SunnudagsMogginn - 25.10.2009, Qupperneq 14

alltaf svo gott með kaffinu þegar það koma gestir.“
– Hvað er svona merkilegt við bókina Í kvosinni?
„Mér er hún afskaplega hugleikin,“ segir Flosi. „Ég
hafði ekki lesið hana í aldarfjórðung, þar til ég leit í hana
út af endurútgáfunni. Og þegar ég fór að lesa bókina, þá
komst ég að þeirri gleðilegu niðurstöðu, af því að ég er
svo sjálfumglaður maður, að mér finnst hún bara afburða
skemmtileg. Þetta er sú bók sem ég hef lagt hvað mesta
rækt við, bernskuminningar úr Vesturbænum og kátleg-
ar sögur af umhverfinu vestur á Vesturgötu og niðri við
Tjörn. Þegar bókinni lauk bjuggum við Lilja á Tjarn-
argötu 40 og vorum við það að flytja hingað upp í Borg-
arfjörð.“
– Þú hlýtur að hafa verið uppátækjasamur í æsku!
„Ég held að ég hafi verið eins og aðrir strákar,“ segir
Flosi óvenju hógvær. „Eftir að pabbi og mamma skildu
átti ég heima á Vesturgötu og Tryggvagötu niðri við höfn.
Þar var strákagengi, sem var eins og strákar eru – til í allt.
Því er öllu lýst í bókinni og sagt frá því hvernig við dutt-
um oft á dag í sjóinn eða þá í Tjörnina.“
Hann hlær.
„Ég man eftir því, að alltaf þegar ég datt í Tjörnina kom
ég heim til ömmu og sagði henni að ég hefði verið að
bjarga barni. Hún var svo elskuleg, blessunin hún amma
mín, að hún þóttist trúa þessu í hvert einasta skipti. Ég
datt í Tjörnina tíu sinnum á dag eða í sjóinn. Enda áttum
við allir kajak og rerum út frá Selsvörinni.“
– Varstu aldrei nærri drukknaður?
„Jú, alltaf nærri drukknaður!“
Hann skellihlær.
– Hvað varstu gamall þegar foreldrar þínir skildu?
„Fjögurra ára, 1934. Það gefur augaleið að ég man mjög
óljóst eftir því. En mamma fór beint vestur á Vesturgötu
til ömmu og vann svo úti. Ég ólst því upp hjá ömmu.“
– Skilnaðir voru ekki algengir á þessum árum.
„Nei, skilnaðir voru eins óskiljanlegir og hjá Ibsen í
Brúðuleikhúsinu. Það hefur verið harka í mömmu, að
fara úr háborgaralegu hjónabandi í bláfátækt vestur í bæ.
Þetta var fáheyrt!“
– Hvers vegna fluttuð þið hjónin í Borgarfjörð?
„Það var bara gamall rómantískur draumur. Og eins
vorum við hálfgert að flýja undan meiri hávaða og um-
ferð og erli, ekki síst af flugvellinum. Enda vorum við
eiginlega í fluglínunni.“
– En ekki þurftuð þið að flýja hana alla leið í Borg-
arfjörð?
„Nei, okkur þótti þetta svolítið rómantískt og elsku-
legt. Það er ekkert eins yndislegt og kall og kelling, sem
kemur sæmilega vel saman, í kyrrð og ró í dæmalausri
sveitasælu, þar sem rýkur úr hverri þúfu.“
Í nöp við ellina
Flosi er meitlaður í hugsun og orðum. Og þegar hann tal-
ar, þá eru orðin kall og kelling með tveimur ellum. Það
eru aldrei neinar málamiðlanir.
– Þú ert að verða áttræður, er það stór biti að kyngja að
eldast?
„Já, og ekki auðmeltanlegur. Mér er meira en lítið í
nöp við ellina. Mér finnst hún leiðinleg. Hún sviptir
mann öllu atgervi, maður verður hálfaulalegur, eins og
maður var bjartur þegar maður var og hét. En það er eins
og allt sé að bregðast. Ég get varla hlaupið fyrir hest
öðruvísi en að detta dauður úr hjartaslagi. Og fæ þá þessa
„angina pectoris“, sem á íslensku útleggst hjartakveisa.“
– Ferðu þá minna á hestbak en áður?
„Já, ég er farinn að minnka það, af því að ég er orðinn
svo ellihrumur. Það fer voðalega í taugarnar á mér að all-
ir segja að ég líti svo dæmalaust vel út. Mér finnst það al-
veg afleitt, því ég á ekkert að líta neitt dæmalaust vel út –
ég á að bera þess merki að ég er kominn alveg á graf-
arbakkann!“
Það tístir í honum.
– Þú steigst samt á svið á frumsýningu síðastliðið vor –
sem þýðandi Söngvaseiðs!
„Það er með naumindum að maður geti staulast upp til
að hneigja sig. Ég hélt að ég dytti fram af sviðinu, því mig
svimaði svo.“
Hann tekur annars hugar af sér gleraugun og dæsir:
„Já.“
– En lífið er ljúft hér í sveitinni?
„Við erum bara í keleríi,“ svarar hann og byrjar óðar
aftur að hlæja. „Við stundum bara ástaratlot!“
Hann er óstöðvandi.
„Af veikum mætti … frá minni hálfu.“
Svo strýkur hann sér um kollinn. „Æ … jáhhh.“
Allt í einu grípur hann bókina og les upphátt úr inn-
gangnum, að íslenska þjóðin hafi „brunnið í skinninu að
fá ritið endurútgefið“ og bætir við með sínum áherslum
að forlagið hafi verið undir „gíííííífurlegum þrýstingi“.
