Morgunblaðið - 02.09.2010, Síða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2010
korn á höndina og gerði eins og afi, en
hann tók bara einu sinni í nefið,
hnerraði svo í korter og ætlaði sko
aldrei að gera þetta aftur. Þetta var
mjög góð forvörn.
Veiðiferðir, já það eru til margar
veiðisögur af ferðum upp í Þúfuver.
Það sem krökkunum fannst skrítið
var að þeir kreistu fiskana til að fjölga
þeim og svo voru litlu fiskarnir bara
komnir út í bílskúr stuttu seinna.
Mikið var nú gaman að koma og
skoða fiskana og skemmtilegast var
að sjá þegar þeir átu. Þessar minn-
ingar lifa með okkur þótt þú kveðjir
okkur.
Vertu nú blessaður, elsku afi okk-
ar.
Langafabörnin
Alex, Þorsteinn og
Sóley Gíslabörn.
Í gegnum tíðina hafa oft og end-
urtekið miklir erfiðleikar lagst á ís-
lensku þjóðina. Öldum saman bjó hún
við einangrun, þurfti að þola ofríki
annarra þjóða, bjó við fátækt, fáfræði
og skort á nauðsynjum. Eldgos, flóð
og aðrar náttúruhamfarir hafa komið
á öllum tímum og stundum leitt til
landflótta.
En þjóðin rétti smátt og smátt úr
kútnum og úr þessu harða umhverfi
komu sterkir stofnar, fólk eins og
Gísli Jónsson og Svava Jóhannesdótt-
ir. Þau voru bæði Skaftfellingar, ætt-
uð úr Álftaveri, og ólust bæði upp við
dugnað og nægjusemi. Að vera mað-
ur fyrir sinn hatt, geta séð fyrir sér og
sínum og skulda engum neitt voru
þeirra lífsgildi. Svava var djúpvitur
og fróð, hagmælt, hjálpsöm og létt í
lund, snillingur í höndum og til allra
verka. Gísli var að sama skapi vinnu-
samur, nýtinn, iðinn og laghentur.
„Það vantar nú ekki að allt getur
hann lagað sem þarfnast viðgerðar
hann Gísli Jónsson,“ sagði Svava ein-
hvern tímann við mig, þá hafði hann
lagað sláttuvél sem búið var að dæma
ónýta. Það er hverjum manni gæfa að
hafa kynnst fólki eins og þessum
heiðurshjónum. Það varð okkar Al-
berts gæfa þegar við fluttum í Mark-
holtið í des. 1980, þá eignuðumst við
ekki bara góða nágranna heldur líka
vini. Á vináttu fjölskyldnanna hefur
aldrei borið skugga, Svava og Gísli
settu mark sitt á líf okkar, við erum
ríkari að hafa átt þau fyrir nágranna.
Hjálpsemi og umhyggja var Svövu
eðlislæg, hún var „fastinn“ í Mark-
holti 1, alltaf til staðar fyrir alla fjöl-
skylduna og nágranna ef á þurfti að
halda. Svava lést fyrir aldur fram fyr-
ir 15 árum en minningin um hana lifir.
Gísli var einn af þessum mönnum sem
aldrei féll verk úr hendi. Bílskúrinn
með verkfærunum, seiðaeldinu og
öðrum hugðarefnum var hans vinnu-
svæði alla tíð. Þangað var alltaf hægt
að leita ef eitthvað vantaði. Þær eru
ófáar ferðirnar sem skotist var yfir
götuna ef vantaði rétta stærð af
skrúfum, nöglum eða einhverju öðru
og yfirleitt átti Gísli það sem á þurfti
að halda. Hann var sívinnandi; slá
garðinn, klippa trén, undirbúa fjalla-
ferð, skreppa austur, stöðugt eitthvað
að gera, var aldrei iðjulaus, kunni
ekki að vera iðjulaus. Gísli fór síðustu
ferðina sína austur í sumar, þá var
hann orðinn veikur, „það er einhver
slæmska í mér“ sagði hann þegar ég
spurði um heilsufarið tæpum þremur
vikum áður en hann dó, „það hlýtur
að rjátlast af mér“. Hún hefur nú
rjátlast af honum þessi slæmska.
