Skólablaðið - 01.11.1946, Síða 12

Nu halla tekur sumri, og haustio leggst að hænum
með húmdökk kvöld og stjörnur og manaskin um nótt.
0g holskeflurnar rísa og hrynja a dökkum sænum,
í hljóðum da.nsi norðurljósin liðast mjukt og rótt.
0g næturhúmið rofið er af hleikum geislum, hjörtum
er hlessað gamla tunglið kyssir Reykjavíkurhorg,
Og ótal draumar fæðast í æskuglöðum hjörtum
og ótal draumar hregðast og fylla lífið sorg.
Því æskan vefur dagsins annir draumsins solareldi,
en dökka skugga veruleikans óttast hún og flýr.
Er stjörnuljósin hlika á haustsins hljóðu kveldi,
hún hugfangin sór unir við gullið ævintyr.
En einkennilegt er það, hve lífið oftast lætur
lítið verða úr ævintýri því, sem fegurst er.
Á. döprum nóttum æskan því drauma sína grætur,
og dulinn harm í hrjósti hún oft og tíðum her.
En tíminn vefur þjáðan í þöglum líknararmi
og þerrar tár af hvörmum og læknar dýpstu sorg.
Og einmitt þetta samhland af sælu og af harmi,
af sólskini og myrkri er lífsins skýjahorg.
"VALUR"

L