Morgunblaðið - 06.11.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 2009
✝ Vilhelm SigurðurAnnasson fædd-
ist á Ísafirði 9. mars
1945. Hann lést á
Landspítalanum 26.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Annas Jónsson Krist-
mundsson, f. 25.
október 1911, d. 15.
september 1992 og
Friðgerður Guðný
Guðmundsdóttir, f.
1. febrúar 1919, d.
24. júní 2009. Systk-
ini Vilhelms Sig-
urðar eru Steinunn Sigríður
Lovísa, f. 1941, Ásgerður Hin-
rikka, f. 1946, Bergþóra, f. 1950,
Trausti Magnússon, þau eiga tvær
dætur, Særúnu Önnu og Bríeti,
auk þess sem Guðný Anna á dótt-
urina Ingu Rán og Trausti dæt-
urnar Kristjönu Björk og Dag-
mar. c) Sjöfn, f. 1970, dóttir
hennar er Snæfríður Arna, Jónas
Hlíðar, f. 1974, maki Bylgja Hilm-
arsdóttir, þau eiga soninn Stark-
að, auk þess á Jónas Hlíðar son-
inn Óðinn Harra.
Vilhelm Sigurður fór ungur til
sjós og helgaði hann starfsævi
sína sjómennsku. Hann útskrif-
aðist frá Stýrimannaskólanum í
Reykjavík árið 1966 og árunum
1967 til 1997 var hann skipstjóri á
ýmsum skipum, m.a. Dagrúnu ÍS
9 og Sléttanesi ÍS 808. Síðustu ár
starfaði Vilhelm Sigurður sem
netagerðarmaður hjá Hampiðj-
unni í Reykjavík.
Vilhelm Sigurður verður jarð-
sunginn frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 6. nóvember og hefst athöfn-
in kl. 13.
Guðný Anna, f. 1951,
d. 1952, Sigmundur
Jón, f. 1953, dreng-
ur, f. 1954, d. 1954,
Guðný Anna, f. 1958
og Dagný, f. 1961.
Hinn 11. febrúar
1967 kvæntist Vil-
helm Sigurður Sæ-
rúnu Snjólaugu Ax-
elsdóttur
leikskólakennara, f. í
Hafnarfirði 31. ágúst
1945. Þau eiga fjög-
ur börn. Þau eru: a)
Guðrún Margrét, f.
1965, maki Jörgen Fröik, þau
eiga dótturina Evu Anneyju, b)
Guðný Anna, f. 1966, maki
Það er með sorg í hjarta og tár í
augum að ég sest niður og skrifa
þessa minningargrein um hann
tengdaföður minn, Vilhelm Sigurð
Annasson.
Það er skrítið hvað manni finnst
tíminn alltaf líða hratt, alltof hratt,
hann hreinlega þýtur áfram, alla-
vega virðist það vera þannig þegar
litið er um öxl. Það eru u.þ.b. 20 ár
síðan ég hitti hann Villa fyrst, þó
það virðist eins og í gær. Ég var að
gera hosur mínar grænar fyrir einni
af dætrum hans á þessum tíma og
átti þá óhjákvæmilega leið á Flóka-
götuna til þess að ná í og skila yng-
ismeynni. Þessu fylgdu nú eins og
gengur og gerist einhver samskipti
við foreldra heimasætunnar þó að
það hafi nú lent meira á henni Sæ-
rúnu að vega og meta drenginn,
hann Villi Siggi var nú oftast úti á
sjó þegar mig bar að garði á þessum
tíma. Ég var nú ekkert að gráta það
og svo sem hálffeginn að þurfa ekki
að eiga of mikil samskipti við pabb-
ann á þessum tíma, enda hálf-skelk-
aður að þurfa að standa frammi fyr-
ir „karlinum“ sem í þokkabót var
kafteinn á togara fyrir vestan! Með
tíðari heimsóknum á Flókó þá kom
það nú fljótlega í ljós að þessi ótti
minn var ástæðulaus, enda ekki við
öðru að búast. Þær urðu margar
samverustundirnar, sem betur fer,
hvort sem það heima hjá Villa og
Særúnu, hjá okkur Guðnýju Önnu
eða annars staðar, en því miður allt-
of fáar, þar sem Villi kvaddi þennan
heim aðeins sextíu og fjögurra ára
gamall. Eitt sem einkenndi hann
Villa var hversu ráðagóður, bóngóð-
ur, traustur og tryggur maður hann
var og það var ekki ónýtt að geta
leitað til hans, enda gerði ég það oft-
ar en einu sinni og var ávallt vel tek-
ið. Því miður þá á ég ekki heim-
angengt vegna vinnu til að vera við
útför Vilhelms og það tekur mig
sárt, en ég veit að hann Villi skilur
mig og fyrirgefur mér.