Innan skamms eigum vér
öll, sem að lifum hér
eftir að falla frá,
blunda í bleikum hjúp
bak við vort grafardjúp,
upphafs og endastund
eiga þar næturfund.
(Valdimar Guðm.)
Hann Gísli bæði lifði og dó með
reisn, var maður fyrir sinn hatt og
aldrei byrði á samfélaginu. Hann var
umvafinn dætrum sínum og barna-
börnum til hinstu stundar. Þannig er
þessi fjölskylda, þau standa alltaf
saman þegar á þarf að halda.
„Þegar þú lítur í augun á þeim sem
þú elskar þá skilurðu að enginn dauði
er til“ (úr Heimsljósi).
Elsku Eygló, Gulla, Tóta og öll
börnin ykkar stór og smá, innilegar
samúðarkveðjur til ykkar allra frá
Rögnu og Albert á móti.
✝ Friðrik SigurðurGuðjónsson fædd-
ist 9. júlí 1921 í Hey-
dal í Mjóafirði, Norð-
ur-Ísafjarðarsýslu og
óx upp þar til 17 ára
aldurs, en þá eign-
uðust foreldrar hans
bæinn Voga í Ísafirði.
Foreldrar hans
voru Guðjón Sæ-
mundsson bóndi, ætt-
aður frá Hörgshlíð, f.
14.11. 1881, d. 15.8.
1957, og Salvör María
Friðriksdóttir frá
Lágadal f. 3.5. 1884, d. 3.9. 1964. Al-
systkini Friðriks voru Ingibjörg, f.
1920, d. 1941, og Guðbjörg Kristín,
f. 1920, d. 2007, en með fyrri konu
sinni, Ingibjörgu Runólfsdóttur frá
Heydal, sem dó árið 1918, átti Guð-
jón fimm börn, sem ekki náðu full-
orðinsaldri.
Friðrik kvæntist 1. febrúar 1969
Kristínu Halldórsdóttur frá Vörum
í Garði, f. 22.11. 1921. Sonur þeirra
er Friðrik Sigurður Friðriksson, f.
9.2. 1965, og sonur hans er Berg-
steinn, f. 12.5. 1992.
Dætur Kristínar og
stjúpdætur Friðriks
eru 1) Kristjana Mar-
grét Guðmundsdóttir,
f. 18.2. 1944. Hennar
synir eru Kristinn
Ragnarsson og Ívar
Jörundsson. 2) Hall-
dóra Guðmunds-
dóttir, f. 14.6. 1950,
maki Kristján Helgi
Bjartmarsson. Þeirra
synir eru Bjartmar og
Grétar Kristjáns-
synir. Barna-
barnabörnin eru fjögur.
Friðrik var búfræðingur frá
Bændaskólanum á Hólum árið 1943
og stundaði búskap í félagsbúi með
foreldrum sínum til ársins 1960 í
Vogum. Í Reykjavík starfaði hann í
yfir 30 ár sem sendibílstjóri á
Sendibílastöðinni Þresti og hann
var gjaldkeri í stjórn Trausta – fé-
lags sendibílstjóra í yfir 20 ár.
Útför Friðriks verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 2.
september 2010, kl. 13.
Fallinn er nú frá sá maður sem
reynst hefur mér best, Friðrik Guð-
jónsson. Hann kvæntist ömmu
minni, Kristínu Halldórsdóttur, og
hjá þeim hjónum hefur alltaf verið
annað heimili okkar bræðranna og
móður okkar. Þar lékum við okkur
öllum stundum, sonur þeirra Frissi
og bróðir minn Kiddi.
Ég byrjaði snemma að kalla hann
pabba. Því tók hann vel. Hann tók
okkur Kidda sem strákunum sínum.
Bestu minningar mínar um pabba
eru allir veiðitúrarnir. Oft var hann
einn með okkur þrjá og hefur þá gert
lítið annað en leysa úr flækjum og
fylgjast með okkur og lítið veitt sjálf-
ur en hann hafði yndi af veiðum. Oft
fékk ég að fara með pabba í vinnuna
á sendibílnum. Seinna varð ég líka
sendibílstjóri á sömu stöð, Þresti, og
höfðum við þá nóg að tala um.
