Morgunblaðið - 15.09.2010, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. SEPTEMBER 2010
Elsku Biggi afi er
látinn.
Í minningunni er
afi alltaf sá sem var
tilbúinn að leika með okkur. Hann
sat og lá með okkur á gólfinu og
kubbaði, púslaði eða gerði hvað-
eina það sem við báðum um. Okk-
ur er það líka minnisstætt þegar
hann tók þátt í fimleikaæfingum
okkar og vinkvenna okkar í garð-
inum í Fífumýrinni, tók araba-
stökk og kraftstökk af þvílíkum
krafti að gleraugun og allt sem í
vösunum var dreifðist um allan
garð. Afi var gjarnan að vesenast í
bílskúrnum í Arnarhrauninu þegar
Birgir Guðmundsson
✝ Birgir Guðmunds-son fæddist á
Siglufirði 22. janúar
1929. Hann lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 1. september
2010.
Birgir var jarð-
settur frá Garða-
kirkju 10. september
2010.
við komum þangað,
áður en afi og amma
fóru á Hrafnistu. Í
skúrnum, sem var sá
þriðji sem afi byggði,
kenndi margra grasa
og munum við vel
eftir töflunni á
veggnum, þar sem
búið var að teikna
utan um verkfærin
sem þar áttu að
hanga, en aldrei voru
verkfærin á sínum
stað. Við fórum líka
ófáar ferðirnar með
afa og ömmu í sumarbústaði í
gegnum tíðina, m.a. í Húsafell, og
eigum þaðan margar góðar minn-
ingar.
Allar minningar um Bigga afa
eru á þennan veg, hann var
skemmtilegur og góður við okkur
og við munum ávallt minnast hans
með hlýju.
Biggi afi, við kveðjum þig með
söknuði.
Marý Björk og Þyrí Halla
Steingrímsdætur.
Á þessum sólskins-
degi vil ég minnast
Ástríðar Tómasdótt-
ur, þessarar yndis-
legu stúlku sem brosti
svo fallega í sólinni. Það var alltaf
sólskin í kringum hana. Fyrst hitti
ég hana á Mokkakaffi fyrir mörgum
árum ásamt vinkonu hennar. Þær
voru að útbúa bók sem ýmsir ætl-
uðu að leggja hönd að með því að
skrifa og teikna og skreyta á ýmsa
vegu. Mér til ánægju var síðan sem
ég skreytti notuð sem kápumynd á
bókina. Síðan hitti ég Ástríði marg-
oft í hópi vinkvenna sinna og vina.
Alltaf var hún að framkvæma ein-
hverja listviðburði, og fyrir svo sem
tveimur árum tók ég þátt í einni
skemmtun þeirra á Tólf tónum þar
sem ég flautaði á pennana mína og
önglaði eitthvað líka, en þetta litla
framlag mitt var hluti þess sem þær
vinkonurnar höfðu fram að færa.
Síðan hitti ég hana oft á milli
Ástríður Tómasdóttir
✝ Ástríður Tóm-asdóttir fæddist í
Reykjavík 6. október
1989. Hún lést af slys-
förum 11. júlí síðast-
liðinn.
Útför Ástríðar var
gerð frá Neskirkju
miðvikudaginn 21.
júlí 2010.
blómanna þar sem
hún vann með ýms-
um jafnöldrum sínum
við garðyrkjustörf á
Austurvelli og í ná-
grenni hans. Þar að
auki hittumst við oft í
mötuneytinu, þar
sem jákvæðnin ræð-
ur ríkjum. Síðast er
við kvöddumst fór
hún svolítið fyrr frá
matborðinu. Kvaðst
hún ætla að hætta að-
eins fyrr í vinnunni
ásamt vinkonu sinni
þar sem þær ætluðu í ferðalag að
hlusta á áhugaverða tónleika á
Austurlandi. Ætluðu þær að vera
við eitthvert af beðum sínum á
Austurvelli, en þegar ég kom þang-
að voru þær farnar. Annaðhvort
gæti ég hafa komið of seint eða þær
verið farnar fyrr en ég reiknaði
með. Að öðru leyti átti það þó ekki
að koma að sök með því að engin
áríðandi efni höfðu þá verið til um-
ræðu.