Ég læt þetta nægja, enda eru
svona greinarskrif ekki mælistika á
kærleik eða væntumþykju. Guð
blessi Vilhelm Sigurð og minningu
hans, takk fyrir góð kynni, kæri
Villi, ég mun sakna þín mikið.
Elsku Særún, Guð blessi þig og
gefi þér styrk í sorg þinni.
Trausti Magnússon.
Elsku afi, Þegar ég frétti að þú
værir dáinn helltust yfir mig marg-
ar minningar um alla þær góðu
stundir sem við áttum saman. En
einhvern veginn lætur hvítt blað það
allt hverfa lengst inni hausinn á
manni og það vill alls ekki fara út.
Allt er bara of tómt og líflaust eftir
að þú fórst frá okkur, mér finnst allt
bara svo skrítið, þú getur ekki verið
farinn, það bara á ekki að vera
þannig.
Fyrir fjórum árum frétti ég af
veikindum þínum, ég varð svo
hrædd um að þú mundir þurfa að
kveðja okkur og fara á betri stað, en
í staðinn fannst mér þú alltaf verða
sterkari og sterkari, þangað til þú
misstir kraftinn. Svona gerðist það
aftur og aftur í fjögur ár. Í byrjun
árs 2009 sagði mamma mér að þú
myndir sennilega ekki fá tækifæri
til þess að fá að verða gamall maður,
ég varð svo hrædd, ég bað Guð öll
kvöld um að gefa þér kraft til þess
að lifa þennan hörmulega sjúkdóm
af.
Ég mun sakna þín alveg ofboðs-
lega mikið, elsku afi minn, þú munt
ávallt vera í hjarta mér!
Myrkrið er svart og sér,
sorgina í mannsins hjarta.
Þó von sé veik,
í lífi og leik,
leitum við geislans bjarta.
(Höf. ók.)
Þín,
Særún Anna.
Þegar Villi Siggi fæddist bjó fjöl-
skyldan að Sundstræti 27 á Ísafirði.
Hann var skírður eftir tvíbura-
bræðrunum Vilhelm og Sigurði sem
voru uppeldisbræður föður okkar
frá Svarthamri í Álftafirði. Tvíbura-
bræðurnir létust báðir
á tuttugasta aldursári, annar af
slysförum en hinn af lungnabólgu,
með þriggja vikna millibili. Vilhelm
og Sigurður Ólafssynir voru föður
mínum kærir og góðir vinir sem
hann saknaði sárt. Haustið 1949
flutti fjölskyldan í nýtt og glæsilegt
hús að Engjavegi 34, sem varð
heimili og athvarf okkar í 60 ár.
Húsið var selt nú á haustdögum í
kjölfar andláts móður okkar 24. júní
sl.
Þegar ég man fyrst eftir mér á
Engjaveginum í kringum 1960 var
þar líf og fjör og mikið af skemmti-
legu fólki sem bjó í nágrenninu og
umhverfið bauð upp á margvíslega
skemmtun. Mín fyrsta minning um
Villa Sigga bróður minn er þegar ég
fór með honum upp á tún að skoða
kindurnar. Kindurnar voru honum
hjartans mál á þessum tíma, hann
hafði haft tækifæri til að kynnast
þeim í gegnum Kobba Gísla í
Hraunprýði. Í þessari minningu er
Kobbi látinn, en Gísli hafði yfirtekið
kindurnar hans og ég man eftir mér
standa alein mitt inn í stórum kinda-
hóp. En það var ekkert að óttast því
Villi Siggi var svo öruggur í þessu
umhverfi með litlu systur sinni.