Og hann klykkir út með: „En ég þori ekki að efna til
mannfagnaðar á afmælinu af ótta við svínaflensuna.“
– Flestir syðra tala bara um hrunið.
„Mér er andskotans sama um hrunið. Ég á nóga pen-
inga! En svínaflensan er þeim mun ógnvænlegri. Því hún
ræðst á alla, líka heiðarlegt fólk!“
Svo skellir hann upp úr.
„Kanntu vísuna sem ég bjó til þegar ég tapaði öllum
hlutabréfunum mínum í SPRON?
Nú er úti auravon
innistæður hrapa;
öllu sem ég átti í SPRON
er ég búinn að tapa.
Ég tapaði nokkrum milljónum þar. Mér var bara sagt
að þær væru ekki lengur til. Afi minn stofnaði Sparisjóð-
inn og þess vegna var ég stofnfjáreigandi. Svo keypti ég
svolítið meira þegar SPRON var gert að hlutafélagi, vegna
þess að Sparisjóðurinn óskaði eftir því. Ég þarf að gá að
því hvort það hafi ekki verið sjálfur bankastjórinn sem
lét mig kaupa eða konan hans. Þetta voru 5 eða 10 millj-
ónir.“
Hann þagnar.
„Þetta er helvíti asnalegt maður.“
– En þú hefur séð það svartara?
„Ég var alltaf staurblankur í gamla daga. Ég er það
ekkert lengur. Ég er á sæmilegum eftirlaunum og veit
ekki annað ennþá en að ég eigi lífeyri í banka og á bók.
Það má alveg segja þetta.“
– Hefur þjóðfélaginu fleygt fram á þessum 80 árum?
„Það væri út í hött að segja það á þessum tímapunkti, í
miðju hruninu. En andlit þjóðfélagsins hefur birst eins og
það er. Maður hefur stundum ekki gert sér ljóst í hvers-
konar þjóðfélagi maður lifði, hvort það væri þjóðfélag
eða þjófafélag. Það ætti að vera orðið deginum ljósara.“
Paródía af leikdómi
Það er notalegt að sitja á ruggustólum, eins og Flosi
kemst að orði, í stofunni á Stóra-Aðalbergi. En ekki síður
á kontórnum, þar sem veggirnir eru klæddir bókum, þar
á meðal eftirlætinu Sturlungu, sem Flosi segist hafa fallið
fyrir á gamals aldri.
– Ertu ennþá að fást við skriftir?
„Já ég skrifa systur minni í Ástralíu alltaf reglulega. Við
skrifumst á og ég „rapportera“ til hennar tvisvar í viku
allan ársins hring. Þetta eru ósköp venjuleg sendibréf um
lífið og tilveruna, sem farin eru að skipta hundruðum.“
– Endar þetta sem bók?
„Það getur verið. En það er örugglega margt af því,
sem á ekki erindi á bókamarkað.“
Hann les upphátt bráðfyndna sögu af nafngreindum
manni úr einu bréfinu.
– Má ég birta þetta? spyr blaðamaður.
„Nei, ertu alveg bandbrjálaður!“ segir hann og hristir
höfuðið. „Ertu alveg vitlaus! Ekki til að tala um …“
– Fæstu enn við yrkingar?
„Það er alltaf verið að yrkja. En maður á engan séns í
nágrannana. Þeir eru betri skáld, þá fyrst og fremst Fúsi í
Skrúð. Ég held að hann sé mesti hagyrðingur á landinu!
Hún er fræg þessi:
Eitt er víst að Flosa finnst
feikilega gaman
að gera sem allra allra minnst,
alveg dögum saman.“
– En þér entist alltaf orka til að skrifa pistla?
„Ég held því fram að ég hafi valdið byltingu í pistla-
skrifum á Íslandi – þegar ég skrifaði í Þjóðviljann fór
fjöldi manns að bera sig til við að skrifa ekki ósvipað.“
Hann þagnar.
„En þetta er alltof hrokafullt! Þetta er ekki eftir mér
hafandi svona, þú verður að laga þetta til, þannig að það
líti út fyrir að ég sé sæmilega siðaður maður. En sann-
leikurinn er sá að mér finnst ég sjálfur bara dágóður
textahöfundur og ekkert kætir mig eins mikið í lífinu og
þegar ég sit við tölvuna og set saman eitthvert helvítis
bull og brest í hlátur. Eins og það er nú geðslegt að hlæja
að eigin verðleikum, hvað maður er sjálfur sniðugur og
skemmtilegur. En svona er þetta nú bara samt.“
– Leitaðirðu í smiðju annarra höfunda?
„Ég var voða hrifinn af Kurt Vonnegut. Mér fannst
hann dálítið góður. Annars hef ég aldrei leitt hugann að
því … það hafa ýmsir svipaðan stíl og ég.“
Hann þagnar kankvís.
„Ég er nú ekki að segja að hann hafi stolið neinu frá
mér – hann er eldri maður en það.“
Svo fær hann hugdettu!
„Ég hef líka skrifað í Morgunblaðið, en það var bara
einu sinni eða tvisvar. Það var paródía af leiklist-
argagnrýni í Lesbókina, sem birtist síðan í þessari bók …“
Hann teygir sig í bókina eftir að hafa leitað á borðinu
og muldrar um leið:
„Ef ég væri ekki búinn að týna öllum gleraugum.“
Svo les hann:
„Að mínum dómi er gersamlega óhugsandi að skrifa
um leiksýningu Leikhúss dreifbýlisins á Dyrabjöllunni,
þar sem mér er alls ekki ljóst, hvort þetta hjartnæma
„Eftir að ég sneri baki við fram-
sóknarhúsinu, þá fór það á haus-
inn, eins og Þjóðviljinn fór á hliðina
þegar ég hætti að skrifa í hann.“
14 25. október 2009