SunnudagsMogginn - 19.09.2010, Blaðsíða 27

19. september 2010 27
K
úrekahattar, silfruð vesti,
taktföst tónlist og fætur sem
hreyfast. Reglulega hittist
hópur fólks – aðallega kvenna
– til að dansa línudans. Þótt um sé að
ræða hópdans er hver og einn dansari
óháður hinum, sem er kannski lykillinn
að þeim vinsældum sem línudansinn
nýtur.
Línudansinn á rætur sínar að rekja til
Bandaríkjanna og var upphaflega dans-
aður við kántrítónlist, en nú er dansað
við nánast alla tegund tónlistar að sögn
Óla Geirs Jóhannessonar, danskennara
sem er með nokkra hópa línudansara á
sínum snærum. „Stærsti hópurinn sem
mætir í dag er fólk sem hefur gaman af
því að dansa en vantar dansfélaga. Þarna
eru líka þeir sem hafa kynnst þessari teg-
und af dansi og vilja stýra sér sjálfir, enda
hafa þeir getuna, tæknina og þörfina til
þess.“
Óli Geir heldur upp á 30 ára starfs-
afmæli sem danskennari um þessar
mundir, en 15 ár eru síðan hann hálfpart-
inn „lenti í“ línudansinum. „Þetta var
bara verkefni sem ég tókst á hendur og
hefur verið mjög skemmtilegt enda er
mjög gaman að þessum kúltúr. Dansinn
er í raun fyrst og fremst önnur hlið á
músíkstefnunni, kántrítónlistinni, og
þetta tengist henni því mikið. Upp-
haflega dressaði fólk sig líka upp þegar
það hittist til að dansa – kom sérstaklega
í vestum, gallabuxum og með hatta þegar
það mætti á böll. Það var fólk sem hafði
áhuga á þessum kúrekakúltúr og amer-
íska kántrílífsstílnum.“
Í dag eru búningarnir hins vegar meira
til gamans. „Það hafa verið ótrúlega
miklar framfarir í línudansinum síðustu
fimmtán ár,“ heldur Óli Geir áfram.
„Stærsti hópurinn sem ég er með eru
konur á miðjum aldri, og margar þeirra
byrjuðu hjá mér fyrir tíu árum eða svo,
en hafa haldið þessu áfram síðan.“
Dansað eftir getu og hraða
Hann segir línudansinn henta fólki á öll-
um aldri. „Hver og einn dansar einfald-
lega eftir sinni getu. Ég er t.d. með 70
eldri borgara í Kópavogi í þremur hóp-
um, og þar dansa hóparnir í takt við
hraða og getu hvers hóps fyrir sig.“ Hann
segir ómögulegt að segja hversu margir
stundi línudans með reglulegum hætti.
„Ég er með um 150 manns í línudansi en
það eru fleiri hópar, bæði á höfuðborg-
arsvæðinu og úti á landsbyggðinni.“
Stærsti hvatinn til danssporanna er fé-
lagsskapurinn að hans sögn. „Í gegn um
aldirnar hefur dans fært fólk saman og
fyrirbærið dansleikur var búið til þannig
að fólk með sama áhugamál hefði tæki-
færi til að hittast. Yfirleitt er það þannig
þar sem dans er annars vegar – fólk kem-
ur ekki bara til að dansa heldur líka til að
upplifa félagsskapinn, músíkina og
ánægjuna. Og línudans er alveg stórkost-
legt form til að hittast og vera saman.“
„Það hafa verið ótrúlega miklar framfarir í línudansinum síðustu fimmtán ár,“ segir Óli Geir sem sýnir hér stúlkunum sporin.
Morgunblaðið/Ómar
Hattur og vesti eru til hátíðarbrigða.
Upphaflega vildu línudansarar upplifa tónlistina og lífsstílinn sem línudansinn tengist.
Línudansinn hentar fólki á öllum aldri enda dansar hver hópur í takt við eigin getu og hraða.
Stærsti hópurinn eru konur sem hafa dansað hjá Óla Geir í um áratug og haft gaman að.
Dansað að
hætti kúreka
Stórir hópar fólks á öllum aldri stunda línudans,
þar sem hver og einn er sinn eigin herra en nýtur
um leið þess að leggja sitt á vogarskálarnar við
sjóðheit, samræmd kántríspor.
Bergþóra Njála Guðmundsdóttir ben@mbl.is
Dansinn er í raun fyrst og
fremst önnur hlið á mús-
íkstefnunni, kántrítónlist-
inni, og þetta tengist henni
því mikið.