Vorið 1961 fæddist Dagný systir
og Villi Siggi bróðir kom með bekkj-
armynd heim frá Gagnfræðaskólan-
um. Á þessari bekkjamynd voru
bara strákar. Þessi mynd átti eftir
að gleðja mig mikið næstu árin á
eftir. Þegar hann var langdvölum til
sjós gat ég setið og skoðað þessa
mynd og verið stolt af þessum fal-
lega stóra bróður mínum með fal-
lega svarta hárið. Ég var einnig
mjög stolt af Villa Sigga þegar hann
var yngsti skipstjóri í síldarflotan-
um, þá skipstjóri á Ásgeiri Kristjáni
frá Hnífsdal. En það besta við Villa
Sigga var hvað hann var einstaklega
góður við foreldra okkar. Það ríkti
einstakur kærleikur á milli þeirra
þriggja sem aldrei bar skugga á. Ég
varð þeirrar gleði aðnjótandi að
vera saman með móður minni og
Villa Sigga í nokkra daga að Engja-
vegi 34, sumarið 2008. Þar var ég
vitni að þeim miklu tengslum sem
ríkti þeirra á milli og virðingu fyrir
hvort öðru. Villi Siggi var mjög
vinnusamur og mjög hæfileikaríkur,
hann var frábær íþróttamaður, ein-
staklega handlaginn og listrænn.
Villi Siggi greindist með blóðsjúk-
dóm vorið 2005, sem varð öllum
mikið áfall. Hann barðist fyrir að ná
heilsu en „Talibanarnir“ sigruðu að
lokum. Villi Siggi kallaði hvítu blóð-
kornin „Talibana“ en „Talibanarnir“
eru ekki nein lömb að leika sér við.
Hann sýndi í öllu sínu veikindaferli
að hann var baráttumaður, hann var
„áfram-maður“ eins og við kölluðum
það á Engjaveginum.
Blessuð sé minning Vilhelms Sig-
urðar Annassonar.
Hvíl í friði.
Þín systir,
Guðný Anna Annasdóttir.
Góður bróðir er fallinn frá. Á hug-
ann leita ljúfar minningar sem sefa
sorgina.
Dægurlagið „Skvetta falla hoss’
og hrista“ er lag sem tengir nokkrar
af fyrstu minningum mínum við
Villa Sigga bróður minn og Særúnu
mágkonu. Lagið söng ég með mín-
um sérstaka framburði við hrifningu
þeirra en ég var þá á fjórða ári. Það
var í upphafi sambúðar þeirra sem
var farsæl og hamingjurík og ég
naut góðra samvista með þeim á
uppvaxtarárum mínum.
Upp í hugann koma minningar
um kraftmikinn og áræðinn mann
sem frekar ungur að árum valdi sér
starf skipstjórans. Þrátt fyrir það
starfsval bjuggu í honum ákveðnir
listrænir hæfileikar sem birtust
okkur á ýmsan hátt. Stundum er
sagt að rithönd okkar sé eins og
hluti af persónuleikanum og flesta
langar að skrifa vel. Villi Siggi hafði
alveg einstaklega fallega rithönd og
hann var næmur fyrir litum, lita-
samsetningu og fegurð. Hann gat
líka farið í föt flestra iðnaðarmanna,
var laginn með pensilinn, við flísa-
lagnir og parketlögn. Hann var
snyrtimenni og heimili þeirra hjóna
bar sterkan vott um það. Frásagn-
arlistin er listform sem er ekki öll-
um meðfædd né gefin. Margir segja
að það sé nauðsynlegra að vera
fremur trúr sögunni en sannleikan-
um. Það eru ekki bara sögurnar sem
eru góðar eða slæmar heldur er það
undir sögumanni komið hvernig
sagan birtist hlustandanum. Villi
Siggi var mjög góður sögumaður
sem hafði skemmtilegan frásagnar-
stíl og það var gott að hlæja með
honum. Hann var einstaklega minn-
ugur og kunni hreint ótrúlegar sög-
ur af mönnum og málefnum. Hann
hafði myndugleika sem var ekki
bara dýrmætur fyrir hann sjálfan
heldur einnig forréttindi þeirra sem
stóðu honum næst. Hann var alla tíð
alveg einstakur gagnvart foreldrum
okkar og bar virðingu fyrir börnum
og unglingum. Börn sóttust eftir
nærveru hans og hann hafði gott lag
á þeim, sérstaklega þeim sem voru
fyrirferðamikil. Hann var gæfumað-
ur í lífinu og átti sterka og fallega
eiginkonu sem stóð honum við hlið
alla tíð. Í huga mínum vann hann til
margra afreka en á þessari stundu
er það eitt sem ég vil nefna: Hann
bjargaði sjálfum sér og föður okkar
frá drukknum í Ísafjarðardjúpi árið
1971, þegar bátur hans Kópur ís
fórst við rækjuveiðar. Það var mikið
afreksverk sem lýsir vel þeim krafti,
orku og áræði sem hann bjó yfir í
lífinu. Við vorum kannski ekki alltaf
sammála en þó býsna oft. Villi Siggi
var góður hlustandi, það var eitt af
aðalsmerkjum hans. Ég fann að
hann skildi til hlítar þá meiningu
sem að baki orðanna bjó og tók fullt
tillit til skoðana annarra enda víð-
sýnn maður með fallegt hjartalag.
