Morgunblaðið - 25.01.2011, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JANÚAR 2011
Fyrst af öllu er ef til vill réttast að
spyrja að því hvaða merkingu menn
leggja almennt í nafnorðið nám-
skeið? Að mínu viti og sennilega
flestra Íslendinga er námskeið sá
tími sem það stendur yfir. Námskeið
geta ýmist verið löng eða stutt, erfið
eða létt, skemmtileg eða leiðinleg
o.s.frv. Nemendur læra það sem þar
er kennt, sumir með góðum árangri
en aðrir með lakari eins og gengur
og gerist í öllu skólanámi. Og nú er
komið að aðalatriði þessarar grein-
ar.
Að halda námskeið, að fara á nám-
skeið, læra á námskeiði og að stunda
námskeið er að mínum dómi góð og
gild íslenska, en að kenna námskeið
er hins vegar víðsfjarri að vera það.
Það er raunalegt til þess að vita að á
hverjum degi virðist því fólki fara
fjölgandi sem notar svona óvandað
málfar og er háskólafólk ekki þar
undanskilið og meðal þess ágæta
fólks sem iðkar þennan ósið má t.d.
nefna Salvöru Nordal og Hannes
Hólmstein Giss-
urarson. Ég ætl-
aði naumast að
trúa mínum eigin
augum er ég las
eftirfarandi setn-
ingu í nýlegri
grein í Mbl. eftir
sjálfan háskóla-
rektor, Kristínu
Ingólfsdóttur, en
þar stóð m.a.:
„Námskeið við Harvard Business
School um samkeppnishæfni hefur
verið kennt við viðskiptafræðideild
HÍ.“ Ekki ber á öðru en að ekki
fáum fræðimönnum og prófessorum
á fullum launum hjá HÍ veitti ekki af
smátilsögn í móðurmálinu. Ef svo
ólíklega vildi til að þeir skyldu óska
eftir sjálfboðaliðum til þess vanda-
sama verks væri ég alveg til í slag-
inn. Ég er sem betur fer enn svo
kjarkaður.
HALLDÓR ÞORSTEINSSON,
fyrrverandi skólastjóri Málaskóla
Halldórs.
Hvaða sagnir ber að forðast
með nafnorðinu námskeið?
Frá Halldóri Þorsteinssyni
Halldór
Þorsteinsson
Það verður seint sagt
að Íslendingar séu mikil
kvikmyndaþjóð. Ekki er
ég að fara með fleipur,
nei. Hér er ég ekki að
tala um aðsókn Íslend-
inga að kvikmynda-
húsum, sem er ansi mik-
il miðað við höfðatölu,
heldur það úrval sem
boðið er upp á í kvik-
myndahúsum hér á
landi. Annað eins miðju-
moð frá Hollywood, sem ræður mark-
aðnum hér á landi, er vandfundið í
öðrum löndum. Meira að segja í
Bandaríkjunum er meira framboð af
góðum myndum frá Hollywood og
einnig myndum frá sjálfstæðum
framleiðendum í Bandaríkjunum svo
ekki sé talað um myndir frá öðrum
löndum. Svo er það þannig að aðeins
örfáar myndbandaleigur hér á landi
bjóða upp á breitt úrval af kvikmynd-
um frá öllum heimsálfum. Vil ég þó
benda sérstaklega á gott úrval mynda
frá Norðurlöndunum í Grensásvídeói
og Aðalvídeóleigunni. Bíóparadís hef-
ur reynt að koma til móts við þennan
einsleita markað, Græna ljósið einnig
og kvikmyndahátíðir hér á landi hafa
reynt að opna augu Íslendinga fyrir
kvikmyndum frá hinum ýmsu lönd-
um.
Ég tek það þó fram að ég er ekki að
meina að Íslendingar séu hrifnastir af
Hollywood og vilji bara stórmyndir
þaðan, ég vil trúa því að mikill áhugi
sé hér á landi fyrir myndum utan
Hollywood. En þetta einsleita kvik-
myndalandslag hér á landi ræðst af
innflutningi á kvikmyndum frá Holly-
wood sem ég giska á að sé í kringum
90% af þeim kvikmyndum sem fluttar
eru inn til landsins. Auðvitað höfum
við okkar þjóðarbíó og flestar íslensk-
ar kvikmyndir rata í kvikmyndahús
sem er að sjálfsögðu eðlilegt en fyrir
utan þær og örfáar myndir frá öðrum
löndum er Hollywood með yfirhönd-
ina.
