
dóttur frá Súðavík, f.
1.1. 1930. Foreldrar
hennar voru Jón
Þórðarson fiskmats-
maður, f. 24.9. 1900,
og Elísabet Hjálm-
arsdóttir, f. 16.4. 1909.
Börn Þóris og Elísu
eru: 1) Elísabet, f.
30.8. 1953, d. 4.1.
1954. 2) Elísabet Bjarklind fram-
kvæmdastjóri, f. 17.10. 1954. Börn
hennar eru: Þórir Örn, f. 22.9. 1984,
Júlía Bjarklind, f. 27.5. 1992, og
Katrín, f. 16.11. 1994, Sigvaldabörn.
3) Þórdís ritari, f. 18.5. 1959. Börn
Mig langar að minnast tengda-
föður míns Þóris Davíðssonar í
nokkrum orðum.
Okkar leiðir lágu saman fyrir
góðum 25 árum þegar ég kynntist
dóttur hans.
Þórir kom mér fyrir sjónir sem
vinnusamur og dugmikill maður
sem féll aldrei verk úr hendi. Hann
var alltaf að heima fyrir, úti í bíl-
skúr að laga allslags dót fyrir sig
og aðra, eða inni við að dytta að
heimilinu eða heimilum annarra.
Lungann úr sinni starfsævi vann
hann hjá Kidda í Björgun, fyrst á
svokallaðri útkallsvakt en á henni
var hópur manna sem kallaðir voru
til þegar skip strönduðu til þess að
freista þess að bjarga þeim og
seinna sem iðnverkamaður. Hann
var einn þessara þörfu manna sem
ganga óhikað til allra verka.
Einnig eyddi þessi hópur Björg-
unarmanna mörgum sumrum á
Skeiðarársandi í leit að Gullskip-
inu.
Sagði hann mér ófáar sögur úr
þessum ferðum sínum og á slíkum
stundum sá ég hversu mikið hann
hefur notið þess að taka þátt í
þeim þrátt fyrir mikið slark og erf-
iði.
Eftir því sem ég kynntist Þóri
betur sá ég þann hlýhug og kær-
leika sem hann sýndi börnum sín-
um og barnabörnum en ekki síst
eiginkonu sinni Elísu Jónu Jóns-
dóttur, en þau í sameiningu
byggðu heimili sem var fullt af
kærleik og ófáar ánægjustundir
hafa þau skapað fyrir þá sem hafa
staðið þeim næst. Jafnaðargeð
hans var slíkt að aldrei sá ég hann
skipta skapi eða heyrði hann hall-
mæla nokkrum manni.
Þórir var mikill áhugamaður um
allt ræktunarstarf, hann ræktaði
kartöflur, grænmeti og var mikill
áhugamaður um trjárækt. Hann
fæddist á Ásláksstöðum á Vatns-
leysuströnd og á æskuóðalinu
eyddi hann löngum stundum við
trjárækt. Þegar hann var spurður
hvort það væri nokkuð vit í því
vegna veðurskilyrða, þá brosti
hann út að eyrum og svaraði „Það
er alltaf blíða á ströndinni“.
Síðustu ár ævinnar átti Þórir við
veikindi að stríða en hann greind-
ist með Alzheimer-sjúkdóm sem
markaði síðustu ár hans. Þórir var
lífsglaður maður og lífsgleðin
fylgdi honum í þessum erfiðu veik-
indum.
Með Þóri er genginn mikill
sómamaður sem hvarvetna lét gott
af sér leiða.
Að lokum vil ég þakka fyrir öll
þessi góðu ár sem við áttum sam-
an, þau voru mér holl og mínu
fólki.
Páll Daníel Sigurðsson.
„Pabbi er gullgrafari“ var það
fyrsta sem Páll sagði mér um
pabba sinn en ég tók því sem gríni,
því ég vissi ekki betur en það væri
ekkert gull að finna hér á landi. En
þótt ekki fyndi hann gullið í sand-
inum þá átti hann sitt gull í fjöl-
skyldu sinni sem er einstaklega
samheldin og önnuðust þau hann
af einstakri umhyggju er kraftar
hans tóku að þverra.