Að lokum vil ég segja við þig, kæri
bróðir, að allar þær stundir sem ég
átti í návist þinni og naut frásagn-
arhæfileika þinna og djúprar lífs-
speki eru mér dýrmætar.
Elsku Særún mín og fjölskylda,
megi ljós og kærleikur umvefja ykk-
ur á þessari erfiðu stundu.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þín systir
Dagný.
Í dag kveðjum við okkar kæra
bróður og mág Vilhelm Sigurð eða
Villa Sigga eins og hann var oftast
kallaður. Það er mikill og sár sökn-
uður sem býr í brjóstum okkar við
andlát hans, eftir góða samfylgd
með honum gegnum lífið. Villi Siggi
var góð fyrirmynd fyrir litlu systur
þegar við vorum að alast upp á Ísa-
firði. Góður á skíðum, flottur á fót-
boltavellinum og svo var hann ekki
gamall þegar hann fór að taka til
hendinni. Alltaf var öruggt skjól hjá
Villa Sigga.
Ungur stofnaði hann fjölskyldu
og ungur tók hann við skipstjórn á
Ásgeiri Kristján frá Hnífsdal.
Seinna var það svo Dagrún ÍS. 9 frá
Bolungarvík og Sléttanes ÍS. 808 frá
Þingeyri og fleiri skip. Það var þeg-
ar hann tók við Dagrúnu ásamt
Hávarði Olgeirssyni sem Kristján
byrjaði sem stýrimaður í skipsrúmi
hjá Villa Sigga og svo var farið yfir
á Sléttanesið og stóð þetta samstarf
yfir í rúm tuttugu ár. Aldrei bar
skugga á. Árið 1980 voru gerðir út
13 skuttogarar á Vestfjörðum, það
árið var Dagrún ÍS.9 aflahæst.
Sléttanesið setti sölumet í Grimsby
1984.
Þetta var góður tími, margs er að
minnast og margt er að þakka.
Hjartans þökk fyrir að vera börn-
unum okkar góður frændi.Við eig-
um eftir að sakna þín þegar málin
verða rædd á breiðum grundvelli.
Villi Siggi var heppinn í sínu einka-
lífi, eiginkona hans Særún Axels-
dóttir stóð sem klettur við hlið hans
frá fyrstu stundu og börnin bera
foreldrum sínum gott vitni.
Elsku Særún, Magga, Jörgen,
Guðný Anna,Trausti, Sjöfn, Jónas
Hlíðar, Bylgja og barnabörn, inni-
legar samúðarkveðjur. Megi góður
guð vera með ykkur.
Kæri Villi Siggi, góða ferð og hvíl
í friði.
Þín
Bergþóra og Kristján Eiríksson.
Við kölluðum hann Villa Sigga en
hann hét fullu nafni Vilhelm Sig-
urður Annasson. Ísfirðingurinn sem
flutti til Bolungarvíkur til þess að
taka við skipstjórn á Dagrúnu ÍS 9,
nýja fransksmíðaða skuttogaranum
okkar í Bolungarvík sem kom til
heimahafnar í febrúarbyrjun 1975.
