Skólablaðið - 01.12.1960, Síða 38

- 102
Þorleifs ríma Haukss., frh. af bls. 100.
2) Þegar heim a5 garði gekk
glöddust lúðir fætur.
Silki-reimar-sólin fékk
silfurpuSa nætur.
3) Fæðu morSi í magan trauð
maðurinn orðinn svangur,
krásaborðin hraustur hrauð,
hrikti storðarvangur.
4) List og yndi öllum gaf
ástsæll skyndir-gæða.
Vitur, fyndinn, fullur af
fróðleik sindur-hæða.
5) Bezta hnoss hann brögnum gaf
blessa hann þyrstir munnar.
Bauð hann oss að bergja af
brunni Listgyðjunnar.
6) Dag og nótt hann drengjum gaf
drykk er prýða kunni.
Þegar sóttu svölun af
svannans gríðar brunni.
7) Þeirra sambúð sífellt var
sætur gamanleikur.
Aldrei gramdist gylfinn þar
né gerðist framar veikur.
8) Löndum stvra lundur vann
Ijóst af hýru geði.
Lömb í mýrar léku rann,
lágu kýr á beði.
9) Aldrei Ijómar annar meir
eymdar -dróma-brjótur.
Greindur, frómur, grundar-reir,
góður sóma-njótur.
10) Þess, er hrærðist mitt við mál
og mögnuð lærðist saga,
góðar værðir gefist sál.
Góða færð og daga.
S K A M M I R !
FYRIR skömmu var haldin skólas ýn-
íng fyrir Menntaskolanema a leikritinu
" Tíminn og við" eftir J. B. Priestley. Það
er góð þjónusta, sem leikhúsin hér í bæ
veita, með því að lækka verð aðgöngumiða
á skólasýningum, og gera þannig fleiri
nemendum en ella kleift að koma á sýning-
ar, og ætti að meta það, sem vert er.
Leikritið er mjög alvarlegt og vekur tár,
og menn fara að hugsa um lífið og tilgang
þess.
En það var ekki að sjá, að Mennta-
skólanemar hafi hrifist af því, sem var að
gerast a sviðinu, því að allan sýningartím-
ann var hvíslast á, skrjáfað í pappír, og
"gotterí" etið af þvílíkri slefandi græðgi,
að ókunnugur hefði mátt halda, að leikhús-
gestir hefðu ekki smakkað matarbita í
heila viku. Skvaldrið var svo hávært, að
þeir er aftast sátu, urðu að hafa sig
alla við til að heyra, hvað framvfór á
sviðinu.
Þó keyrði um þverbak, þegar Guðrún
Stephensen í lokaþættinum flutti eldheita
predikun um socialismann, þá heyrðist
"úað" og klappað. Fólk ætti að geta
stillt sig um að láta pólitískar skoðanir
í ljós á slíku augnabliki.
Ekki er víst, að þarna hafi verið
að verki nemendur skólans, en þeim er
að minnsta kosti kennt um það.
Haft er eftir einum aðalleikaranna,
að leikendur hafi verið svo reiðir, vegna
hávaðans, að þeir hafi verið að hugsa
um að bjóða öllum leikhúsgestum, nema
Menntaskólanemendum á aukasýningu.
Þó að þarna hafi fleiri verið sekir en
Menntaskólanemar, má fullyrða, að þeir
hafi valdið hávaðanum að mestu, og
sett smánarblett á skólann.
Nemendur Menntaskólans verða að
skilja það, að þegar þeir eru einhvers
staðar samankomnir, þá er skólinn allur
dæmdur eftir gerðum nokkurra einstakl-r
inga.
D.