Kvikmyndir endurspegla að vissu
marki menningu og ríkjandi hug-
myndafræði í hverju landi fyrir sig og
þessi einstaka listgrein getur opnað
augu okkar fyrir öðrum menningar-
heimum. Þó svo að margar kvik-
myndir frá öðrum löndum séu oft að
stæla formúlumyndir frá Hollywood
til að ná til markaðarins þykir mér
nauðsynlegt að boðið sé upp á kvik-
myndir í bíó hér á landi sem eru
mótsvar við Hollywood og þá meina
ég að boðið sé upp á myndir frá hin-
um ýmsu löndum reglulega, í Smára-
bíó sem dæmi, við hlið stórmynda frá
Hollywood. En auðvitað vil ég líka
frið í heiminum. Hvort
tveggja er ekki að fara
að gerast á næstunni
býst ég við.
Aðsóknin á Holly-
woodmyndir hér á landi
er mjög góð en því mið-
ur er aðsóknin á mynd-
ir sem standa fyrir utan
Hollywood mun minni.
En hér kem ég að að-
alpunktinum í þessum
pistli. Til að ýta undir
aðsókn á þær myndir
sem fólk hér á landi
virðist hræðast, oft á tíðum vegna
þess að þær eru ekki á ensku, þarf
fræðslu um kvikmyndir. Bæði í
grunnskólum og í fjölmiðlum hér á
landi og hvar eiga kvikmyndir betur
heima en í hinum sjónræna miðli
sjónvarpinu? Segir sig sjálft er það
ekki? Nú er ég auðvitað ekki að tala
um þáttinn Sjáðu sem sýndur er á
Stöð 2, sem einmitt fjallar einungis
um kvikmyndir frá Hollywood og
býður upp á litla fræðslu og umfjöllun
um kvikmyndir í víðara samhengi.
Sænskur félagi minn hló þegar ég
sagði honum að kvikmyndaþáttur
væri í útvarpinu hér á landi og ég hló
skömmustulega með. Mín áskorun til
Ríkissjónvarpsins er sú að taka
Kviku af dagskrá í útvarpinu og færa
hana í sjónvarpið. Skaupið hitti nagl-
ann á höfuðið þegar bent var á að
bókmenntaþáttur væri í sjónvarpi og
kvikmyndaþáttur í útvarpi. Þetta
hljómar eiginlega fáránlega þegar ég
skrifa þetta. En þetta er staðreynd og
nú þarf að verða breyting á. Nóg er til
af kvikmyndafræðingum hér á landi
með tilkomu kvikmyndafræði í Há-
skóla Íslands og því er ekkert til fyr-
irstöðu. Ef ykkur vantar hjálp getið
þið tekið Svíþjóð eða Danmörk sem
dæmi. Þar eru sýndir mjög vandaðir
þættir um kvikmyndir.
Við erum umkringd þessari list-
grein dag og nótt. Vinir og vinkonur
vitna í hinar og þessar kvikmyndir og
DVD-söfn margra Íslendinga hlaupa
á hundruðum mynda. Betra seint en
aldrei að fjalla ítarlega um það sem
við elskum að horfa á og kannski í
leiðinni aukum við skilning okkar á
kvikmyndum því oft á tíðum eru þær
svo miklu meira en bara það sem sést
á yfirborðinu.
Eftir Ragnar
Trausta Ragnarsson
Ragnar Trausti
Ragnarsson
»Mín áskorun til Rík-
issjónvarpsins er sú
að taka Kviku af dag-
skrá í útvarpinu og færa
hana í sjónvarpið.
Höfundur er nemi í kvikmyndafræði.
Áskorun til RÚV
Bréf til blaðsins
✝ Aðalheiður Finn-bogadóttir fædd-
ist í Reykjavík 17.
apríl 1947. Hún lést á
líknardeild LSH í
Kópavogi 15. janúar
2011. Foreldrar henn-
ar voru Ragnheiður
Sigurborg Bjarna-
dóttir, f. 11. júlí 1928,
d. 4. október 1980, og
Finnbogi Ólafsson, f.
2. september 1918, d.
27. júní 2003. Systkini
Aðalheiðar eru Sig-
ríður Finnbogadóttir,
f. 21. júlí 1945, Ólafur Bjarni Finn-
bogason, f. 4. maí 1948, Auður
Finnbogadóttir, f. 21. október
1953, Rósa Finnbogadóttir, f. 11.
október 1958, Eggert Finn-
bogason, f. 11. október 1959,
Hulda Hákonardóttir, f. 9. apríl
1956, og Bjarni Hákonarson, f. 24.
júní 1961.
Aðalheiður giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum Svavari T. Ósk-
arssyni, f. 20. nóvember 1946, hinn
17. júní 1967. Þau bjuggu í Reykja-
vík þar til þau fluttust til Akraness
haustið 1976. Frá Akranesi fluttu
þau til Reykjavíkur sumarið 2001.
Í Mosfellsbæ fluttu
þau hjónin 2003. Að-
alheiður og Svavar
eignuðust fjögur
börn: 1) Hákon Svav-
arsson, f. 14. maí
1967, sambýliskona
Anna Sigurðardóttir,
f. 16. apríl 1969. 2)
Ómar Svavarsson, f.
