Morgunblaðið - 30.07.2010, Blaðsíða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ 2010
✝ Ingibjörg Kaldalfæddist 11. apríl
1947 í Reykjavík.
Hún lést á heimili
sínu við Selvogs-
grunn í Reykjavík
þann 22. júlí síðast-
liðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Kaldal
húsmóðir, f. 14.
ágúst 1918, d. 10.
janúar 1984 og Jón
Kaldal ljósmyndari, f.
24. ágúst 1896, d. 30.
október 1981. Systk-
ini Ingibjargar eru Dagmar, f. 30.
janúar 1945, gift Ágústi Friðriks-
syni, f. 26. október 1944 og Jón, f.
14. mars 1942, d. 11. febrúar 2003,
hann var kvæntur Steinunni K.
Kristinsdóttur, f. 9. desember
1945. Sonur Ingibjargar er Sig-
urður Kaldal, f. 26. janúar 1968.
Maki Rúna Magdalena Guðmunds-
ýmis námskeið tengd faginu, með-
al annars til Bretlands og Banda-
ríkjanna. Ingibjörg tók við rekstri
ljósmyndastofu föður síns, þegar
hann hætti störfum, og rak hana
til ársins 1977 þegar hún réð sig á
ljósmyndastofu Mats Wibe Lund
og síðar á ljósmyndastofuna Nær-
mynd. Meðal ljósmyndara sem
lærðu hjá Ingibjörgu má nefna
Ragnar Axelsson á Morgunblaðinu
og Guðmund Kr. Jóhannesson í
Nærmynd. Ingibjörg söðlaði um í
byrjun tíunda áratugarins og fór
til starfa í húsgagnaversluninni
Company við Frakkastíg. Versl-
unin var síðar sameinuð Tekk-
vörhúsi, og fékk nafnið Tekk-
Company og þar starfaði Ingi-
björg til dánardags. Þó að Ingi-
björg hafi kvatt ljósmyndafagið,
hvarf áhuginn aldrei á listforminu.
Hún var ötull safnari ljósmynda og
átti safn mynda eftir flesta helstu
ljósmyndara landsins.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, föstudag-
inn 30. júlí 2010, og hefst athöfnin
klukkan 13.
dóttir, f. 30. sept-
ember 1976. Dóttir
þeirra er Ingibjörg,
f. 18. júní 2009. Fyrir
á Sigurður Vilhjálm,
f. 28. október 1998,
og Rúna Írenu Líf, 1.
júlí 1999. Ingibjörg
fæddist og ólst upp í
Reykjavík. Eftir
gagnfræðapróf nam
hún ljósmyndun við
Iðnskólann í Reykja-
vík og undir hand-
leiðslu föður síns á
ljósmyndastofu hans
við Laugaveg 11, þar sem hún hóf
störf að loknu námi. Árið 1972
hélt Ingibjörg til New York til
eins árs vinnu- og námsdvalar hjá
japansk-bandaríska ljósmynd-
aranum Hiro, sem þá var aðal-
ljósmyndari tískutímaritsins Har-
peŕs Bazaar. Þau ár sem Ingibjörg
starfaði við ljósmyndun sótti hún
Á einu augnabliki er Ingibjörg Kal-
dal horfin frá fjölskyldu sinni og vin-
um. Það syrgir mig að Ingibjörg fái
ekki meiri tíma með okkur fjölskyld-
unni og þá sérstaklega barnabörnum
sínum, en mér hlýnar í hjarta mínu
þegar ég hugsa til allra þeirra yndis-
legu stunda sem við áttum saman og
þá sérstaklega þegar litla nafna henn-
ar var skírð á afmælisdegi ömmu
sinnar í apríl síðastliðnum. Ingibjörg
amma ljómaði af gleði og ég veit að
við hefðum ekki getað gert hana ham-
ingjusamari en á því augnabliki. Það
sýndi sig síðar og ansi oft þegar við
komum í heimsókn í vinnuna með
litluna. Ingibjörg gekk á milli fólks í
versluninni full af stolti og tilkynnti
öllum sem hún hitti að hún og sú litla
sem hún hélt á væru nöfnur. Þetta
veitti henni mikla gleði.
Ingibjörg tók mér og dóttur minni
alveg eins og við hefðum alltaf verið
hluti af fjölskyldunni enda kallaði
Írena hana ömmu frá fyrstu stundu.
Ég mun segja Ingibjörgu nöfnu henn-
ar þegar fram líða stundir hversu
yndisleg og stolt amma hún var af
nöfnu sinni og barnabörnum og ég
mun ekki gleyma hversu fallegt það
var að sjá þær tvær saman. Nafna
hennar var litla prinsessan hennar og
fékk alltaf að ráða ferðinni alveg eins
og Villi og Írena höfðu ávallt gert.