Það er mikil synd að stúlka með
jafn mikla hæfileika skuli hverfa
svo skjótt á braut. Ástríður var ein-
staklega ljúf og hæg, jákvæð og
hlýleg í viðmóti. Heimkoma hennar
verður björt og fögur, og ég bið
góðan Guð að blessa hana.
Ketill Larsen.
Kæri Haukur.
Nú er vorir vegir
skilja,
vinarkveðju send eg hljóður.
Allir þeir sem vita vilja,
vissu að þú varst drengur góður.
Ei þú hafðir lifað lengi,
er lífið reyndist strangur skóli.
Margra bættir mæðugengi,
og margir stóðu í þínu skjóli.
Hvar sem lágu þínar leiðir,
löngum bættir góðan sið.
Féleg hjörð og fákar góðir
fóru löngum þér við hlið.
Haukur Haraldsson
✝ Haukur Haralds-son mjólkurfræð-
ingur fæddist á Húsa-
vík 17. september
1928. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyrar 4. september
2010.
Útför Hauks var
gerð frá Akureyr-
arkirkju 14. sept-
ember 2010.
Gleðimál þú gjarnan
kunnir
og góðum málum
lagðir lið.
Gleðinni þú einnig
unnir,
öllum söng og
kætiklið.
Minningarnar, mætar,
gildar,
margar koma nú til
mín.
Þú átt margar þakkir
skildar,
það ég finn er minnist
þín.
Nú liggja að baki göngur gengnar
og grafarþögnin hryggir mig.
Ég bið að Drottins alheimsenglar
í eilífðinni annist þig.
(Vigfús B. Jónsson.)
Um leið og við þökkum þér sam-
fylgdina, sendum við öllum þínum
aðstandendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Atladóttir,
Vigfús Bjarni Jónsson.
Elsku amma, það er
frekar skrýtið að
skrifa til þín núna í
stað þess að sitja hjá
þér í eldhúsinu á Ás-
brautinni að spjalla. Þrátt fyrir að þú
hafir verið orðin dálítið lúin og
þreytt var maður ekki búinn undir
að þú færir, sérstaklega ekki svona
snöggt – og skarðið sem þú skildir
eftir er stórt. Það var orðið svo fast-
Eva María Lange
Þórarinsson
✝ Eva María LangeÞórarinsson
fæddist 15. september
1929 í Neisse í Slesíu.
Hún lést á Landspít-
alanum 10. ágúst síð-
astliðinn.
Jarðarför Evu Mar-
íu fór fram á Húsavík
hinn 20. ágúst 2010.
ur punktur í tilverunni
að koma í heimsókn til
þín um helgar með
mömmu, og fylgjast
með ykkur mæðgum
leysa krossgátuna
góðu.
Þær voru líka marg-
ar sögurnar sem þú
sagðir okkur, bæði úr
sveitinni og eins frá
Þýskalandi og sumar
var maður búinn að
heyra oft og mörgum
sinnum – en aldrei
þreyttist maður á að
hlusta á þær. Þú mundir líka svo vel
eftir smáatriðum, þrátt fyrir að sum-
ir atburðir hefðu gerst þegar þú
varst aðeins barn að aldri. Sérstak-
lega fannst mér gaman að heyra þig
tala um afa, og maður heyrði að þér
þótti einstaklega vænt um þær sög-
ur.
Þú sagðir mér oft að þig hefði
langað til að fara í háskóla að læra,
og að hugurinn hefði stefnt á sagn-
fræði. Ég erfði fróðleiksfýsn mína
frá þér, og upphaflega stefndi ég á
nám í sagnfræði. Þér fannst erfitt oft
að tala um Þýskaland, bæði skortinn
og aðrar hörmungar sem þú upplifð-
ir og einnig fólkið sem þú hafðir
misst. Þú tókst íslenskum hefðum og
siðum með opnum örmum, en maður
fann að innst inni varstu alltaf Þjóð-
verji. Við afkomendur þínir berum
arfleifð þína innra með okkur, og ég
er stolt af að bera nöfn þín. Þú varst
svo góð kona sem aldrei talaðir illa
um aðra, og barst æðruleysi og jafn-
aðargeð utan á þér. Ég mun ávallt
minnast þín fyrir þessa eiginleika,
sem og hversu vel mér leið alltaf í
kringum þig.
