Morgunblaðið - 09.09.2009, Blaðsíða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. SEPTEMBER 2009
✝ Valgerður Júl-íusdóttir fæddist
13. ágúst 1925 í
Smiðshúsinu í Póst-
hússtræti 15 Reykja-
vík. Hún lést á heimili
sínu, Laugarásvegi
30, 2. september sl.
Foreldrar hennar
voru Magnea Vilborg
Guðjónsdóttir, f. 5.10.
1903, d. 2.11. 1960, og
Júlíus Jónsson skó-
smiður, f. 13.7. 1892,
d. 6.7. 1964. Systkini
Valgerðar eru Jón,
prentari, f. 1928, d. 1988, eiginkona
Guðný Valgeirsdóttir, f. 1930, d.
2008, Svavar, f. 1935, d. 2009, eig-
inkona Helga Þórðardóttir, f. 1940,
og Selma, f. 1937, eiginmaður Ósk-
ar Indriðason, f. 1930.
Valgerður giftist 9. febrúar 1946
Hauki Ottesen Jósafatssyni, f.
24.10. 1922. Börn þeirra eru: 1)
Örn Ottesen, f. 16.6. 1946, eig-
inkona hans er Þórunn Oddsdóttir,
f. 17.4. 1947. Börn þeirra eru a)
Arnar Haukur, f. 18.8. 1965, eig-
Erla, f. 14.6. 1987. 3) Haukur Otte-
sen, f. 29.5. 1953, eiginkona hans
Guðlaug Þorgeirsdóttir, f. 21.6.
1955, börn þeirra eru a) Ester, f.
26.2. 1976, eiginmaður hennar er
Birgir Ólafsson, f. 23.12. 1976, börn
þeirra eru Haukur, f. 2003, og
Andrea, f. 2005, b) Hildur, f. 30.8.
1979, sambýlismaður hennar er
Gísli Guðmundsson, f. 23.8. 1977.
Valgerður ólst upp í Sólheima-
tungu við Laugarásveg, en þar
voru foreldrar hennar með búskap,
aðallega hænsni og hesta. Val-
gerður vann í Steindórsprenti uns
hún gifti sig. Í desember 1946 flutti
hún ásamt Hauki að Hagamel 16.
Bjuggu þau þar til ársins 1975 er
þau byggðu sér tvíbýlishús við
Laugarásveg ásamt Jóni bróður
hennar og Guðnýju eiginkonu
hans, en þar hafði Sólheimatunga
staðið. Valgerður var heimavinn-
andi húsmóðir þar til öll börnin
hennar uxu úr grasi. Hóf hún þá
störf við ræstingar í Háskólabíói
um tíma en varð síðan matráðs-
kona hjá útibúi Landsbankans við
Hagatorg. Starfaði hún þar til 65
ára aldurs.
Útför Valgerðar fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 9. september, og hefst
athöfnin kl. 13.
inkona hans er Ragn-
heiður Friðriksdóttir,
f. 9.4. 1966, börn
þeirra eru Rakel
Arna, f. 1986, og Örn,
f. 1993, b) Þóroddur,
f. 6.4. 1970, eiginkona
hans er Helena Er-
lingsdóttir, f. 27.5.
1970, börn þeirra eru
Hulda Þórunn, f.
1998, Heiðrún Arna,
f. 2001, og Jakob
Davíð, f. 2006, c) Íris,
f. 18.7. 1974, eig-
inmaður hennar er
Daniel Castellon, f. 24.11. 1974,
barn þeirra er Hugo Darri, f. 2006,
d) Valgerður, f. 19.10. 1979. 2)
Magnea Erla Ottesen, f. 5.8. 1949,
eiginmaður hennar er Guðni Kjart-
ansson, f. 10.12. 1946, börn þeirra
eru a) Harpa, f. 1.11. 1975, eig-
inmaður hennar er Birgir Briem, f.
20.1. 1975, börn þeirra eru Klara, f.
1997, og Saga, f. 2000, b) Haukur
Ingi, f. 8.9. 1978, sambýliskona
hans er Ragnhildur Steinunn Jóns-
dóttir, f. 29.4. 1981, c) Margrét
Hinsta kveðja til elskulegrar
móður minnar.
Öllu lokið, mamma. Slokknað
ævi þinnar ljós.