Þórir var einstaklega handlaginn
og útsjónarsamur til verka og nut-
um við góðs af því. Ekki mátti
hann heyra minnst á að fram-
kvæmdir stæðu til, var hann þá
mættur með þau tól og tæki sem
þurfti til og hafði hann mjög næmt
auga fyrir smáatriðum og var ekki
laust við að í óþolinmæði minni
fyndist mér nóg um nákvæmnina.
Þórir átti það til að birtast í morg-
unkaffi á heimleið úr laugunum, þá
á „hestinum“ eins og hann kallaði
hjólið. Hafði hann gaman af að
spjalla við barnabörnin og þá oft
um þeirra áhugamál, en einnig
hafði hann gaman af að stríða þeim
svolítið því hann var stríðinn og
einstakur húmoristi og liggja ótal
gullkorn eftir hann.
Við minnumst hans ætíð með
munnhörpuna í brjóstvasanum,
alltaf tilbúinn að spila fyrir barna-
börnin, undir afmælissöng eða þeg-
ar gengið var í kringum jólatréð,
aldrei var munnharpan langt und-
an.
Frá því ég kom fyrst inn í fjöl-
skylduna hefur Þórir reynst mér
einstaklega vel, og svo börnum
okkar Páls því hann var einstakur
afi.
Ég vil þakka Þóri tengdaföður
mínum samfylgdina og einnig vilja
barnabörn hans Daníel, Björn
Heiðar og Jóhanna Karen minnast
afa í Akó. Ekki er laust við að andi
hans svífi yfir vötnum hér í húsinu
sem hann reisti og við Páll keypt-
um af þeim hjónum og höfum kom-
ið okkur fyrir, má glöggt sjá hand-
bragð hans í herbergjum hússins.
Missir Elsu og fjölskyldunnar er
mikill.
Guð geymi þig Þórir, þín tengda-
dóttir
Stefanía.
Elsku afi minn og vinur er fall-
inn frá.
Þegar ég var eins árs gaf afi
mér lestrarbókina Gagn og gaman
og las fyrir mig um Sísí sem sá sól
og fleiri sögur. Þá gaf hann mér
líka mitt fyrsta súpermannblað,
sem kveikti óslökkvandi áhuga á
teiknimyndasögum sem haldist
hefur til dagsins í dag. Afi kallaði
mig alltaf nafna og kenndi mér
margt, m.a. að tefla og spila.
Það var svo gott að vera með
afa, hlusta með honum á músík og
við gátum endlaust talað saman
um allt frá geimverum til píra-
mída.
Hann gaf mér svo margt sem
mér þótti gaman að eiga, eins og
hlaupahjól og áttavita sem hann
hafði fengið frá hermanni á vell-
inum á stríðsárunum. Hann gaf
mér líka mína fyrstu derhúfu og
síðan hef ég verið mikill húfukarl.
Það var líka gaman að sjá hann
með vasahnífinn borða augun úr
sviðunum og hvernig hann borðaði
alltaf rólega og naut matarins.
Afi fór oft með okkur barna-
börnin á Afahól eins og við höfum
kallað brekkuna, þar renndum við
okkur á sleða og afi renndi sér
með okkur. Við nafnarnir fundum
eitt sinn tröllaspor í snjónum þeg-
ar við vorum á gangi og mikið var
spáð og spekúlerað í því hvar tröll-
ið væri eiginlega, – því þetta voru
alvöru tröllaspor, á því lék enginn
vafi. Einu sinni var hjóli sem afi
hafði gefið mér stolið, þá reiddi afi
mig á hjólinu sínu út um allan bæ
að leita að því, þá sjötugur að
aldri. Afi hafði gaman af því að
segja frá því þegar hann ungur
maður og var beðinn um að
sprengja kletta í höfn einni á Vest-
urlandi. Afi hafði aldrei með
sprengiefni farið, sprengingin var
rosalega mikil og þeyttist einn
hnullungur langt inn í þorpið, lenti
þar á baki manns sem var þar á
gangi. Maðurinn var með kryppu
og gekk álútur en við höggið rétt-
ist úr bakinu á honum þannig að
upp frá því gekk hann teinréttur!