29. janúar 1969,
maki Sigfríð Eik
Arnardóttir, f. 18.
desember 1968. 3)
Linda Björk Svav-
arsdóttir, f. 2. sept-
ember 1970, maki Kristján H.
Svavarsson, f. 1. apríl 1970. 4)
Elmar Svavarsson, f. 9. ágúst 1978,
maki Kristín Klara Gretarsdóttir,
f. 6. desember 1978.
Aðalheiður nam matartækni við
Menntaskólann í Kópavogi og
starfaði í nokkur ár hjá leikskólum
Reykjavíkurborgar, þar áður vann
hún við verslunarstörf í Bóka-
skemmunni Akranesi. Síðustu árin
átti Aðalheiður við veikindi að
stríða og dvaldi síðast á líkn-
ardeild LSH Kópavogi.
Minningarathöfn og útför Aðal-
heiðar fóru fram í kyrrþey.
Nú þegar Heiða systir mín er
dáin skjóta ótal minningar upp
kollinum þegar ég hugsa til henn-
ar, en það sem stendur upp úr er
hversu góðar vinkonur við vorum
þrátt fyrir 16 ára aldursmun.
Heiða var allt í senn stóra systir
mín sem ég gat hringt í ef vantaði
aðstoð, skemmtilegur félagi í sam-
eiginlegu áhugamáli okkar, handa-
vinnunni, og traustur og góður vin-
ur.
Í dagsins önn veltir maður því
ekki sérstaklega fyrir sér hverja
manni þykir vænt um eða af
hverju. Í haust, þegar veikindi
Heiðu ágerðust, sóttu slíkar hugs-
anir að mér og ég velti því fyrir
mér hvað gerði okkur systurnar að
góðum vinkonum og á hverju vænt-
umþykjan byggðist. Það var í raun
mjög einfalt og lá svo skýrt fyrir að
vinskapur okkar var einstaklega
átakalaus og traustur með gagn-
kvæmri væntumþykju og virðingu.
Það má segja að Heiða hafi feng-
ið mig í 16 ára afmælisgjöf því
mamma kom heim með mig af fæð-
ingardeildinni þann dag. Heiða
rifjaði það stundum upp því þrátt
fyrir að það hafi verið komið fram
yfir miðjan apríl það árið snjóaði
mikið og var víða ófært og þurfti að
ryðja heimkeyrsluna á Sogavegin-
um svo hægt væri að komast að
húsinu með nýburann. Hún sagði
mér líka stundum sögur af pabba
mínum sem ég fékk ekki að kynn-
ast og fann ég þá greinilega hvað
henni hafði þótt vænt um hann þótt
hann væri ekki pabbi hennar.
Ég er viss um að Heiða hafði
áhyggjur af mér, 17 ára unglingn-
um, þegar mamma okkar dó og hún
fylgdist vel með mér úr fjarlægð
því henni var í mun að mér farn-
aðist vel. Við heyrðumst reglulega
næstu árin og rifjast nú upp
ánægjulegar heimsóknir til fjöl-
skyldunnar þegar þau bjuggu á
Akranesi. Þegar árin liðu og ég var
sjálf komin með fjölskyldu efldist
samband okkar og ekki síst vegna
mikils áhuga okkar á allri handa-
vinnu, sem reyndar einkennir okk-
ur allar systurnar. Fyrir 20 árum
fórum við saman á bútasaumsnám-
skeið og þá varð ekki aftur snúið.
Síðan þá höfum við varið ótal
stundum saman við handavinnu,
tvær einar eða með fleirum í hópi.
Það var unun að fylgjast með
hæfileikum og styrkleika Heiðu
þegar kom að handverki enda
óteljandi teppin sem hún saumaði
og peysurnar sem hún prjónaði af
einstakri natni og nákvæmni. Því-
lík þolinmæði, því allt þurfi að vera
svo nákvæmt og rétt. Mikið þakka
ég þér elsku Heiða mín fyrir allar
þessar yndislegu samverustundir
og hversu ljúft samband okkar var.
Þegar ég hugsa um Heiðu er
Svavar ekki langt undan enda
kynntust þau áður en ég fæddist.
Öðruvísi þekki ég ekki systur mína
en með Svavar og börnin sér við
hlið og síðar tengdabörn og barna-
börnin allt um kring. Mikið óskap-
lega var Heiða stolt af fólkinu sínu
og þótti undurvænt um þau öll sem
eitt.
Maður er aldrei nógu vel búinn
undir andlát ástvinar en ég er
þakklát fyrir þann tíma sem ég
fékk til að kveðja Heiðu þótt það
hafi verið erfitt að horfa upp á
hvernig veikindin tóku hægt og
sígandi yfir. Ég á góðar minningar
um hana sem ég mun varðveita.
