Morgunblaðið - 06.11.2009, Blaðsíða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2009
✝ Fríða SólveigÓlafsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 31. maí
1950. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi þriðjudag-
inn 27. október sl.
Foreldrar hennar
voru Ingibjörg Krist-
gerður Árnadóttir, f.
á Látrum í Aðalvík
29.12. 1916, d. 3.12.
1988, og Ólafur Helgi
Jóhannesson, f. í Bol-
ungarvík 20.9. 1907,
d. 27.10. 1992, systk-
ini Fríðu eru Guðlaugur, f. 25.12.
1931 (samfeðra), Sigrún, f. 5.4.
1946, Oddný, f. 25.9. 1948, Jóhanna,
f. 26.12. 1951, Anna Kristín, f.
21.12. 1953, og Hrafnhildur Helga,
f. 20.1. 1960.
Fríða giftist 14. júlí 1979 Gunnari
R. Jónssyni, f. 21.2. 1950, áttu þau
því perlubrúðkaup í sumar. For-
eldrar hans voru Ragnheiður Guð-
rún Hjaltalín Gunnarsdóttir, f. 24.5.
1932, d. 14.6. 1977, og Jón Hilmar
Jónsson, f. 29.3. 1931, d. 2.4. 1993.
Fríða og Gunnar eignuðust þrjú
börn; 1) Gunnar Atli,
f. 12.3. 1975, synir
hans, Kári, f. 15.6.
2001, og Kolbeinn Óli,
f. 8.2. 2006, 2) Ragn-
heiður, f. 17.11. 1980,
og 3) Hákon, f. 21.8.
1983.
Fríða ólst upp í
Kópavogi og stundaði
skóla þar. Á unglings-
árunum fór hún í
sveit á sumrin á Múla
við Ísafjörð. Hún
starfaði meðal annars
í Kron-Dómus,
Laugavegi, og hjá Skrifstofuvélum,
Hverfisgötu. Á uppeldisárum
barnanna starfaði hún sem dag-
mamma áður en hún hóf störf á
Leikskólanum Kópahvoli í Kópa-
vogi þar sem hún starfaði síðustu
22 árin. Var hún trúnaðarmaður
leikskólans í mörg ár auk þess sem
hún var í orlofsnefnd Starfsmanna-
félags Kópavogs.
Úför Fríðu fer fram frá Digra-
neskirkju í dag, 6. nóvember, og
hefst athöfnin kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Mamma, mikið er Guð eigingjarn
að taka þig frá okkur. Þú varst mér
allt, besta mamma í heimi og alltaf
til í að hlusta á mig og deila sorg og
gleði. Mamma þú varst sú mann-
eskja sem fjölskyldur geta ekki ver-
ið án.
Þú kynntir mig fyrir landinu,
fórst með mig í útilegur og ein af
mínum fyrstu ferðum var í Þórs-
mörk. Ég á fjórða ári í Skagfjörð-
sskála með þér og Ingibjörgu
ömmu, það er einn af mínum uppá-
haldsstöðum á landinu. Þar get ég
enn sofið í sömu koju í dag og þegar
ég var fjögurra ára.
Þú unnir landinu þínu vel og fóruð
þið pabbi í margar skemmtilegar
ferðir um landið og líka erlendis. Þú
varst áhugasöm um forfeður þína og
gerðist meðlimur í Átthagafélagi
Sléttuhreppinga og smitaðir mig af
þeim fræðum. Áður en ég viss var ég
farinn með hann Kára minn og
Konna bróður vestur og norður í Að-
alvík að vinna.
Mamma, þú komst oft á óvart og
man ég þegar þú kallaðir á mig þar
sem ég var að spila CCR og baðst
mig um að hækka í græjunum,
sveiflaðir ryksugunni á loft og
söngst með. Þegar ég heyri þetta
lag í dag, minnir það mig á þig dans-
andi eftir ganginum á Bjarnó. Orkan
þín var öfundsverð hvort sem það
var að vinna, vera í nefndum, vinna í
garðinum, setja saman fjölskyldu-
ferðir, ganga á fjöll, ferðast, nú eða
skella skötu í pott og bjóða öllum í
kæsta skötu. Garðurinn á Bjarnó
hefur aldrei verið fallegri og mun
sennilega vera erfitt að halda honum
við því hann á viðurkenningu skilið.