Já, afi sagði mér margar skemmti-
legar sögur. Afi spilaði á munn-
hörpu og kunni jafnt barnalög sem
dægurlög. Afi hafði alltaf mikinn
áhuga á útiveru, svo mikinn að
hann svaf með höfuðið út úr tjald-
inu þegar við fórum eitt sinn í
ferðalag. Hann hugsaði líka vel um
heilsuna, labbaði mikið, synti og
hjólaði. Ferðirnar á Áslákstaði
voru ævintýri líkastar, þar ræktaði
hann kartöflur, rófur og gulrætur
og meira að segja jarðarber. Síðast
en ekki síst plantaði hann þar asp-
arsprotum og birkifræjum til að
búa til skjólbelti. Þar tíndum við
líka kúmen, og tókum upp rab-
arbara. Afa fannst leiðinlegt að sjá
fjöruna fyllast af drasli, þannig að
einu sinni hreinsuðum við alla fjör-
una og kveiktum bál.
Amma og afi leyfðu mér að hafa
vinnustofu í kjallaranum svo ég
gæti málað og kom hann reglulega
niður að kíkja á mig til að vita
hvernig gengi. Hann var svo
áhugasamur um það sem ég var að
gera og hann og amma vildu hjálpa
mér og styðja í öllu. Við skildum
hvor annan, gátum þagað saman
og nutum þess að vera hvor með
öðrum.
Það er dýrmætt að eiga 8mm
kvikmyndirnar sem hann tók af
mér, en dýrmætast er þó að hafa
átt svona frábæran afa og vin.
Minning þín er ljós í lífi mínu.
Þinn nafni,
Þórir Örn Sigvaldason.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um afa. Hann var afar hand-
laginn og hann m.a. klippti á okkur
hárið og lagaði slitin hálsmen.
Hann vildi yfirleitt ekki hafa mikil
læti í kringum sig og þá sérstak-
lega ekki á meðan hann var að
horfa á fréttirnar en var samt oft
hrókur alls fagnaðar bæði hjá full-
orðnum og börnum. Það sem er
minnisstæðast hjá okkur er að láta
„taka sig í kleinu“, hlýja á sér
hendurnar á sérstakan afa-hátt,
renna sér á þotu á afahól, láta
sleikja úr sér fýluna og munn-
hörpuspilið. Afi var duglegur að
halda sér í formi en hann fór í
sund upp á hvern einasta dag í
Laugardalslaugina eftir að hann
hætti að vinna. Almenn útivera var
honum kær og fór hann margar
ferðir til Vatnsleysustrandar að
planta trjám, rækta kartöflur og
rófur og svo ekki sé minnst á jarð-
arberin. Við minnumst skemmti-
legu vísnanna sem hann flutti svo
oft og látum eina fljóta hér með en
hún er svona:
Ég kynntist Gúst’ á sandi,
það grey var alltaf útá sjó.
Og hann kom ekki að landi,
fyrr en haustið sem hann dó.
Og þó, og þó,
og þó áttum við þríbura
og tvisvar sinnum tvíbura,
Þá var mér um og ó.
Enginn var eins sniðugur og afi
að leika sér að orðum og búa til
allskonar hnyttnar setningar sem
verða „eins og afi sagði það“ hér
eftir. Að þínum hætti – „takk kjel-
lega, kjellega, kjellega“ fyrir allt,
elsku besti afi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Davíð og Elísa Lind
Finnbogabörn.
Elsku afi. Takk fyrir að hafa
verið svona góður afi, þú hafðir svo
góða nærveru að það var alltaf
gott að vera hjá þér.
Ég man eftir svo mörgum góð-
um minningum, hvað þú varst
stríðinn á góðan hátt, hafðir alltaf
húmor og hvað þú gladdir alla í
kringum þig.
Það var líka einstaklega gaman
að leggja mér þér kapal, því okkur
fannst stundum alveg nauðsynlegt
að kíkja hvaða spil væri efst í
bunkanum ef ekki gekk nógu vel.