Hjúfrar sig að barmi þínum
hvít og friðsæl rós.
Lémagna sú hönd, er þerrði
ljúfast vota kinn.
– Drjúpi hljótt og rótt mín tár
við dánarbeðinn þinn.
Blessuð sé hver tíð, er leið
á braut í fylgd með þér,
vongleðin og ástúð þín,
sem vakti yfir mér.
– Bið eg þess af hjarta nú
á bljúgri kveðjustund,
að bænir þínar leiði þig
sem barn á guðs þíns fund.
(Kristinn Reyr.)
Þín dóttir,
Erla M.
Elsku hjartans Vallý systir mín
hefur nú kvatt okkur hér í jarðvist-
inni aðeins tveimur mánuðum eftir
brottför Svavars bróður okkar.
Hjarta mitt er ákaflega sorgmætt
en um leið þakklátt fyrir að hafa
fengið að ganga með þessum systk-
inum mínum og fjölskyldum þeirra í
þeim mikla kærleika sem mér og
fjölskyldu minni var úthlutað af
þeirra hálfu.
Minningar mínar frá Sólheima-
tungu einkennast af elsku og gjaf-
mildi systur minnar. Vallý gætti mín
frá fæðingu og man ég eftir mér
tveggja ára í fangi hennar í sund-
laugunum, þar sem hún og vinir
hennar köstuðu mér á milli sín og
man ég ekki eftir mér öðru vísi en
að geta bjargað mér í vatni. Hún
sjálf varð ung sunddrottning og
leikfimisdrottning með mörg viður-
kenningarmerki. Mér fannst hún
bæði vera langfallegust og færust
allra systra. Það er til mynd af mér
um fimm ára og er ég þar í mjög fal-
legri kápu og með hatt sem mér var
sagt að Vallý hefði keypt fyrir
fyrstu launin sín. Alveg fram að
kveðjustundu komu bernsku- og
æskuvinkonur hennar, Ólína frá
Tómasarhaga og Þórunn frá Laug-
arási, að beði hennar til styrktar
henni. Hún var mjög vinmörg og
veit ég að margir syrgja hana og
fylgja henni eftir með þakklæti og
Guðsblessun.
Elskulegi Haukur kom inn í líf
fjölskyldu okkar þegar ég var sjö
ára. Hann var þá og er enn í huga
mér hreinræktað góðmenni. Þau
Vallý hafa gengið föstum skrefum
hlið við hlið frá 1944 og heimili
þeirra alltaf verið opið öllum hvort
sem það var á Grundarstígnum með
systrum Hauks, á Hagamel í lítilli
tveggja herbergja íbúð eða í glæsi-
legu húsinu sínu á Laugarásvegi á
lóð Sólheimatungu.
Vallý lifði í orðsins fyllstu merk-
ingu fyrir fjölskyldu sína. Hún var
mjög veik á meðgöngu barna sinna
allra en aldrei vorkenndi hún sér en
var ákveðin að eiga þau öll þó svo að
henni væri hætta búin. Börnin,
barnabörnin og barnabarnabörnin
ásamt öllum tengdabörnunum
fannst henni vera sinn fjársjóður og
hver láir henni það því Guð var
mjög örlátur í þessum gjöfum sínum
til Hauks og Vallýjar. Systkinin
Örn, Magnea Erla og Haukur ásamt
mökum þeirra stóðu vörð við beð
hennar fram á hinstu stundu með
hjálp heimahjúkrunarfólks sem eru
dásamlegir jarðarinnar englar.
Elsku Haukur stóð lengi við hlið
Vallýjar í þessum erfiðu veikindum
og vék aldrei frá henni allt til enda.
Fráfall Svavars bróður okkar var
systur minni ákaflega erfitt en hún
var eins og drottning við jarðarför
hans þó svo að veikindi hennar hafi
verið orðin mjög erfið og hún hafi
þurft að mæta í hjólastól og með
stuðning barna sinna. Nú hafa þau
ásamt Jóni bróður mæst á öðru til-
verustigi ásamt öðrum ættingjum
sem horfið hafa sjónum okkar. Ég
bið Guð um að varðveita þau öll.
