SunnudagsMogginn - 19.09.2010, Blaðsíða 44

44 19. september 2010
Hvað ertu að hlusta á um
þessar mundir?
Er núna föst í nýju Arcade
Fire, The Suburbs, frábær
plata og snilldarlega upp-
sett. Svo hef ég líka mikið
verið að hlusta á Plastic
Beach með Gorillaz, Miami
Horror og The Seeds.
Hvaða plata er sú besta
sem nokkurn tíma hefur
verið gerð að þínu mati?
Næsta plata með Mamm-
út. Eða Bad Reputation með Thin Lizzy.
Get ekki valið.
Hver var fyrsta platan sem þú keypt-
ir og hvar keyptir þú hana?
Keypti Bob Marley kasettu í kolaport-
inu með pabba. Við vorum á
leiðinni til Frakklands þar
sem við keyrðum samfleytt í
2 vikur. Tengi plötuna sterk-
lega við bílveiki og uppköst.
Hvaða íslensku plötu þyk-
ir þér vænst um?
Kafbátamúsík með Ens-
ími og allar smáskífur Dýra
Guðmundssonar.
Hvaða tónlistarmaður
værir þú mest til í að vera?
Einhverskonar blanda af
Arnari í Mammút og Beyoncé. Og spila
bara kántrí.
Hvað syngur þú í sturtunni?
„I will always love you“ með Whitney
Houston því það er með svo löngum
sérhljóðum. Syng það svo mjööög
hægt.
Hvað fær að hljóma villt og gal-
ið á föstudagskvöldum?
Thin Lizzy og Andrew W.K. Var
að ræna hljóðkerfinu hennar
Kötu svo næsta helgi verður
blast.
En hvað yljar þér svo á
sunnudagsmorgnum?
Beach House, Chad Van-
Gaalen og Neil Young hafa
verið sunnudagsvinir
mínir undanfarið, en ein-
söngur hundsins sem ég
bý með er að komast í
toppsætið. Hann er alveg
talent.
Í mínum eyrum Ása Dýradóttir, bassaleikari Mammút og listnemi
Hlustar á Whitney Houston í sturtunni
Á́sa hamrar
bassann.
Hinir og þessir flokkar verða á komandi RIFF-
kvikmyndahátíð, meðal annars tekur einn
þeirra, „Sound on sight“ á tónlistarmyndum.
Sex myndir verða sýndar í ár. The Genius
Within – The Inner Life of Glenn Gould fjallar
um líf samnefnds píanósnillings, Do it Again
fjallar um tónlistarblaðamann sem reynir að
koma Kinks saman aftur og ODDSAC fjallar
um hljómsveitina Animal Collective. Little
Blue Nothing fjallar um sellópar frá Tékk-
landi, Með hangandi hendi er mynd um
Ragnar Bjarnarson og Hvar er snjórinn? eða
Where’s the Snow? fjallar um Airwaves.
Tónlistarmyndir
á RIFF
Úr Where’s The Snow?
Listamaðurinn Stanley Donwood.
Maðurinn á bakvið listræna umslagshönnun
allra Radiohead umslaganna, Stanley
Donwood, sýnir list sína um þessar mundir í
San Francisco. Donwood og Thom Yorke,
leiðtogi Radiohead, kynntust í listaskóla og
hafa unnið náið saman síðan en Radiohead
er sem kunnugt er eitt skýrasta dæmið í dag
um svokallað listarokk eða „art-rock“.
Donwood sýnir verki sín um þessar mundir í
FIFTY24SF galleríinu í San Francisco og kall-
ast sýningin Over Normal. Þar er að finna
verk í stíl sem Radioheadaðdáendur ættu
að þekkja gjörla en auk þess er að finna
hljóðverk, Overnormalizer, sem hann vann
með John Matthias.
Stanley Donwood
sýnir verk sín
S
ú tónlist sem enginn hefði nokkurn
tíma veðjað á að myndi lifa, fyrsta
bylgja tölvupopps, hefur haldið nú-
tímapoppurum hugföngnum und-
anfarin ár. Heyra má áhrifin víða, í tónlist
popprisa eins og Lady Gaga til sveita eins og
Ladytron sem fylgja línum hins upprunalega
forms mjög nákvæmlega.
Tölvupoppið var í raun réttu skapað af
Dusseldorf-sveitinni Kraftwerk. Um 1978, á
sama tíma og pönkið reið röftum í Bretlandi
tóku ungir tónlistarmenn að búa til tónlist á
ónýtar tölvur fremur en ónýta gítara. Hum-
an League (ekki sú sveit sem gerði popp-
snilldina Dare) og Ultravox (heldur ekki sú
sveit sem átti eftir að plaga vinsældalista)
voru með fyrstu sveitunum af því taginu en
svo áttu merki eins og Factory og Mute eftir
að veita þessari stefnu skjól, þar á meðal dú-
ettinum sem hér er til umfjöllunar, Orchest-
ral Manoeuvres in the Dark, eða OMD.
Stálkaldir, vélmennalegir hljóðgervlar
svifu þar yfir takföstum trommuheilum og
ímyndin spilaði mikið inn í eins og hjá
áþekkum listamönnum, stílhreinir og óper-
sónulegir störðu þeir félagar, Paul Humpreys
og Andy McCluskey, framan í myndavélarn-
arnar og sama „firring“ og minimalismi lék
um umslagshönnun. Fyrstu plötur OMD
voru eðall en síðar fór dúettinn að nudda sér
upp við hárblásið popp eins og svo margir
þeirra líka, með vafasömum árangri í heild-
ina.
Síðasta hljóðversplata OMD, Universal,
kom út 1996 og féll flatt enda „eitís“ bak-
sýnisspegillinn ekki kominn upp um það
leyti.
OMD kom svo saman á nýjan leik árið
2005 og hefur platan nýja, sem ber hinn
íburðarmikla titil History of Modern verið
að mjatla síðan. Þegar hlustað er heyrist
mjög greinilega að lagt var upp með að
flagga þeim hljómum og þeirri áferð sem
gerði OMD á sínum tíma svo einstaka og svo
byltingarkennda. Þannig hljóma feit og
frumstæð hljóðgervlahljóð sem gætu hafa
verið af plötu frá 1982 reglulega og OMD
leita markvisst rótanna. Hvort aðdáendur
Ladytron og annarra ný-eitíssveita eiga eftir
að lepja þetta upp er hins vegar önnur saga.
Þegar poppið var kalt
Nútíma uppfærsla tölvupopps frá áttunda og níunda ára-
tugnum hefur valdið því að gömul stríðshross nýta sér
tækifærið og hoppa upp á vagninn. OMD er þar á meðal.
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
Voru OMD mögulega „alvarlegri“ fyrirrennarar að Pet Shop Boys? Hér er sveitin, anno 2010. (f.v.) Paul Humpreys og Andy McCluskey.
Þegar talað er um listrænan
hápunkt OMD er plötunni
Architecture & Morality
frá 1981 jafnan teflt fram,
en hún er þriðja plata dú-
ettsins. Platan þótti bera
með sér fullkomna sam-
þættingu á kaldranalegri,
ómannlegri tilraunastarfs-
semi og glúrnum eyrum
fyrir bragðgóðum popp-
krókum. Á plötunni eru
smellirnir „Souvenir“,
„Joan of Arc“ og „Maid of
Orleans“. Þeim hörðustu er
svo bent á að tékka á fyrstu
tveimur plötunum og tvær
þær næstu á eftir þessari
eru heldur ekki slæmar.
Meistara-
verkið
Tónlist