Guð blessi þig.
Þinn
Ívar Jörundsson.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
okkar systranna þegar við minnumst
Friðriks stjúpföður okkar er dugn-
aður, heiðarleiki og trygglyndi. Inn-
an fjölskyldunnar kölluðum við hann
gjarnan Stóra Frissa, til aðgreining-
ar frá Friðrik syni hans og hálfbróð-
ur okkar, sem er Litli Frissi. Það
breyttist ekki, þótt sá yngri yxi hin-
um eldri upp yfir höfuð. Friðrik eldri
var af þeirri kynslóð sem þurfti að
hafa fyrir hlutunum. Nokkurra vikna
sumarfrí eða utanlandsferðir, um
slíkt var ekki að ræða. Einhverju
sinni spurðum við hann að því hvort
hann mundi ekki hafa gaman af því
að sjá sig um úti í heimi. Þá svaraði
hann: „Hvað ætti ég að gera með
það, mállaus maðurinn?“ Það var oft
gaman að því hvernig hann tók til
orða. Þegar önnur okkar fór með
manni sínum norður til Dalvíkur í til-
efni fiskidagsins mikla hafði hann
orð á því, af hverju í ósköpunum fólk
væri að aka alla þess leið til þess eins
að borða fisk. Svo rak hann nefið upp
í loftið: „Ég skil nú ekki svona lagað,
en það er ekkert að marka það.“ Eins
fannst honum illskiljanlegt hvað við
hefðum upp úr því að ganga í marga
daga uppi í óbyggðum og borga
meira að segja heilmikið fyrir það.
Fannst lítill tilgangur í því. Og ein-
hverju sinni fórum við á tónleika er-
lendis og þá spurði hann: „Til hvers,
er ekki nóg af tónleikum á Íslandi?“
Það olli stundum misskilningi að syn-
ir annarrar okkar, Ívar og Kristinn,
sem hvorugur naut samvista við föð-
ur sinn, kölluðu hann alltaf pabba.
Og afmælis- og jólapakkar frá hon-
um til þeirra voru ætíð áritaðir „frá
pabba“. Og synir hinnar, Bjartmar
og Grétar, kölluðu hann alltaf afa.
Það er sorglegt til þess að hugsa, að
maður, sem aldrei veitti sér neitt, en
sparaði til efri áranna, missti mest-
allan sparnaðinn í einu vetfangi í
bankahruninu. Það tók mjög mikið á
hann. Hann treysti bankastarfs-
mönnum eins og öðrum. Og það er
sárt að horfa upp á dugnaðarfork
eins og Friðrik verða að játa sig sigr-
aðan af Elli kerlingu og veikindum.
Vera upp á aðra kominn. Sjálfur jarl-
inn úr Vogum, eins og hann var
stundum kallaður.
Elsku mamma og Friðrik bróðir,
missir ykkar er mestur. En þið hafið
stuðning hvort af öðru. Elsku Frið-
rik, hafðu þökk fyrir allt sem þú hef-
ur verið okkur báðum og fjölskyldum
okkar.
Þínar stjúpdætur,
Halldóra og
Kristjana Margrét.
Hann Frissi frændi er dáinn.
Friðrik Sigurður Guðjónsson,
móðurbróðir okkar, sem lést á Grund
28. ágúst sl., fæddist í Heydal í Mjóa-
firði 9. júlí 1921. Þar ólst hann upp
með systrum sínum Ingibjörgu sem
var ári eldri og Guðbjörgu Kristínu
ári yngri og einnig hálfsystur sinni
Kristjönu, sem náði 19 ára aldri, en
dó þá úr berklum. Lýsir það lífsbar-
áttunni sem var hörð og óvægin en
áður hafði afi okkar misst fyrri konu
sína Ingibjörgu og fjögur börn einn-
ig úr berklum. Árið 1941 dó síðan
Ingibjörg eldri systir Friðriks og
voru þær systur, hinar efnilegustu
stúlkur, systkinum sínum og foreldr-
um mikill harmdauði.