Haukur, allir niðjar ykkar og
tengdaniðjar. Megi guð blessa ykk-
ur öll og varðveita og gefa ykkur
hug til að muna eftir öllum dásam-
legu kærleiksstundunum ykkar með
Vallý.
Elsku systir mín. Takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Það er mikill tómleiki að standa
ein systkinanna eftir en ljósið er
skært í minningunum.
Þín elskandi systir,
Selma.
Það eru komin nokkuð mörg ár
síðan ég byrjaði að slá mér upp með
konu minni og leið mín lá í fyrsta
sinn á Laugarásveg 30. Harpa mín
var nefnilega á þeim tíma að hluta
til búsett hjá ömmu sinni og afa í
Reykjavík. Annarri eins umferðar-
miðstöð fyrir ættingja, vini, vini
ættingja og ættingja vina, farand-
sölufólk, trúboða og aðra sem bara
áttu leið hjá hef ég hvorki fyrr né
síðar kynnst. Það var eins og fólk
væri dregið að þessu heimili og ef
einhver sem les þetta skyldi vera að
velta fyrir sér af hverju get ég svar-
að því í tveimur orðum: amma Vallý.
Í fyrstu var ekki laust við að mað-
ur væri hálfsmeykur við þessa
ákveðnu en lífsglöðu konu sem sat
ávallt í sófanum og talaði hátt og hló
mikið og hafði sterkar skoðanir á
öllu og öllum. Hræðslan vék þó fljótt
fyrir gagnkvæmri virðingu og vænt-
umþykju sem aldrei hefur borið
skugga á. Vallý var manneskja sem
talaði hreint út og lá aldrei á skoðun
sinni. Maður vissi alltaf hvar maður
hafði hana. Hjá henni voru hlutirnir
yfirleitt svartir eða hvítir. Þeir voru
ófáir stjórnmálamennirnir og sápu-
óperuleikararnir í sjónvarpinu sem
fengu yfirhalningu og þá voru oft
ekki spöruð orðin. Sá reiðilestur
risti samt aldrei djúpt og hún gat
alltaf hlegið að sjálfri sér eftir á.
Vallý var einstaklega hlý og hlið-
holl vinum og fjölskyldu. Væri mað-
ur einu sinni kominn undir væng
hennar gat maður í hennar augum
aldrei gert nokkuð rangt. Samband
okkar Vallýjar var einmitt af þess-
ari tegund og ég þurfti stundum að
staldra við og hugsa mig um hvort
okkar Hörpu væri eiginlega barna-
barnið hennar.
Það er því með miklum söknuði
sem ég nú kveð ömmu Vallýju og
þakka henni fyrir samferðina. Minn-
ing um skelegga, hlýja en umfram
allt bráðskemmtilega konu mun lifa
áfram.
Birgir Briem.
Ég kynntist Vallý þegar ég byrj-
aði að hitta tilvonandi eiginkonu
mína.
Ég man fyrst þegar hún gekk að
mér og tók fast í höndina á mér og
kynnti sig, það var upphafið að
margra ára innilegu sambandi.
Ég var tekinn inn í hópinn eins og
eitt barna hennar og var eins og
aðrir sem stóðu henni næst bestur
og fallegastur að hennar mati.
Vallý og Haukur áttu lengi heima
í lítilli íbúð á Hagamel 16. Þangað
kom ég oft og fann hvað hún hugs-
aði ávallt vel um sitt fólk. Hún fékk
mig alltaf til að borða hjá sér, jafn-
vel þótt ég væri ekki svangur. Ég
man eftir margrétta veislum hennar
t.d. á jólunum og hennar frægu
marsipantertum.
Eftir mörg ár á Hagamelnum lét
Vallý draum sinn rætast og byggðu
tengdaforeldrar mínir hús ásamt
Jóni bróður Vallýjar á æskuslóðun-
um þeirra systkina við Laugarás-
veg. Þá fengu stjórnunarhæfileikar
hennar að njóta sín. Hún vissi alltaf
hvar og hvernig hún vildi hafa hlut-
ina. Eftir að þau fluttu á Laugarás-
veg 30 tjáði hún mér að héðan færi
hún ekki nema lárétt og við það stóð
hún.