Þeir voru raunar tveir skipstjórar á
Dagrúnu, því ásamt Villa Sigga var
Hávarður Olgeirsson, sá þaulreyndi
skipstjórnarmaður, í brúnni. Þeir
skiptust á um skipstjórnina, hvor
sinn túrinn í senn. Og þannig var
það á Dagrúnunni, allt þar til Villi
fór yfir á Sléttanesið og frændi
minn Víðir Jónsson tók við.
Þetta voru góðir tímar í Víkinni.
Heiðrúnin bættist í skuttogarahóp-
inn. Skuttogararnir voru eins og
hrein ævintýri. Þessi afkastamiklu
skip sem leystu af hólmi síldarbáta
sem hafði verið beitt á troll, sköp-
uðu nýja möguleika; tækifæri fyrir
dugmikla sjómenn – og góð laun.
Við sáum bæinn breytast. Unga
fólkið settist að, húsin risu og
byggðin teygði sig upp á Holtin.
Plássin á togurum voru eftirsótt.
Ekki síst á aflaskipum eins og Dag-
rúnunni. Í brúnni stóðu kempurnar
Hávarður og Villi. Gjörólíkir menn.
Um tveir tugir ára skildu þá í aldri
og reynslan ólík. En við stjórn
skipsins voru þeir sem einn maður
og aldrei er mér kunnugt um að
snurða hafi hlaupið á þeirra þráð í
samskiptum.
Um borð í skipið völdust úrvals-
menn, hörkukallar sem létu sig ekki
muna um að standa tímunum sam-
an. Eins og til dæmis vorið sem þeir
fiskuðu 1000 tonn af grálúðu í maí,
allra skipa mest. Þetta var löngu
fyrir daga höfuðlínumæla og afla-
punga og netaslit og rifin undirbyrði
kölluðu á mikla vinnu og langar
stöður. En harðsnúin áhöfnin kvart-
aði ekki. Þetta var hábjargræðið og
menn voru að bjarga sér.
Það fer ekkert á milli mála að
Villi Siggi var afburðamaður á sínu
sviði. Hann var aflamaður – og betri
einkunnarorð velur maður ekki
skipstjóra. Slíkt kemur heldur ekki
til af engu. Skipstjóri eins og hann
kunni skil á öllu því sem viðkom
skipinu; veiðarfærunum, líklegri
aflaslóð, veðurfari, straumum og
öllu því sem menn þurfa að tileinka
sér til þess að ná árangri við það að
stjórna skipi.
Það er engu líkt að verða samtíða
slíkum mönnum. Ég var þiggjand-
inn, hann veitandinn. Þegar ég var
útgerðarstjóri við útgerðina þar
sem hann var skipstjóri áttum við
mikið og náið samstarf. Þegar hann
var í landi ræddum við einatt lang-
tímum saman um allt sem vék að út-
veginum, þessu viðfangsefni sem
var okkur bæði vinna og áhugamál.
Það fór ekki á milli mála að Villi
þekkti allt út og inn og hafði sínar
ákveðnu skoðanir á hverju því sem
þessu viðkom.
Þegar Villi Siggi hvarf til annarra
starfa og ég síðar meir einnig,
strjáluðust samverustundirnar. En
þegar við hittumst var sem við hefð-
um síðast hist daginn áður. Við tók-
um upp þráðinn og ræddum málin.
Rétt eins og fyrr. Það er gott að
hafa kynnst slíkum manni. Fjöl-
skylda mín sendir Særúnu, börn-
unum og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Við
söknum góðs drengs sem við eigum
mikið upp að unna. Blessuð sé minn-
ing okkar góða vinar.
Einar K. Guðfinnsson.
Vilhelm Sigurður
Annasson
 Fleiri minningargreinar um Vil-
helm SigurðAnnasson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGURBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Dídí,
Laugarnesvegi 100,
Reykjavík,
lést á heimili sínu föstudaginn 23. október.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát Sigurbjargar.
Svavar Þór Jóhannesson,
Sigrún Jóhannesdóttir,
Styrkár Jóhannesson, Erla Júlía Viðarsdóttir,
Erna Ýr Styrkársdóttir,
Írena Líf Styrkársdóttir,
Heiðar Atli Styrkársson,
Brynjar Elí Styrkársson.