Skólablaðið - 01.12.1962, Qupperneq 10

- 102 -
ÓLIN eru að koma.
Hvað táknar það í hugum
okkar? Flestum er jóla-
leyfið kærkomin hvíld frá
hinu daglega striti.
En er það ekki eitthvað
annað og meira?
Einhverjir ómar ljúfra minninga ber-
ast frá bernskujólunum. En einhvern
veginn var það þannig, að með aldrinum
og þroskanum hvarf ljómi jólanna -
þessi innri unaður, hin óseðjandi til-
hlökkun. Það er greinilegt, að við átt-
um einhverja hæfileika, þegar við vor-
um börn, sem við höfum nú glatað.
Við getum t. d. ekki lengur undrazt um-
hverfi okkar, ekki glatt okkur við smáa
hluti. Við erum nefnilega orðin svo
merkilegur hluti tilverunnar í eigin aug-
um, að fátt annað virðist skipta máli.
Við tökum ákveðna afstöðu til tilverunn-
ar út frá þeim litla hluta hennar, sem
við höfum útsýn yfir og erum svo ánægð,
eða er ekki svo? En ef við lítum á
landkönnuði efnisins, eðlisfræðingana,
þá komumst við að raun um, að hinir
mestu urðu lítillátir og báru því meiri
lotningu fyrir tilverunni, sem þeir kynnt-
ust henni betur.
Allt varð þar að lúta vissum lögmál-
um og efnisheimurinn var stærðfræðilegt
meistaraverk.
Margir vísindamenn hafa þannig fund-
ið þörf fyrir að taka Guð með í reikn-
inginn, til að geta skilið tilveruna.
Þetta segir að vísu harla litið, því að
vísindunum er tilgangslaust að ætla að
sanna af eða frá um tilveru Guðs.
Þar verður að fara aðrar leiðir.
Þetta er aðeins nefnt hér til að minna á,
að vísindin þurfa ekki fremur að verða
kristinni trú til niðurrifs en staðfesting-
ar.
Það er heimskulegt af okkur að vera
hreykin af snilligáfum mannsandans.
Hvað eigum við, sem okkur hefur ekki
verið gefið? Erum við nokkuð af sjálf-
um okkur ?
Nei, og ef við höfum hafizt af sjálfs-
dáðum eða áunnið okkur eitthvað, þá
höfum við gert það með þeim hæfileik-
um, sem við áttum fyrir.
Við vitum að við höfum ekki skapaö
okkur sjálf. Hafi einhver annar gert
það, gætum við búizt við að sjá á okkur
einhver merki þess, að við séum gerð
þeim hinum sama til þjónustu og sam-
félags. Það kemur líka á daginn, er við
athugum manninn, að hann ber í brjósti
trúarþörf. Ég er sannfærður um, að þið
gerið það öll innst inni fyrir ekki síður
en ég.
En hefur þessi þrá eða hvöt þá nokk-
uð til að fóta sig á? Já, reynslan sann-
ar, að við getum náð fótfestu í kristin-
dómnum. Maðurinn hefur frá alda öðli
reynt að fullnægja þessari þrá sinni með
því að búa sér til guði og oft og einatt
hefur orðið úr hinn versti óskapnaður.
A þessum jólum getum við minnst
þess, að við þurfum ekki lengur að
byggja á sandi. Hann, sem er orðinn
bjarg okkar,kom sjálfur í heiminn og
flutti boðskapinn um Guðsríkið og groður-
setti það á jörðu - hann dó fyrir okkur,
til þess að við mættum lifa.
Síðan Guð beygði sig þannig niður að
mönnunum, hefur fæðingar frelsarans
verið minnst á jólunum með gleði.
Jólin eru ákaflega ósönn eins og þau
birtast okkur nú. Sannleik þeirra er
aðeins hæ^t að skynja og skilja með
sjálfum ser.
Ef þú þannig fyllist innri gieði og
friði á jólunum vegna þess, að þú minn-
ist fæðingar frelsara þíns Jesú Krists,
þá ertu vissulega hamingjusamur maður.
A jólanóttinni boðuðu englarnir á
Betlehemsvöllum okkur syndugum mann-
anna börnum "frið á jörðu".
Ríkir þessi friður í þínu hjarta?
Láttu ekki heimsglaum jólanna hrifsa frá
þér helgi þeirra. Eigðu þér hljóðar
Frh. á bls.120.