Sautján ára gamall fluttist hann
með foreldrum sínum og systur að
Vogum við Ísafjörð. Þar var harðbýlt
og þurfti kjark og þor til að breyta
jörðinni úr örreytiskoti í sæmilega
bújörð, sem þeim feðgum tókst með
harðfylgi.
Friðrik var í Búnaðarskólanum á
Hólum árin 1941-1942 og útskrifaðist
þaðan búfræðingur. Þaðan kom hann
með reiðhestana Hóla-Brún og Há-
feta, sem við systurbörn hans höfð-
um gleði af í fjölmörgum reiðtúrum
en þá var helsta skemmtun okkar í
sveitinni að ríða til kirkju en einnig á
mannamót svo sem lautartúra og
sjálfstæðismótið í Reykjanesi. Við
systkinabörn Frissa, börn Guðbjarg-
ar, dvöldum nefnilega langdvölum á
sumrin í Vogum með afa Guðjóni og
ömmu Salvöru en ekki minnst okkar
stóra, sterka frænda, honum Frissa.
Það var oft líf og fjör í sveitinni,
Frissi var reiðmaður góður og átti
alltaf góða reiðhesta og þegar hann
var kominn með kaskeitið, að ég tali
nú ekki um jeppann síðar, þá var
sláttur á mínum. Það var líka oft tek-
ið lagið og ekki vafðist nú vinnan fyr-
ir neinum, sláttur, rakstur, heyinu
skellt á klakk eða vagn og það síðan
drifið inn í hlöðu.
Með mönnum eins og Frissa
hverfur þessi tími endanlega en sjóð-
ur minninganna stendur eftir og ylj-
ar um hjartarætur. Þegar hann brá
búi árið 1960 tóku við nokkur erfið
ár, hann þurfti að leggjast inn á Víf-
ilsstaði en yfirvann þau veikindi á
einu ári.
Árið 1965 eignaðist hann soninn
Friðrik Sigurð með Kristínu Hall-
dórsdóttur frá Vörum í Garði, hinni
ágætustu konu, og gengu þau í
hjónaband árið 1969. Hún átti fyrir
dæturnar Kristjönu Margréti og
Halldóru og reyndust þær Frissa
sem bestu dætur. Hið sama má segja
um syni þeirra og fjölskyldur og hafi
þau öll hjartans þökk fyrir það.
Friðrik starfaði sem sendibílstjóri
á Sendibílastöðinni Þresti í yfir 30 ár
og eignaðist þar marga góða vini.
Einnig var ætíð mikil vinátta við
gamla sveitunga úr Reykjafjarðar-
hreppnum og oft glatt á hjalla á
Djúpmannamótum.
Við systkinin, börn Guggu í Vog-
um, þökkum frænda okkar sam-
fylgdina öll þessi ár. Hann átti alltaf
stóran sess í hjarta okkar og við
minnumst daganna í Vogum, og sam-
veru með honum síðar, með gleði og
eftirsjá.
Með Frissa frænda er genginn síð-
asti ættliður okkar af þeirri kynslóð,
sem lifði og starfaði við Djúp. Sá tími
kemur aldrei aftur.
Farðu í friði, elsku frændi, friður
Guðs þig blessi.
Ingibjörg Sigrún, Rósa,
Ludvig Árni, María Salvör,
Guðjón og Gunnar Þór.
Það er dýrmætt að eiga góða
granna. Ég varð málkunnug Friðriki
fyrir rúmum tuttugu árum. Síðan
flyt ég aftur í Barmahlíðina fyrir 14
árum. Þá kynnumst við Friðrik.
Hann þá kominn á áttræðisaldur.