Þau munu geyma minninguna um
hana í hjarta sínu um ókomna tíð.
Ingibjörg var einstaklega hjartahlý
kona og laus við alla fordóma sem ég
tel vera einn af bestu mannkostum
sem maður býr yfir. Annað af mörgu
sem ég dáði mest í fari hennar var
einlægnin. Hún hafði einstakt lag á
því að vera hreinskilin en á smekk-
legan hátt.
Ingibjörg var örlátasta manneskja
sem ég hef kynnst um ævinna. Þegar
maður kom í heimsókn til hennar var
hún mikill og góður gestgjafi og ef
hún sá að manni fannst föt eða hlutir
áhugaverðir og fallegir, þá undan-
tekningarlaust endaði maður með þá í
poka þegar maður fór. Hún vildi alltaf
að fólk eignaðist það sem hún átti í
stað þess að láta það liggja inni í skáp
og ég veit að margir vinir hennar
kannast við þetta.
Það var svo gott að setjast niður á
þínu notalega og einstaklega fallega
heimili þar sem ég upplifði alla hluti
fallega og við gátum rætt um allt milli
himins og jarðar. Það skipti ekki máli
hvort það voru ráðleggingar um
heimilshaldið, börnin eða bara okkar
litlu leyndarmál. Þetta voru ógleym-
anlegar stundir.
Ég þori ekki að hugsa þá hugsun til
enda þegar þú verður ekki með okkur
á þeim stundum sem við elskum öll,
matarboð, jólin og svo mætti lengi
telja.
Mér þótti svo ofboðslega vænt um
þig og þú hafðir svo mikil áhrif á líf
mitt að ég get ekki hugsað mér fram-
haldið án þín. Hún litla nafna þín mun
minna okkur á þig alla tíð og minning
þín mun lifa að eilífu á okkar heimili
og í hugum og hjörtum barna-
barnanna.
Ég kveð Ingibjörgu þakklát fyrir
hverja einustu mínútu sem við fjöl-
skyldan áttum saman og því miður
verða þær ekki fleiri í bili en minning-
arnar lifa að eilífu og verður þeim
haldið á lofti henni til heiðurs á mínu
heimili svo lengi sem ég lifi.
Elsku Ingibjörg, ég get ekki án þín
verið.
Rúna Magdalena
Guðmundsdóttir.
Hún amma mín, hún Ingibjörg, var
alltaf hress og skemmtileg. Hún elsk-
aði alla fjölskyldu sína út af lífinu og
gerði allt fyrir okkur.
Við fórum mjög oft í bæjarferð og
hún vildi alltaf gefa mér eitthvað. Það
var mjög gaman að vera með henni.
Það var eitt það skemmtilegasta sem
ég gerði af því hún var svo stórkost-
leg.
Hún var alltaf góð við alla og frá-
bær amma. Allir elskuðu hana og
héldu mikið upp á hana. Hún var
mjög góður vinur og ég vona að hún
hafi lifað stórkostlegu lífi. Amma
Ingibjörg, minning þín lifir í hjarta
mínu.
Þitt elskulega barnabarn,
Vilhjálmur Kaldal Sigurðsson.
Ég vil bara þakka ömmu Ingi-
björgu fyrir að vera alltaf svona góð.
Hún var alltaf svo góð við alla.
Ég mun sakna hennar ótrúlega
mikið. Amma var alltaf svo skemmti-
leg við okkur og gaf okkur allt sem við
óskuðum okkur. Amma var fullkomin
kona og vonandi líður henni rosalega
vel núna. Amma var alltaf svo flott
kona.
Ég mun geyma minningarnar okk-
ar í hjartanu mínu og mun aldrei
gleyma þeim.
Ég elska þig, amma mín.
Þitt barnabarn,
Írena Líf Svavarsdóttir.
Ó, litla systir
gakktu hægt um þennan heim.
Gættu fóta þinna
vinstri, hægri nú.
Réttan veg að finna
á leið út í heiminn.
Hvert liggur hann nú?
Litla systir.
Ó, litla systir
göngum hægt um þennan heim.
Ég vildi geta leitt þig
lúmskum hættum hjá.
Þú gætir dottið meitt þig
svo ferðu í burtu.
Hver passar þig þá?
Litla systir.
Þú hlustar ekki á mig,
hefur fengið nóg.
Þú hlærð að hundrað sögum
um kallana ljótu.
Og úlf út í skóg.
Ó, litla systir.
(Höf: Magnús Eiríksson.)