Á sumrin þegar ég kom í heim-
sókn varstu annaðhvort að færa til
heilu skógana, nú eða baðaðir þig í
sólinni á pallinum sem pabbi smíð-
aði, súkkulaði brún og með þitt
dökka hár. Pabbi og þú, mamma
mín, voruð góð saman og gerðuð
húsið ykkar að höll þar sem það
stendur í dag brosandi í enda göt-
unnar. Kári og Kolbeinn Óli eiga eft-
ir að sakna þín mikið því þú varst
þeim góð og þolinmæði þína í þeirra
garð verð ég þakklátur fyrir um alla
ævi.
Það var gaman að sjá hvað þið
Kári urðuð miklir vinir og talar Kári
alltaf um þig og gulrótarkökuna
þína. Í Aðalvík þegar við gengum
upp Fannardalinn sagði Kári, það er
svo gott að vera í lopapeysunni frá
ömmu Fríðu, því þá er eins og hún
sé alltaf með mér. Það var gaman að
vera með þér í búðarrápi í Hamra-
borginni þegar heyrðist kallað „hæ
Fríða“ og þar stóð brosandi barn
með glampa í augum. Þetta var bara
eitt af mörgum börnum sem þú
kenndir á Kópahvoli.
Þú ert hetjan mín, mamma, ég
hlakka til að hitta þig í öllum fjall-
göngunum sem ég á eftir að fara
með þér um ókomna tíð, því ég veit
að þú verður þar með mér. Mér var
það dýrmætt að þú kynntist henni
Sonju minni og leist þér strax mjög
vel á þessa sveitastelpu, já líkur sæk-
ir líkan heim og ekkert er betra en að
vera ástfangin líkt og þú og pabbi
sem nýlega hélduð upp á perlubrúð-
kaup.
Ég mun gera allt til að halda minn-
ingunni þinni á lofti, ég er þér þakk-
látur og glaður þó svo að það sé erfitt
að kveðja þig veit ég að ég og mín
fjölskylda á sér fallegasta verndaren-
gil sem til er á himnum.
Mamma, við elskum þig, þinn son-
ur,
Gunnar Atli, Kári og
Kolbeinn Óli.
Elsku besta móðir mín, sem hefur
gefið mér svo margt. Ég trúi því vart
að það sé komið að því að kveðja þig.
Þú varst yndisleg móðir og hetjan
mín. Sú manneskja sem ég lít mest
upp til. Þú stóðst ætíð eins og klettur
fyrir mig og bræður mína, okkur til
halds og trausts. Þú varst hjartað og
límið í fjölskyldunni sem hélt okkur
saman. Svo sterkt að minning þín
mun halda okkur saman um ókomna
tíð.
Þetta eru ekki sanngjörn örlög
eins yndislegrar manneskju og þú
ert, elsku mamma mín. Alltaf barðist
þú með jákvæðnina, ákveðnina og
brosið að vopni við þær hindranir
sem á vegi þínum urðu. Þú hefur
áunnið þér virðingu og aðdáun allra
sem þig þekkja, fyrir æðruleysi þitt,
dugnað, yndisleika og jákvæðni. Ég
trúi því að við sem þekkjum þig og
elskum njótum forréttinda að hafa
átt þig að og fengið að ganga með þér
þennan lífsins veg. Það eru svo marg-
ar minningar sem koma fram í huga
mér nú og ætla ég að halda fast í þær
og geyma í hjartastað.
Það er rosalega erfitt og sárt að
þurfa að kveðja þig svo fljótt, elsku
mamma. Ég á eftir að sakna allra
okkar samverustunda, þeirra sem
móðir og dóttir eiga saman. Ég á eft-
ir að sakna þess að hafa þig ekki hjá
mér við þau tímamót sem ég á eftir
að upplifa. Ég á eftir að sakna þess
að hafa þig ekki hjá mér þegar ég
stofna fjölskyldu. Einhvern til að
leita ráða hjá og leiðbeina mér.
Ömmubörnin þín eru svo óheppin að
fá ekki tækifæri til þess að hitta þig
og kynnast þér en í staðinn eiga þau
eftir að heyra margar yndislegar
sögur og minningar um þig.
Ég trúi því að ferð þinni sé heitið á
góðan stað þar sem afi og amma og
allir aðrir horfnir ástvinir taka á móti
þér. Þar sem óendanleg fegurð þín og
yndisleiki lýsa upp tilveruna og þú
hefur nýtt líf þar til við hittumst á ný.
Muna skulum alla ævi,
ástargjafir bernsku frá.
Þakka guði gæfudaga
glaða, er móður dvöldum hjá.
Ein er huggun okkur gefin
aftur mætumst himnum á.