Tengdamóðir mín hafði mjög
gaman af íþróttum og fylgdist vel
með þeim. En það mátti helst ekki
hafa sjónvarpið á ef Ísland var að
keppa landsleik, því Vallý var þess
fullviss að Ísland myndi tapa leikn-
um ef hún horfði á.
Vallý hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og lá ekki á
þeim. Ég hafði ánægju af að ræða
við hana um hin ýmsu mál. Hún
hafði gaman af að segja sögur og
eitt sinn er hún var að segja frá
greip Haukur tengdapabbi fram í
fyrir henni og byrjaði að leiðrétta
hana. Hún tjáði honum þá vinsam-
lega að þetta væri hennar saga en
ekki hans og hélt ótrauð áfram með
sína útgáfu af sögunni eins og ekk-
ert hefði í skorist.
Hún fylgdist allaf vel með öllu og
gat afrekað að tala í símann, horfa á
sjónvarp um leið og hún hlustaði á
og tók þátt í samræðum fólks.
Á síðustu árum hafa veikindi
hrjáð hana, en aldrei kvartaði hún
og ef maður kom í heimsókn og
Valgerður Júlíusdóttir
 Fleiri minningargreinar um Val-
gerði Júlíusdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
spurði hvernig hún hefði það þá var
alltaf svarið „ég er betri“. Á dán-
arbeði hennar kvaddi ég hana er ég
fór með íslenska kvennalandsliðinu
til Finnlands, með orðunum „ég sé
þig þegar ég kem heim“. Ég óttaðist
þó að ég sæi hana ekki aftur en þeg-
ar ég kom heim flýtti ég mér til
hennar og opnaði hún þá augun og
sagði „ertu kominn?“ og faðmaði
mig.
Vallý var góð kona sem hafði
ákveðnar skoðanir á lífinu og ef ég
ætti að gefa henni einkunn sem
tengdamóður gæfi ég henni 10.
Haukur minn, ég veit hvað þú hefur
misst mikið og votta þér, börnum
þínum, tengdabörnum, ömmu- og
langömmubörnunum mína dýpstu
samúð og megi Guð vera með ykkur
öllum.
Hvíl í friði.
Þinn tengdasonur
Guðni.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund hjá kærri tengdamóður
minni, Vallý, er ættmóðir það sem
fyrst kemur upp í hugann, hún hélt
svo vel utan um fjölskylduna. Vallý
var mikill persónuleiki og ógleym-
anleg þeim sem kynntust henni,
ákveðin með skoðun á öllu, ótrúlega
gjafmild og með risastórt hjarta.
Ég kom aðeins 16 ára inn í hennar
fjölskyldu, en fékk svo frábærar
móttökur að mér fannst ég strax
hluti af fjölskyldunni. Stuttu seinna
lést faðir minn og þá hreinlega tók
hún mig að sér. Við sátum löngum
stundum tvær saman á Hagameln-
um þegar Haukur var á æfingum og
Vallý upplýsti mig nákvæmlega um
alla hans æsku og prakkarastrik,
ásamt ýmsum fróðleik um fjölskyld-
una, stór hluti af þessu var að veita
mér sáluhjálp á erfiðri stundu. Þetta
var einkennandi fyrir hana, mátti
ekkert aumt sjá.
Þegar börnin fóru að heiman
buðu Vallý og Haukur svo árum
saman í sunnudagsmat, raunar má
segja að hvenær sem kíkt var í
heimsókn var alltaf boðið í mat og
enginn veitti með meiri ánægju.
Hún var mikil afmælismanneskja og
„sælla er að gefa en þiggja“ lýsir
Vallý vel, því að alltaf var hún að
gefa gjafir. Sérstaklega minnist líka
ég tertunnar hennar með græna
marsípaninu og bleiku blómunum
sem hún gerði fyrir allar stærri
veislur meðan heilsan leyfði.
Vallý ólst upp í Sólheimatungu við
Laugarásveg og byggðu þau Hauk-
ur ásamt Jóni bróður hennar og
Guðnýju konu hans parhús þar.
Löng hafði biðin eftir byggingar-
leyfi verið, en loks fluttu þau þangað
1975. Alla tíð síðan hefur Laugarás-
vegurinn verið samkomustaður og
sameiningartákn allra í fjölskyld-
unni. Þegar þangað var komið lét
hún skýrt koma fram að af Laug-
arásveginum færi hún ekki nema í
kistu eins og við göntuðumst með. Á
síðasta ári þegar ljóst var að enda-
lokin færu að nálgast rann sú stund
upp að annast hana heima. Fyrir
mig var þetta ný reynsla og bjóst ég
við að þetta yrði illframkvæmanlegt.