Ég hugsa til þín með söknuði í
hjarta, en ég veit að þér líður vel og
að þið afi eruð loksins saman aftur.
Ástarkveðja,
þín,
María Barbara.
Ég (Kristinn) hef
trúlega verið um það
bil fimm ára þegar
ég fór í Hafnarbíó og sá Chaplin í
fyrsta sinn. Það var Valdi sem
bauð mér með sér og í beinu fram-
haldi opnaðist fyrir mér nýr töfra-
heimur kvikmyndanna. Eftir að ég
varð eldri fór ég í nám í kvik-
myndagerð og hef unnið við fagið
síðan. Eftir þessa fyrstu bíóferð
okkar fylgdu fleiri í kjölfarið,
hvort heldur það var Looney Tu-
nes sem við sáum eða einhverjar
aðrar gersemar. Það sem allar
þessar bíómyndir áttu þó sameig-
inlegt var að þær voru fyndnar og
ég skemmti mér alltaf konunglega,
Valdimar Loftur
Lúðvíksson
✝ Valdimar LofturLúðvíksson fædd-
ist í Reykjavík 9. nóv-
ember 1946. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 2.
september sl.
Útför Valdimars
var gerð frá Háteigs-
kirkju 9. september
2010.
ekki síst þegar ég
smitaðist oft og inni-
lega af hlátrinum í
Valda.
Og þannig hugsum
við systkinin nú um
Valda kalda, eins og
við oft kölluðum hann
sem börn, því að létt-
leiki og hláturmildi
einkenndi persónu
hans og líf. Hann var
örugglega sá fyrsti
sem fann upp síma-
hrekkinn því að fram
í það síðasta gabbaði
hann vini sína stanslaust þegar
hann hringdi í þá. Og svo, eftir að
hafa ruglað í þeim í dágóða stund
skellti hann upp úr því hann gat
ekki hamið hláturinn lengur.
Heimurinn er því ögn fátækari
nú eftir að Valda nýtur ekki leng-
ur við, hláturinn hans hefur því
miður þagnað en eftir situr minn-
ingin um góðan mann og vinskap
sem við vorum öll mjög lánsöm að
fá að njóta.
Af öðrum minningum úr æsk-
unni var fátt skemmtilegra sem
barn en að heimsækja Valda á
slökkvistöðina, þar sem hann vann
alla sína starfsævi og fá að sitja í
framsæti slökkvibílsins. Að ég tali
nú ekki um að fá að kveikja á sír-
enunum! Á þeim tíma var ég
ákveðinn í að vinna hjá slökkvilið-
inu, ekkert annað kom til greina!
En að öllu gamni slepptu, þá eru
menn eins og Valdi afar sjaldgæfir
kvistir í okkar ágæta heimi og það
var mikil gæfa að fá að kynnast
honum. Vertu því sæll að sinni,
Valdi minn, og hristu nú vel upp í
himnaríki.
Við systkinin viljum senda okkar
innilegustur samúðarkveðjur til
Helgu, Svenna, Huldu, Eddu og
Möggu Pálu. Þið eruð í huga okkar
og bæn.
Kristinn, Guðfinna, Sig-
urgeir og Edda Björg.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birt-
ingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birt-
ast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda
lengri grein.
Minningargreinar
Þann 18. ágúst sl.
kvaddi amma Hrefna
og mig langar að
minnast hennar og afa
Freysteins með nokkrum orðum þó
rúm 20 ár séu síðan afi dó.