(Höf. ók.)
Eftir stendur minning um fagra,
jákvæða, sterka, yndislega og ein-
staka konu, hana mömmu mína, sem
aldrei gleymist svo lengi sem við lif-
um. Ég elska þig svo óendanlega
mikið, elsku mamma.
Þín dóttir,
Ragnheiður.
Elsku mamma. Ég skil ekki af
hverju þú þurftir að fara svona ung
frá okkur. Ég get ekki sagt þér
hversu mikið ég á eftir að sakna þín.
Þú hefur ávallt verið hjartað í fjöl-
skyldunni, svo hlý og svo góð. Mér
hefur ávallt þótt aðdáunarvert
hversu sterk þú ert, stolt og óhrædd
að segja þínar skoðanir á hlutunum.
Ótrúlegt hvað var stutt í brosið hjá
þér og oftast fylgdi hlátur þar á eft-
ir. Við höfum alltaf verið góðir vinir
og getað talað um allt, fyrir það er
ég mjög þakklátur. Allt sem þú hef-
ur komið nálægt hefur dafnað svo
vel, hvort sem það eru við systkinin
og pabbi eða garðurinn og húsið, og
auðvitað meira til. Áhugi þinn á
náttúru og landi hefur verið hvetj-
andi og ég veit að margar fjallgöng-
urnar eiga eftir að vera tileinkaðar
þér. Þessar ótal minningar af okkur
fjölskyldunni saman á ferð um land-
ið eru mér kærar. Þá sérstaklega
þær þar sem þú varst að telja ofan í
okkur nöfnin á fjöllunum og fugl-
unum í kring. Sífellt að ýta undir
áhugann hjá okkur börnunum á
landinu og veistu hvað, mamma, þér
tókst það. Núna eftir að þú lést hef
ég fyrst fundið fyrir þeirri þörf að
hafa einhvern að fylgjast með mér,
einhvern verndarengil. Kannski er
það af því að þú hefur alltaf staðið
við bakið á okkur systkinunum í
gegnum tíðina, eins og klettur.
Sterk, ákveðin og skilningsrík. Ég
veit að þú átt eftir að passa upp á
okkur öllsömul um ókomna tíð. Bara
eins og þú hefur alltaf gert og gert
vel. Ég óska þess að þú fylgist með
okkur áhyggjulaus. Því þú ert búin
að kenna okkur vel. Við erum búin
að standa vel saman og ætlum okkur
að gera áfram. Öll smituð af þeim
mikla kærleik sem þú bjóst yfir og
komst svo auðveldlega frá þér. Ég
mun ávallt geyma minningu þína
stoltur í hjarta mínu. Þín ömmubörn
eiga eftir að heyra ófáar sögurnar af
þér og hversu ótrúlega góð mann-
eskja þú varst. Ætli þú sért ekki á
leiðinni í einhvern fínan sumarbú-
stað núna, sem er umkringdur
berjamó, göngustígum í allar áttir
og miklum fuglasöng. Ég vona að
ferðalagið verði ljúft. Ég elska þig,
mamma, og mun alltaf gera. Þinn
sonur,
Hákon.
Elsku Fríða.
Mikið er erfitt að sætta sig við að
þú sért farin, langt fyrir aldur fram.
Minningar um góða konu streyma
fram og það sem kemur upp í hug-
ann er fyrst og fremst þakklæti.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér í gegnum strákana þína
og þakklæti fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum með þér.
Við fengum að heyra það frá
fyrsta degi að strákarnir okkar áttu
bestu mömmu í öllum heiminum,
það þurfti ekki að sannfæra okkur
lengi því betri tengdamömmu var
ekki hægt að hugsa sér.
Þegar við hugsum til baka er
brosmild og hjartahlý kona sem
kemur upp í hugann, kona sem var
alltaf boðin og búin til að aðstoða við
það sem til féll. Kona sem hafði
gaman af ferðalögum og það voru
ófá skiptin sem þú sagðir frá og
sýndir okkur myndir frá ferðum þín-
um og Gunna með glampa í augum.
Þú varst límið í fjölskyldunni, hóaðir
öllum saman og hafðir gaman af
mannfagnaði. Börn áttu ákveðinn
stað í hjarta þér, þess fengu barna-
börnin að njóta. Ekki má gleyma
garðinum þínum, þessum sælureit
sem þú eyddir löngum stundum í
hvort heldur sem var að dytta að eða
sóla þig. Það var stundum eins og
sólin skini bara á Bjarnó, miðað við
litarhaftið þitt. Þú hafðir einstak-
lega notalega nærveru, góðvild og
hlýja einkenndi þig, sem við söknum
svo mikið.
