Skólablaðið - 01.12.1962, Side 20

- 112 -
IKIÐ hefur verið deilt á
kennslu hér í blaðinu að und-
anförnu. Sjálfsagt er margt
ósagt í þeim efnum, en ég
get ekki stillt mig um að
drepa nér lítillega á atriði, sem mér
virðist algjörlega hafa orðið útundan.
Það er fyrirkomulag og framkvæmd
hinnar svokölluðu söngkennslu.
Tónlistin er æðst allra lista og söng-
urinn er fullkomnaöta form tónlistar-
flutnings. Söngurinn er sameining lík-
amlegra og andlegra krafta og sé rétt
sungið, vekur hann unað hjá flytjanda
ekki síður en áheyranda.
Tónlistinni er lítill sómi sýndur í
námi menntaskólans, en það má segja,
að þar hallist ekki á, þvi að aðrar list-
ir skipa ekki neinn heiðurssess heldur,
ef skáldskaparlistin er að nokkru leyti
undanskilin í máladeild. Þessi stað-
reynd ein er ámælisverð, því að einhver
grundvallarþekking á listum hlýtur að
vera nauðsynlegur þáttur 1 kunnáttu
hvers þess manns, er vill telja sig
menntaðan. Nemendur hafa bætt hér mik-
ið úr með félagsstarfsemi sinni, þó að
henni hamli erfiðar aðstæður og tómlæti.
En á stundaskrá nemenda stendur á
einum stað "söngur". Allir vita árang-
urinn af því, að þetta orð stendur þarna,
en hann er sá, að þeir, sem leggja
þetta orð ekki út sem "frí", mynda sér-
hóp á aðaldansleik eða jólagleði og í
kirkjunni á jólamessu menntaskólans.
Ég vil ekki móðga neinn með því að
geta þess, hvað það er, sem þessi hópur
framkvæmir, en skilningarvit áheyrenda
taka við einhverju öðru en söng.
4. desember 1962.
Már Magnússon
PRESTASPA
( Þannig verða auglýsingar frá prestum til húsmæðra eftir nokkur ár )
~1
O, kæru frúr, vér höfum nokkuð nýtt,
nokkuð, sem oss lyftir hærra á svið.
Vér skírum börn og höfum vatnið hlýtt,
og höfum fengið sturtu á altarið.
Vér seljum núna sæta Jesúmynd,
með sæmilegum stöfum niðurgreyptum,
þrjátiu krónur sýnist varla synd,
vér seljum aldrei dýrar en við keyptum.
Og ef þið eruð slappar eða sloj,
af slæmsku gerist bris og nýra lasið,
við Jesú-dropum enginn segir oj,
- aðeins tíu krónur fyrir glasið,
og páfablessað kex á krónur þrjár,
sem kannski fæst með afslætti á minna,
og einnig gamalt djáknahland í hár,
sem hæglega í vatni er unnt að þynna.
Vér grípum ei til orðaflaums og suðs,
en ævinlega mál vort dæmum sönnum,
vér eigum geimflaug búna beint til Guðs
frá bandarískum uppfinningamönnum.
Að lokum það vér segjum fögru frúr,
það fyrtist engir menn né verði óðir,
hjá oss verður sætur allur súr,
vér sagðir erum líka fjandi góðir.
Sveinbjörn Rafnsson