Elsku Svavar, Hákon, Ómar,
Linda, Elmar, tengdabörn og
barnabörn. Guð veri með ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Hulda.
Það er þyngra en tárum taki að
þurfa að kveðja hjartkæra tengda-
móður mína alltof snemma á henn-
ar lífsleið. Heiða var mér góð vin-
kona sem ég mun sakna sárt.
Ég kynntist Heiðu og Svavari
þegar ég var 18 ára í skóla á Akra-
nesi. Þau tóku mér strax opnum
örmum og hafa alla tíð reynst mér
ákaflega vel.
Heiða hafði mikla persónutöfra.
Hvert sem hún kom heillaði hún
fólk með gæsku sinni. Hennar stolt
og yndi voru börnin hennar og
barnabörn. Hún þreyttist aldrei á
að hæla þeim og okkur tengda-
börnunum.
Heiða hafði einstakt hjartalag og
gæddi allt kærleik, hvort sem um
var að ræða samskipti við ástvini,
hannyrðir eða matargerð. Hún var
listamaður á sínu sviði. Handverk
hennar eru einstök og standa öðr-
um framar. Hún hafði engan áhuga
á að stæra sig af verkum sínum,
hún naut þess að skapa fyrir fólk
sem stóð henni nærri. Ég er þakk-
lát fyrir að á heimili okkar eru verk
hennar hvert sem litið er og mun
það hjálpa okkur að halda minn-
ingu hennar á lofti.
Heiða hefur reynst börnunum
mínum vel, hún og Karítas voru
nánar og er ég þakklát fyrir þær
fallegu minningar sem Karítas á
um góðar stundir með ömmu
Heiðu. Við Elmar og Karítas mun-
um sjá til þess að litlu börnin okkar
fái að kynnast því hver amma
Heiða var og eflaust munu þau
finna nærveru hennar um alla tíð.
Síðustu mánuðir í lífi Heiðu lýsa
vel hvaða persónu hún hafði að
geyma, hún tókst á við veikindi sín
af ótrúlegu æðruleysi og miklum
styrk. Hún hafði alla tíð hugsað
fyrst og fremst um sína nánustu og
það gerði hún fram á síðasta dag.
Svavar stóð eins og klettur við hlið
hennar og hafði hún á orði við mig
að hann veitti sér mikinn styrk í
veikindunum. Við erum öll ákaf-
lega þakklát fyrir þann góða tíma
sem við fengum saman síðustu
mánuðina í lífi Heiðu. Sérstaklega
er eftirminnilegur dagurinn þegar
við Elmar giftum okkur í kapellu
líknardeildarinnar hinn 20. nóvem-
ber. Það var falleg athöfn á fal-
legum degi umvafin okkar allra
nánustu og yndislegt að hafa feng-
ið tækifæri til þess að Heiða nyti
þess með okkur.
Ég veit að elsku Heiða er komin
á góðan stað og laus við þjáningar.
Ég bið Guð að blessa Svavar og
styrkja á þessum erfiðu tímamót-
um og munum við fjölskyldan
standa þétt saman við hlið hans.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði elsku Heiða.
Þín
Kristín Klara.
Aðalheiður
Finnbogadóttir
Hún Adda er látin.
Í blóma lífsins er hún
tekin frá okkur eftir
stutt en erfið veikindi.
Öddu hef ég þekkt frá
því í barnæsku en hún
var litla systir Svövu
vinkonu minnar. Við gengum allar í
skóla í Hveragerði og hefur vinátta
okkar haldist alla tíð síðan.
Ég hef átt margar samveru-
stundir með þeim systrum, Gunnu,
Svövu og Öddu og fjölskyldu Öddu
og ber þar líklega hæst síðsum-
arferð sem farin var ríðandi frá
Gýgjarhólskoti og inn í Fremstaver
Arnheiður
Þórðardóttir
✝ Arnheiður Þórð-ardóttir fæddist
27. ágúst 1964. Hún
lést 2. janúar 2011.
Útför Arnheiðar fór
fram frá Skálholts-
dómkirkju 8. janúar
2011.
með börn og búalið.
Einnig fórum við
Adda ásamt dætrum
okkar og systrum
Öddu ógleymanlega
ferð til Marokkó þar
sem við riðum á úlf-
öldum og gistum í
tjöldum úti í eyði-
mörkinni. Þetta af-
rek rifjuðum við upp
þegar við styttum
okkur stundir í veik-
indum Öddu.
Adda var traustur
og góður vinur, dug-
leg og atorkusöm. Henni var annt
um menn og málleysingja og vildi
að öllum liði vel.
Það er sárt að kveðja en ljósið í
myrkrinu eru góðar minningar lið-
inna ára. Fjölskyldu Öddu sendum
við innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín.
Helga og fjölskylda, Kjarri.