Dagmar Kaldal.
Þegar ég steig í vænginn við systur
þína þá starfaðir þú í „aðal“-hljóm-
plötuversluninni í bænum, Fálkanum,
þegar svokallað bítlatímabil var á
uppleið. Flestir ungir og þekktir
hljómsveitardrengir héldu þar til og
þekktir þú þá alla vel. Margar ungar
stúlkur hefðu viljað vera í þínum
sporum þá. Þitt umhverfi hefur alltaf
verið að vinna í tengslum við fólk eða
með því, í gegnum ljósmyndunina eða
í verslunargeiranum. Þú hafðir mikla
þjónustulund og áttir gott með að
hlusta og tala við fólk.
Það var 22. júlí að morgni dags, að
þú mættir ekki til vinnu, að sonur
þinn kom að þér og sá að komin var
þín lífsins nótt. Það er sorg í hjarta
okkar því enginn átti von á að þinn
tími væri kominn. Ég þakka fyrir þau
ár sem við höfum átt með þér, það er
svo margt sem við fjölskyldan höfum
að minnast í gegnum langa tíð, sem
lifir með okkur. Þín minning er ljós
sem lifir og lýsir um ókomna framtíð.
Ágúst Friðriksson.
Föðursystir mín Ingibjörg er farin
á eftir pabba. Bæði kvöddu þau alltof
snemma.
Ingibjörg var ekki frænka í fjarska
í mínu lífi. Við Siggi, strákurinn henn-
ar, erum jafnaldrar. Hann fæddist
sex mánuðum á undan mér og við ól-
umst upp saman. Heima hjá mér,
heima hjá honum og Ingibjörgu eða
hjá Daggý frænku. Við Siggi erum
frændur en líka fóstbræður. Við sögð-
um hvor öðrum allt og þurftum ekki
endilega orð til að skilja hvor annan.
Það hefur ekki breyst.
Við af þriðju kynslóð Kaldala erum
svo lánsöm að þau af kynslóðinni, sem
á undan okkur fór, voru ekki aðeins
systkini heldur líka sannir vinir. Það
er ekki gefið í öllum fjölskyldum.
Ingibjörg var ljósmyndari eins og
afi Kaldal. Eftir að afi veiktist tók hún
við rekstri ljósmyndastofunnar við
Laugaveg 11. Við Siggi eyddum þar
mörgum minnisstæðum eftirmiðdög-
um eftir skóla.
Frá Laugaveginum lágu snarbratt-
ar og þröngar tröppur upp fyrsta
áfangann að ljósmyndastofunni. Við
þeim tók öllu hefðbundnari stigasmíð
síðustu leiðina á þriðju hæð þar sem
Ingibjörg hafði tekið við búi afa. Þó
skrifstofan væri innst á hæðinni, og
biðstofan og sjálft ljósmyndastúdíóið
þar á milli, þurfti ekki bjöllu til að til-
kynna komu gesta. Jafnvel mestu lip-
urtær komust ekki hjá því að háværar
gólffjalirnar létu vita að þær væru
mættar.
Úr myrkraherberginu barst ilmur-
inn af fixernum, og út um gluggann á
vinnuherberginu var sama útsýni og
blasti við Ingibjörgu og afa Kaldal þá
tæplega hálfu öld sem hann rak ljós-
myndastofuna við Laugaveg 11.
Þó við frændur værum bara níu ára
þegar ljósmyndastofunni var lokað,
náðum við að sinna ýmsum störfum
fyrir Ingibjörgu. Þar á meðal voru
reglulegir leiðangrar í pósthúsið í
Austurstræti til að sækja innihald í
pósthólf ljósmyndastofunnar. Fyrir
unga menn voru þetta ábyrgðarfullar
ferðir með undarlega útlítandi lykil,
sem mátti alls ekki týna. Og það sem
kom úr hólfinu varð auðvitað að skila
sér líka.
Það var ómetanlegt að fá að kynn-
ast þessari veröld afa og Ingibjargar.
Þær eru fjölmargar aðrar minnis-
stæðar stundirnar með Ingibjörgu og
Sigga. Af Skólavörðustígnum, þar
sem þau bjuggu í risinu fyrir ofan
ömmu Dagmar, og seinna þegar þau
voru flutt á Rauðalækinn. Hún hafði
einstakt lag á að sýna manni áhuga og
þolinmæði, líka þegar við félagarnir í
kringum Sigga urðum fyrirferðar-
meiri með tímanum og töffaraskap-
urinn jókst í ríflegu hlutfalli í hópn-
um.
Þegar maður eltist og þroskaðist
áttaði maður sig á að Ingibjörg
frænka var óvenjuleg manneskja.