En með samstilltu átaki fjölskyld-
unnar og frábærri hjálp Heima-
hlynningar Landspítalans tókst það.
Þessar síðustu vikur urðu mjög dýr-
mætar og eftirminnilegar fyrir
Hauk eldra og fjölskylduna alla, það
tókst að leyfa henni að vera heima
og hún kvaddi fallega og sátt.
Elsku Haukur tengdapabbi, þinn
missir er mikill og við munum styðja
þig eftir fremsta megni.
Blessuð sé minning Valgerðar
Júlíusdóttur, tengdamóður minnar
til 38 ára.
Þín tengdadóttir
Guðlaug.
Elsku amma mín, ég kveð þig
með söknuði í hjarta. Þú varst ein-
stök og ég get ekki lýst þakklæti
mínu fyrir alla þá ást og umhyggju
sem þú sýndir mér. Minningarnar
eru margar, ómetanlegar minningar
sem ég mun varðveita um ókomna
tíð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín,
Hildur.
Glaðvær, jákvæð, skemmtileg,
hjartahlý, velviljuð, umhyggjusöm,
skilningsrík, hláturmild, stjórnsöm
og ákveðin, það varst þú, amma mín.
Þú varst svo sannarlega litrík per-
sóna.
Heimili þitt og afa á Laugarás-
veginum var miðpunkturinn, alltaf
stanslaus straumur fólks. Þannig
vildir þú hafa það, alltaf allir að
heimsækja Vallý.
Þú varst mikill kvenskörungur og
ekkert í „farþegasætinu“ í lífinu,
það varst þú sem stýrðir ferðinni.
Þitt hlutverk var ekki ákveðið af
öðrum heldur þér sjálfri. Fjárhags-
legt sjálfstæði var þér mikilvægt,
láta afa vinna inn fyrir öllu, „nei
takk“, það var ekki þinn stíll. Mér
finnst svo merkilegt að kona af þinni
kynslóð hafi verið svona nútímaleg í
hugsun, svo ótrúlega góð fyrirmynd.
Þér leiddist ekki að tala og sumar
sögurnar sem þú sagðir varstu búin
að segja mér 300 sinnum, mikið
væri ég til í að heyra þig segja þær í
301. skipti.
Þín óbilandi trú á þínu fólki fékk
mig stundum til að hlæja, ekki nóg
með að við værum fallegust í heim-
inum heldur vorum við svo snjöll og
allt sem við tókum okkur fyrir hend-
ur svo ótrúlega sniðugt að það hálfa
væri nóg. Já, amma mín, það var
ekki amalegt að hafa stuðnings-
mann eins og þig í lífinu.
Þú varst orðin mikið veik undir
það síðasta. Ég ákvað að koma til
landsins að kveðja þig og þú beiðst
eftir mér. Ég vissi að þú myndir
gera það, alltaf hægt að stóla á þig.
Það er með gleði og sorg í bland
sem ég kveð þig, amma mín. Ég
gleðst yfir að þú hafir lifað inni-
haldsríku og löngu lífi og ekki þurft
að glíma við krabbameinið lengur en
ég er sorgmædd yfir að missa þig úr
lífi mínu. Nú er lífshlaupi þínu lokið,
amma mín, en saga þín lifir áfram í
þínum stóra afkomendahópi sem
aldrei mun gleyma ömmu Vallýju.
Þín,
Harpa.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýju vegna andláts ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
AUÐAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
áður til heimilis
Austurvegi 51,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Ljósheima og
Heilbrigðisstofnunar Suðurlands.
Sigurjón Bergsson, Pálína Tómasdóttir,
Þórir Bergsson, Bríet Þorsteinsdóttir,
Ólöf Helga Bergsdóttir, Smári Kristjánsson,
Arnlaugur Bergsson, Guðný Ósk Sigurbergsdóttir,
Þórmundur Bergsson, Margrét E. Laxness,
Bergur Heimir Bergsson, Þuríður Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.