Útidyrnar okkar hverjar á móti öðr-
um og plan á milli. Oft gáfum við okk-
ur tíma til að spjalla um allt og ekki
neitt en stundum leið tíminn þannig
að við bara heilsuðumst og kvödd-
umst í dagsins önn. Friðrik var með
rabarbara bak við hús hjá sér og hef-
ur það verið okkar sameiginlega beð
þó að ég ætti ekkert í því. Alltaf
mátti ég ganga í rabarbarann og
nota hann eins og mig lysti. Afskipta-
samur, í góðri merkingu þess orðs,
fylgdist Friðrik með því sem var að
gerast og skipti sér af þegar svo bar
undir. Oftar en ekki fannst honum
við yngra fólkið vera með gassagang
sem honum mislíkaði. Flugeldar og
læti sem fylgdu okkur á gamlárs-
kvöld voru honum ekki að skapi.
Sama átti við um froska og kínverja
sem voru fylgifiskar sona minna
marga daga í kringum hver áramót.
Skotpallurinn var oft bílastæðið.
Auðvitað gat ég skilið áhyggjur hans
um að við gætum hreinlega skemmt
bílana en hann gat líka vel sett sig í
spor drengjanna og spennuna í
kringum skotelda. Friðrik var
hreinn og beinn þannig að maður
vissi alltaf hvað hann vildi. Það er
góður kostur. Við komumst að sam-
komulagi um lætin í kringum ára-
mótin. Hann sættist á athafnasemi
okkar. Það var orðið að venju að við
Friðrik spjölluðum saman á gaml-
ársdag og færum yfir það hverju
hann mætti eiga von á. Á miðnætti
þegar stórfjölskyldan hafði lokið sér
af við sprengingar og læti fékk ég
koss á tröppunum á 37, með þökk
fyrir liðið ár og góðar óskir fyrir það
nýja. Þannig var Friðrik. Við nutum
góðs af afskiptasemi hans. Krakk-
arnir komust ekki upp með hvað sem
er og lærðu að taka tillit til annarra.
Friðrik var undir það síðasta orðinn
lélegur líkamlega, notaðist við
göngugrind en var ávallt duglegur að
fara í sund, út að ganga og sinna því
sem sinna þurfti. Það læra börn sem
fyrir þeim er haft. Yngsti sonur
minn, tíu ára, hljóp stundum til þeg-
ar hann sá Friðrik koma úr búðinni á
bílnum og skipti sér af honum.
Krafðist þess að fá að bera innkaupa-
pokann eða göngugrindina upp
tröppurnar á 37. Hélt sínu til streitu
þó að Friðriki þætti það óþarfi. Sam-
skipti þeirra einkenndust af vænt-
umþykkju og virðingu. Það er nokk-
uð sem Friðrik sáði sjálfur. Sem
fyrirmynd sýndi hann að það skiptir
máli að vera vakandi fyrir sínu nán-
asta umhverfi, hreinskiptinn, láta að
sér kveða og bera virðingu fyrir öðr-
um. Um mitt sumar fór Friðrik í
hvíldarinnlögn. Hann hlakkaði til.
Hann ætlaði að nýta dvölina til að
fara í æfingar og styrkja sig líkam-
lega. Auðvitað áttum við von á að
hann kæmi hress til baka. En svo
varð ekki.
Komið er að kveðjustund. Það
hafa of margir kvatt í Barmahlíðinni
að undanförnu. Það verður skrítið að
hitta ekki Friðrik í dagsins önn. Með
góðum minningum, söknuði og þakk-
læti kveð ég mætan nágranna.
Elsku Kristín, Friðrik, Gréta, við í
39 vottum ykkur og öðrum ástvinum
Friðriks samúð okkar.
Sigurbjörg.
Friðrik Sigurður
Guðjónsson
✝
Ástkær eiginkona mín,
INGER SIGFÚSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést föstudaginn 27. ágúst.
Útför hennar fer framfrá litlu kapellunni í Fossvogi
mánudaginn 6. september kl. 15.00.
Sigurður Jónas Jónsson.
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir og amma,
ELÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund,
lést fimmtudaginn 5. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Guðjón Helgi Þorvaldsson, Hugrún Jónsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
VALGERÐUR JÓHANNSDÓTTIR,
sem lést föstudaginn 27. ágúst, verður jarðsungin
frá Digraneskirkju þriðjudaginn 7. september
kl. 13.00.
Jóhanna Hauksdóttir,
Atli Jóhann Hauksson, Hafdís Ólafsdóttir
og fjölskyldur.