Ég tel mig vera heppna að hafa,
frá 6 ára aldri, alist upp í næstu götu
við þau en ég var alla tíð mikið hjá
þeim. Ég man eftir þeim úti í garði
að huga að uppskerunni, amma að
binda inn bækur, leggja kapal eða
sauma út. Búa til slátur sem var í
uppáhaldi hjá mér. Hjá mér hanga
þrjár myndir sem hún saumaði og
svo á ég sængurver með milliverki
en þegar ég fékk það voru 40 ár síð-
an hún hafði gert það. Afi kenndi
mér að hjóla án hjálpardekkja, en
hann ýtti mér af stað út götuna og til
baka, ég man eftir afa sitjandi í
stólnum sínum með neftóbakið og
Hrefna
Valdemarsdóttir
✝ Hrefna Valde-marsdóttir
(Magnúsdóttir) var
fædd á Leirubakka í
Landsveit 26. apríl
1926. Hún lést á
Borgarspítalanum 18.
ágúst 2010.
Útför Hrefnu fór
fram í kyrrþey 27.
ágúst 2010.
vasaklútinn sinn. Afi
smíðaði handa mér
dúkkuhús og rúm sem
ég svaf í hjá þeim og
hann skrifaði í botninn
á því ljóð sem hann
samdi um mig. Ég
man að þegar hún var
að vinna niðri á Síma
þá átti ég til að segja
við afa að ég mætti
baka, amma hefði
leyft mér, en það var
ekki rétt. Þegar ég var
yngri var plata heima
hjá þeim með lagi sem
var í uppáhaldi hjá mér og amma gaf
mér þessa plötu seinna. Ég minnist
líka jólanna þar mjög vel, eins og
þegar fór að snjóa á aðfangadags-
kvöld, snjó sem festist við trén. Ég
man að fyrir einhver jólin fer ég með
ömmu í búðarferð, hún bað mig að
hjálpa sér að velja sængurverasett
fyrir mömmu. Á aðfangadagskvöld
þegar ég er að opna gjöfina frá þeim
koma í ljós ný sængurföt og sæng-
urverasettið sem ég hafði haldið að
væri fyrir mömmu og svo þegar ég
fór með ömmu að kaupa ný gleraugu
en ég og konan í búðinni þurftum að
tala ömmu til svo hún mundi leggja
stóru, gömlu gleraugunum.
Eftir að afi dó flutti amma í Ljós-
heimana og daginn sem hún flutti
var rafmagnslaust þannig að ekki
var hægt að byrja að flytja strax. Ég
kom í bæinn til að mæta í tannrétt-
ingar og gisti stundum hjá ömmu.
Þegar amma varð 70 ára fórum við
fjölskyldan á Hótel Örk yfir helgi
sem var mjög fínt og amma kom svo
með okkur upp á Skaga.
Mér er mjög minnisstætt fyrsta
og eina skiptið sem ég fór með
ömmu í bíó en við fórum í Háskóla-
bíó á mynd sem hét Jerúsalem en
ömmu langaði mikið að sjá. Amer-
íkuferðin sem ég fór í ásamt ömmu,
mömmu og Betu frænku 1988. Það
var svo um mitt ár 1999 að við flutt-
um saman í hús í Mosfellsbæ, en það
var mjög notalegt að hafa ömmu
niðri.
Amma ferðaðist mikið vestur en
þegar aldurinn fór að segja til sín
hætti hún að fara og var þá hjá okk-
ur um jól og í fyrra gáfum við henni
armbandsúr og ég á alltaf eftir að
muna hvað hún varð ánægð því hún
talaði mikið um að við hefðum ekki
átt að eyða svona miklu í hana. Það
verður skrýtið að hafa hana ekki hjá
okkur næstu jól.
Ég er mjög fegin að hafa fengið að
vera hjá henni þegar hún dó. Það er
með söknuði í hjarta sem ég kveð
ömmu Hrefnu, ég held samt að það
hafi verið léttir fyrir hana að hafa
fengið hvíldina enda orðin þreytt og
södd lífdaga. Ég hugsa til þeirra
sem voru í kring um hana og minn-
ast hennar eins og við fjölskylda
hennar.
Eva Hrönn.