Elsku Gunni, Gunnar Atli, Ragn-
heiður og Hákon við vitum að sökn-
uður ykkar er meiri en orð fá lýst.
Megi góður guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Takk, elsku Fríða, fyrir vegferð-
ina. Þú auðgaðir líf okkar. Þín verð-
ur sárt saknað en minningin um þig
verður ávallt í hjarta okkar.
Takk fyrir allt,
þínar tengdadætur,
Katrín og Sonja Sif.
Í dag kveðjum við systur okkar
Fríðu. Hetjuna okkar sem við höfum
fylgst með síðustu árin heyja bar-
áttu við sjúkdóminn sem að lokum
tók hana frá okkur. En ekkert getur
tekið frá okkur allar þær góðu minn-
ingar sem við eigum um hana. Við
systurnar höfum fylgst að í gegnum
lífið. Framan af vorum við fimm í
foreldrahúsum en Anna kom aftur
heim á unglingsaldri. Mikill ys og
þys fylgdi systraskaranum og oft
var glatt á hjalla. Þegar við stofn-
uðum sjálfar fjölskyldur fylgdumst
við að með uppeldi barna okkar. Þar
var Fríða í essinu sínu því hún var
svo barngóð. Heimili hennar og
Gunnars var henni mjög dýrmætt.
Hún bjó fjölskyldunni gott heimili
þar sem allir voru velkomnir í heim-
sókn og allir fengu sömu hlýju mót-
tökurnar.
Fríða starfaði við leikskólann
Kópahvol í yfir 20 ár og eignaðist
fjöldann allan af litlum vinum þar,
sem heilsuðu henni svo hlýlega á
förnum vegi. Þegar Fríða eignaðist
ömmustrákana sína – gullmolana
sína, fengu þeir góða ömmu sem
fræddi þá um allt það sem litlir
strákar þurfa að vita og kunna.
Fríða var alltaf til í að gera eitt-
hvað skemmtilegt, bregða sér á tón-
leika eða sýningar, ferðast og fara í
gönguferðir, enda mikið fyrir úti-
vist.
Alltaf var hún fyrst til að bjóða
fram aðstoð sína ef einhver þurfti á
að halda. Hún lagði mikið upp úr því
að halda góðum tengslum innan
stórfjölskyldunnar og var að eðlis-
fari bjartsýnismanneskja og mikil
félagsvera. Margar góðar samveru-
stundir höfum við öll átt saman. Þar
ber fyrst að minnast árlegra systra-
ferða okkar sem voru farnar fyrstu
árin með alla fjölskylduna, en síð-
ustu árin hafa þessar ferðir breyst í
systraferðir án maka og barna. Þær
ferðir verða dýrmætar í minning-
unni; við sitjum systurnar í hlýjum
bústað og röbbum, eldum góðan mat
og föndrum með misgóðum árangri,
förum í heita pottinn og hlustum á
Hund í óskilum. Fríða sá til þess að
systurnar hreyfðu sig utandyra
þessar helgar. Nú verða þessar ferð-
ir ekki þær sömu án hennar.
Einn fastur punktur í tilverunni
var skötuveisla í desember hjá for-
eldrum okkar. Eftir að þau létust
tóku Fríða og Gunnar að sér þennan
sið með myndarbrag og Fríða var
búin að merkja inn á dagatalið hve-
nær skatan ætti að vera í ár.
Það er ekki hægt að minnast
Fríðu án þess að minnast á Gunnar,
eiginmanninn sem hefur fylgt henni
í gegnum allt, alltaf verið til staðar
og stutt við bakið á henni. Það eru
ekki bara þeir sem eru sjúkir sem
eru hetjurnar, heldur líka þeir sem
næstir standa. Það hefur verið aðdá-
unarvert að fylgjast með honum,
börnum þeirra og tengdabörnum og
sjá hvað þau hafa verið dugleg og
stutt hvert annað vel. Góðir vættir
veiti fjölskyldu hennar styrk.
Fríða var afar ræktarsöm við
eldri kynslóðina og tók hún pabba
okkar oft til sín í veikindum hans og
reyndist honum vel. Það er kannski
táknrænt að þau eiga sama dánar-
dægur, þriðjudaginn 27. október.
Við þökkum Fríðu fyrir allt það
sem hún var okkur öllum.
Við þökkum fyrir að hafa átt
svona góða systur.