Hún var heimsborgari og fagurkeri
sem bar næmt skynbragð á fínlegri
blæbrigði tilverunnar, eins og sást
meðal annars á einstaklega fallegu
heimili hennar við Selvogsgrunn.
Ég kveð frænku mína með söknuði.
Hún skilur eftir sig stórt skarð en líka
miklar minningar sem munu alltaf lifa
með okkur.
Við Ragga, Nonni og Arna vottum
Sigga, Rúnu og börnum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Jón Kaldal.
Elsku Ingibjörg frænka!
Ég set djass á fóninn og hugsa til
þín, elsku fallega frænka. Ég á erfitt
með að átta mig á því að þú sért farin.
Farin svona allt of snemma. Farin án
þess að á því væri neinn fyrirvari og
svona snöggt. Lífið getur stundum
verið svo skrýtið. Þú ert nú búin að
kveðja þennan heim og ert komin til
elsku pabba, ömmu og afa. Þið Kal-
dal-systkinin stóðuð alltaf svo vel
saman og milli ykkar ríkti svo falleg
vinátta. Ég man að þú sagðir við mig í
veikindinum hjá pabba að þið syst-
kinin væruð ekki menn margra orða.
Fyrir ykkur væri það nærvera hvers
annars sem þið kynnuð svo vel að
meta en ekki mörg orð eða flókin
samskipti. Þessi ummæli lýsa ykkur
systkinum svo vel. Nú er elsku Daggý
frænka ein eftir af Kaldal-systkinum
sem eru farin frá okkur alltof
snemma.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið þig í heimsókn nú í sumar, þú
alltaf svo flott og sæt og glöð, nýkom-
in heim frá Berlín með vinkonum þín-
um. Ég var svo glöð með hvað þér
fannst vera fínt hjá okkur Jóa eftir
breytingar.
Þú kunnir að njóta lífsins, fylgdist
alltaf svo vel með öllu sem var í gangi í
tískuheiminum. Ég var svo heppin að
fá oft frá þér föt og skó í gegnum tíð-
ina og þá var alltaf verið að spyrja mig
hvar ég hefði fengið þessi fallegu föt.
Þá sagði ég stolt, frá Ingibjörgu
frænku minni sem er flottasta skvísan
í heiminum! Þú varst fagurkeri fram í
fingurgóma og heimili þitt bar þess
merki hversu mikill listamaður þú
varst. Að koma til þín var eins og að
koma í listagallerí. Málverkin þín svo
yndislega falleg og allar fallegu ljós-
myndirnar og listmunirnir sem þú
áttir. Þú hafðir svo gott auga fyrir fal-
legu. Þú barst af alls staðar sem þú
komst, fyrir frumlegan og smart
klæðaburð og gleði og fegurð. Nú tek-
ur litla nafna þín við af ömmu sinni.
Þið voruð svo flottar saman.
Minning um elsku Ingibjörgu
frænku, gullfallega listakonu, lifir
áfram í hjörtum okkar.
Hvíl í friði, elsku hjartans frænka!
Guðrún Kaldal.
Elsku Inga okkar, það er erfitt að
trúa því að þú sért dáin. Það var að-
eins tveimur dögum fyrir andlát þitt
að þú kíktir í heimsókn til okkar, sast
við eldhúsborðið og við spjölluðum,
hlógum og áttum góða stund saman.
Það var bjart yfir þér og þú leist svo
vel út að vanda.
Ingibjörg Kaldal var glæsileg,
heiðarleg, traust og glaðlynd kona og
það endurspeglaðist í öllum hennar
samskiptum. „Inga frænka má ekki
deyja, hún er svo skemmtileg“ sagði 6
ára dóttir okkar tárfylltum augum
þegar við bárum henni þær sorgar-
fréttir að Inga væri dáin. Börn eru af
mörgum taldir bestu mannþekkjar-
arnir og staðfestist það þarna, því hún
Inga okkar var svo sannarlega
skemmtilegur og gefandi persónu-
leiki.
„Verið vandlát á það sem lífið hefur
upp á að bjóða, maður á að vanda sig í
lífinu“, var hún vön að segja. Við
þessa lífsreglu hélt hún sig í hvívetna
og hún var mikil heimskona sem naut
þess að lifa lífinu. Einn besti kostur
Ingu var að maður gat treyst því sem
hún sagði, því hún sagði sínar skoð-
anir hreint út en þó ávallt af mikilli
kurteisi og fágun. Hún hjó alltaf eftir
því góða í fari fólks og talaði ætíð um
allt sitt fólk og vini af mikilli virðingu
og upphefð. Inga var mikill fagurkeri
og á heimili hennar var sérvalinn hlut-
ur í hverju horni, valdir af einstaklega
mikilli smekkvísi en svo voru einstaka
hlutir einnig valdir af hnyttnum húm-
or: „Finnst þér þetta ekki svolítið
fyndið?“ sagði hún oft hlæjandi og
hélt þá kannski á kertastjaka eða
lampa. Ástríða Ingu á ljósmyndum
smitaði okkur en Inga var gríðarlega
kröfuhörð á þær myndir sem hún vildi
eiga, enda fagmaður á þessu sviði.