Enda gekk hann alltaf upp hjá
okkur að lokum.
Afi kenndi mér m.a. að klára
alltaf matinn af disknum. Þetta
byrjaði þannig að afi bað mig um
að koma í kapp um það, hvor gæti
klárað betur af disknum. Við
sleiktum svo diskana og þeir urðu
eins og ónotaðir, við vildum setja
þá upp í skáp aftur en amma var
nú ekki alveg sammála því.
Svona var þetta alltaf hjá okkur
afa þegar við borðuðum saman og
síðan hef ég alltaf klárað af diskn-
um, þó ég sé hætt að sleikja þá.
Þegar ég var búin að vera úti að
leika, þá vildi afi alltaf finna hvort
mér væri kalt á fingrunum. Ef svo
var, tók hann litlu fingurna mína í
stóru og sterku hendurnar sínar og
rúllaði þeim á milli handa sinna
þangað til mér var orðið hlýtt.
Afi spilaði líka lagið um Kat-
arínu og Caprí-sveinana á munn-
hörpuna sína og sagði að það væri
kannski um mig og ég var voða
stolt af því.
Afi, þú varst frábær, ég gleymi
þér aldrei.
Þín
Katrín.
Á fallegum sólskinsdegi fór Þór-
ir Davíðsson í sína hinstu ferð, það
eina sem við öll eigum sameig-
inlegt. Hvíldin er kærkomin eftir
áralöng veikindi.
Þóri og hans góðu konu hef ég
þekkt í áratugi og átt með þeim
margar ánægjustundir, sem aldrei
hefur borið skugga á. Þórir var
gamansamur, skemmtilegur, með
stríðnisglampa í augum og manni
leið vel í návist hans. Hann var
mikill fjölskyldumaður og fjöl-
skyldan var hans stoð og stytta í
löngum veikindum. Hann var um-
vafinn ást og umhyggju þeirra og
var allt gert til að létta honum
veikindin, gleðja hann og stytta
honum stundirnar. Þórir dvaldi á
heimili sínu þar til fyrir tæpum
tveimur árum er hann fór í Skóg-
arbæ þar sem hann naut góðrar
umönnunar.
Í dag sé ég Þóri í landi eilífð-
arinnar, hressan, að spila á munn-
hörpuna sína fyrir englana og þá
sem á móti honum hafa tekið.
Elsu, vinkonu minni, votta ég virð-
ingu mína, hún stóð með sínum
manni í blíðu og stríðu, stundum
að gera það ómögulega af sínum
mikla kærleika. Öllum ástvinum
votta ég samúð mína. Þóri þakka
ég samfylgdina og óska honum
góðrar ferðar.
Dóra Guðmundsdóttir.
Þórir Davíðsson
Benedikt
Bjarni
Kristjánsson
✝ Benedikt BjarniKristjánsson
fæddist í Reykjavík
26. september 1935.
Hann lést 7. maí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Árbæj-
arkirkju 18. maí, í
kyrrþey.
Meira: mbl.is/minningar
Guðbjörg
Sigríður
Þórólfsdóttir
✝ Guðbjörg Sigríð-ur Þórólfsdóttir
fæddist á Akureyri
13. nóvember 1923.
Hún lést á Dval-
arheimilinu Höfða á
Akranesi 5. maí síð-
astliðinn og fór útför
hennar
frá Akraneskirkju 20. maí.
Meira: mbl.is/minningar
Gerður
Þórarinsdóttir
✝ Gerður Þórarins-dóttir fæddist í
Tryggvaskála á Sel-
fossi 22. sept. 1919,
en foreldrar hennar
ráku þar greiðasölu.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 12. maí síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Dómkirkjunni 22. maí.
Meira: mbl.is/minningar
Þórhallur
Guttormsson
✝ Þórhallur Gutt-ormsson fæddist
á Hallormsstað 17.
febrúar 1925. Hann
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 8. maí
síðastliðinn og fór út-
för hans fram frá
Neskirkju 20. maí.
Meira: mbl.is/minningar