Við þökkum fyrir að eiga allar
þessar góðu minningar.
Saknaðarkveðja,
Sigrún, Oddný, Jóhanna
og Anna.
Í minningunni er ávallt sól. Það
var sól um hádegisbil einn sumar-
daginn fyrir löngu þegar Fríða labb-
aði léttfætt út götuna heima á leið til
vinnu í Kaupfélaginu. Andvarp
heyrðist og það kom frá stráknum
sem var við lóðarmörkin í viðgerð-
arvinnu. „Ó, fríða Fríða,“ heyrðum
við krakkarnir hann segja. Það var
líka sól eitt sumarkvöldið fyrir löngu
þegar ég suðaði í Fríðu um að fá að
vera aðeins lengur úti og fékk aldrei
þessu vant leyfi pínustund. Var síð-
an kippt inn af tröppunum ör-
skömmu síðar af ákveðinni ungri
konu því stundin var liðin. Með
þessu kvað hún litlu systur alveg í
kútinn því þetta var svo yndislega
rökrétt á sinn hátt en kom svo á
óvart að ekki var hægt að mótmæla.
Þær eru einnig sólríkar minningarn-
ar um ótal gönguferðir, ferðalög,
stuð á landsleikjum, pottasetur og
pallakaffi því Fríðu systur fylgdi
alltaf svo mikil sól. Fyrir nokkrum
vikum fórum við systurnar í okkar
árlegu sumarbústaðaferð og þrátt
fyrir að ekki væri farið í pottinn og
takmarkað prjónað í þetta sinn tók
Fríða samt eitt Scrabble með glæsi-
brag. En það var ljóst að sólargeisl-
arnir voru farnir að dofna. Elskuleg
systir mín var þeim kostum búin
sem ég tel hvað eftirsóknarverðasta,
hún hafði í ótakmörkuðu magni lífs-
gleði, jákvæðni og hlýju. Einmitt
þannig stóð hún keik fram á síðustu
stundu í langri og erfiðri baráttu.
Baráttu sem háð var með ómetan-
legum stuðningi Gunnars og
barnanna. Það var falleg myndin
sem við mér blasti eitt kvöldið fyrir
skömmu, af Gunnari við rúm Fríðu,
horfandi á hana og haldandi í hönd
hennar. Sú stund endurspeglaði
mikinn kærleik og virðingu, fallega
birtu og frið, en því miður komið að
sólarlagi. Í öllum mínum minningum
um Fríðu mun sólin samt skína
skært því í hverri minningu er breitt
bros og hlýtt faðmlag. Takk fyrir
allt, elsku hjartans systir.
Hrafnhildur (Habbý).
Elsku Fríða, mig langar að kveðja
þig með nokkrum orðum.
Ég kynntist Fríðu á leikskólanum
Kópahvoli vorið 1990.
Árið 1997 ákvað lítill hópur frá
leikskólanum að ganga Laugaveg-
inn, en í þeim hóp vorum við Fríða
og Dagbjört. Eftir það sumar héld-
um við áfram að fara á hverju ári í
einhverja ferð um hálendið.
Ég sakna þess tíma þegar við vor-
um að skipuleggja gönguferðirnar.
Þessar ferðir okkar voru nú meiri
ævintýraferðirnar. Í einni ferðinni
skiptum við um fararstjóra því við
vildum komast hraðar yfir og skoða
meira. Í annarri ferðinni hafði
Skaftá svo flætt yfir bakka sína.
Þannig var að þegar við fórum að
sofa þurftum við að ganga langa leið
að ánni til að ná í vatn, en þegar við
vöknuðum var komið stórfljót við
skálann.
Og þannig var það að þegar við
hittumst gátum við alltaf rifjað upp
eitthvert sérstakt ævintýri úr hverri
ferð sem við fórum í.
Elsku Fríða, nú ertu farin að
skoða aðrar náttúruperlur sem þú
áttir eftir að skoða. Ég er forsjón-
inni afskaplega þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér.
Ég votta Gunnari og börnum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Fríða Sólveig
Ólafsdóttir
Fríða ljúf þrá, og þver, sína
leið hún fer. Í símann vildi
spjalla, lengi vel við alla.
Börn sín söng í svefn, var
hún heil í gegn. Skóna vildi á
sig reima, láta ögn á fjöllin
reyna. Ótta og víl hún ekki
sótti, húmor betri þótti. Þig
ég alltaf vin minn kalla.
Aðalgeir Tómas
Stefánsson.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um Fríðu
Sólveigu Ólafsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.