Þær þurftu að standast gæðalegar og
listrænar kröfur hennar og þær voru
háar. Um lífið sagði hún oft: „Þetta á
að vera skemmtilegt,“ og bjó hún oft
til sín eigin ævintýri. Eitt sinn setti
hún óvenju mikið af blómum út á sval-
irnar hjá sér og var þá búin að velja
stóra, íburðarmikla blómapotta í suð-
urevrópskum stíl og sagði síðan bros-
andi: „ Nú er bara alveg eins og ég sé
á Ítalíu“. Það fylgdi því alltaf tilhlökk-
un að fá Ingu í matarboð til okkar
enda einstakur persónuleiki. Hún
kom alltaf færandi hendi og sagði svo
skemmtilega frá stóru jafnt sem
smáu, með sínum dillandi hlátri. Það
má læra margt af þessari hógværu en
stórbrotnu konu. Við kveðjum ekki
bara skemmtilega frænku heldur líka
góða vinkonu sem er sárt saknað.
Elsku Inga okkar, minning þín mun
lifa með okkur um aldur og ævi. Við
munum segja börnum okkar og
barnabörnum þínum frá þér og þá
verður ekki ástæða til að spara lýs-
ingarorðin. Elsku Siggi, Rúna, Villi,
Írena og Ingibjörg litla, guð vaki yfir
ykkur og varðveiti.
Ómar Kaldal, Alda, Dagmar
og Aníta.
Mig langar að skrifa nokkur orð um
Ingibjörgu Kaldal, ástkæra móður-
systur mína sem lést óvænt þann 22.
júlí síðastliðinn. Ég var svo heppinn
að hún og Siggi sonur hennar voru
alla tíð stór hluti af fjölskyldu okkar
og við Siggi vinir frá barnæsku. Hún
og Siggi voru alltaf til staðar fyrir
okkur, sem gaf okkur mikið og það
verður tómlegt án Ingibjargar
frænku.
Ingibjörg var kona með stíl. Hún
lærði ljósmyndun og hafði einstak-
lega næmt auga fyrir fegurð og fal-
legum hlutum, hvort sem það var í
ljósmyndun, hönnun, húsgögnum eða
myndlist. Hún var heimsmanneskja
sem vissi fátt skemmtilegra en að
ferðast, París, Berlín og New York
voru í sérstöku uppáhaldi hjá henni.
Hún hafði einstakt lag á að leita uppi
hluti, mat og menningu sem þessar
borgir höfðu upp á að bjóða og leitaði
eftir að kynnast stöðum sem innfædd
frekar en ferðamaður. Í seinni tíð
málaði hún myndir sem sérhver
myndlistarmaður hefði verið stoltur
af. Hún var alltaf flott klædd og hafði
sinn eigin glæsilega stíl í öllu þannig
að eftir því var tekið. Hún var töffari.
Ingibjörg var skemmtileg. Kímni-
gáfa hennar var einstök, hún var ein
ljúfasta sál sem ég hef kynnst og
ómissandi þegar fjölskyldan hittist.
Það var alltaf jafngaman að fá hana í
heimsókn og oft leit hún inn í smá-
stund „bara til að fá að sjá smá bros
hjá Evu“ eins og hún orðaði það þegar
hún kom við til sjá nýfædda dóttur
okkar Ninnu.
Það er okkur heiður að hafa þekkt
Ingibjörgu Kaldal. Við viljum þakka
henni fyrir samfylgdina og ótal góðar
stundir.
Elsku Siggi og fjölskylda, við vott-
um ykkur og öllum þeim fjölmörgu
vinum sem unnu henni okkar dýpstu
samúð. Minningin lifir um skemmti-
lega, umhyggjusama og glæsilega
konu sem skilur eftir sig djúp spor í
hjörtum okkar.
Guð veri með ykkur.
Friðrik Kaldal og Ninna.
Ingibjörg Kaldal var einstök og það
fór ekki fram hjá neinum. Þrátt fyrir
að hafa kvatt þennan heim öllum að
Ingibjörg Kaldal