Morgunblaðið - 25.02.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2011
✝ Júlía SæunnHannesdóttir
fæddist í Reykja-
vík 26. ágúst
1929. Hún lést á
Hrafnistu Hafn-
arfirði 18. febrúar
2011. Hún var
dóttir hjónanna
Hannesar Júl-
íussonar og Mar-
grétar Ein-
arsdóttur.
Alsystkini hennar eru: Svavar,
Sigurður Einar, Júlíus Svavar,
Ellert Nóvember, Ásta Sigrún,
Eiríksson, f. 20.1. 1951. Þeirra
börn eru: Davíð Rúrik, maki
Þóra Björg Gylfadóttir. Helga,
maki Hjörtur Sindri Harð-
arson. Eiríkur, maki Berglind
Gunnarsdóttir. Haraldur Óli,
sambýliskona Jakobína Sig-
urgeirsdóttir. 2) Hörður, f. 2.6.
1951, d. 9.11. 1952. 3) Sigurður
Einar, f. 4.7. 1954, d. 30.8.
1954. 4) Ólöf Stefanía, f. 20.5.
1957, eiginmaður hennar er
Martin Guðmundsson, f. 9.1.
1957. Þeirra börn eru: Davíð
Rúrik, sambýliskona Brynja
Stefánsdóttir. Guðmundur Stef-
án, sambýliskona Sandra Dögg
Ólafsdóttir. Barnabarnabörnin
eru tíu.
Júlía Sæunn verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju í
dag, 25. febrúar 2011, og hefst
athöfnin kl. 11.
Guðrún Svandís,
Hafsteinn, Ragn-
heiður. Systir sam-
feðra: Dagný Björk.
Júlía giftist 13.
júlí 1955 Davíð Rú-
rik Höjgaard, f.
30.8. 1924. Hann er
sonur hjónanna
Einars Ásmundar
Jónssonar Höjga-
ard og Ólafar Stef-
aníu Davíðsdóttur.
Börn Júlíu og Davíðs eru: 1)
Margrét Svandís, f. 8.6. 1950,
eiginmaður hennar er Ólafur
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu
móður þinnar,
sem mildast átti hjartað og
þyngstu störfin vann
og fórnaði þér kröftum og fegurð
æsku sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr
þér mann.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku mamma.
Þessi vísubrot eiga stað í hjarta
mínu á þessari kveðjustund. Ljóð
voru þér mjög hugleikin og tjá
svo margt sem erfitt er að koma
orðum að. Mamma sem skildi allt
án orða, gaf okkur mikla ást,
hlýju og kærleik sem ég og fjöl-
skylda mín fengum notið.
Því aðeins færð þú heiðrað og
metið þína móður,
að minning hennar verði þér alltaf
hrein og skír,
og veki hjá þér löngun til að vera
öðrum góður
og vaxa inn í himin – þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson.)
Þín verður sárt saknað.
Ólöf.
Elsku mamma mín. Það verður
erfitt að geta ekki knúsað þig
lengur og fundið hlýjuna þína. Þú
vildir öllum svo vel. Það sýnir
best að litla fjölskylda Lúllu og
Davíðs var orðin ansi stór. Hann-
es afi bjó alltaf hjá okkur, Gugga
vinkona þín um tíma og Benni
frændi, Haddi bróðir þinn, Aðal-
björg frænka á veturna þegar
hún kom suður í framhaldsskóla
og ekki síst Davíð sonur minn
sem átti þarna sitt annað heimili.
Elsku mamma, þú varst yndisleg.
Það var alltaf pláss fyrir alla í
þínu hjarta.
Þegar þú bjóst á Suðurlands-
brautinni bjuggu systur þínar
Ásta og Ragna í næstu húsum við
þig með fullt af börnum sem þér
þótti svo vænt um. Enda höfðu
þau samband við þig til síðustu
stundar. Þitt helsta áhugamál var
ljóð og söngur enda kunnir þú alla
texta. Maður þurfti ekki að leita í
bókum til að finna þá, heldur fór
maður til þín. Það voru frábærar
stundir þegar þið systur og vin-
konur tókuð lagið saman og pabbi
spilaði stundum undir á harmon-
ikkuna sína „Hvítir mávar“ eða
„Til eru fræ“. Þetta voru yndis-
legar stundir. Það voru forrétt-
indi að eiga svona yndislega móð-
ur eins og þig. Nú hvílir þú með
litlu drengjunum þínum. Ég veit
þú hugsar vel um þá eins og þú
hugsaðir vel um okkur öll. Elsku
mamma mín, ég á eftir að sakna
þín mikið.
Þín dóttir,
Margrét.
Elsku Lúlla mín.
Nú er ég sestur niður og ætla
að reyna að koma einhverju á
blað. Þegar ég kom inn í þína fjöl-
skyldu fyrir 44 árum tókst þú mér
eins og ég væri sonur þinn, það vil
ég þakka þér og fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og mína, og allar
hamingjustundirnar sem við átt-
um saman, ferðalög til Spánar og
Bakkafjarðar, alltaf varstu kát og
hress. Og þegar maður var yngri
var heimili þitt opið fyrir öllum
vinum okkar Margrétar, Pétri
heitnum Kristjáns, Gunna, Adda,
Kristni og mörgum fleiri þótti
gott að koma og fá vínarbrauð og
snúða sem þú bakaðir af mikilli
snilld. Einnig vil ég þakka þér
fyrir aðstoðina við elsta soninn,
Davíð, sem átti sitt annað heimili
hjá ömmu og afa. En eitt tókst
mér aldrei, en það var að fá þig
með í eina ferð í siglingu með mér
þótt ég reyndi oft.
Hvíl þú nú í friði, elsku Lúlla
mín.
Þinn tengdasonur,
Ólafur (Óli).
Elsku langamma okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við þökkum fyrir allar þær
stundir sem við fengum að deila
með þér, þú varst alltaf svo góð
við okkur öll. Alltaf þegar við
komum í heimsókn varstu með
eitthvað handa okkur og passaðir
að allir fengju nóg, t.d vínarbrauð
og snúða. Þegar þið áttuð heima í
Hæðargarðinum hérna í næstu
götu við okkur komum við svo oft
í heimsókn til þín. Við munum
aldrei gleyma þér, elsku amma
mín, en nú er komið að kveðju-
stund og þín á eftir að verða sárt
saknað.
Þín langömmubörn,
Júlía Margrét, Ólafur
Þór og Gylfi.
Í dag kveð ég kæra vinkonu
sem ég hef átt samleið með í
næstum sjötíu ár. Júlía var árinu
eldri en ég, en kom oft í heimsókn
í hverfið sem ég bjó í og þar
myndaðist vinátta sem aldrei bar
skugga á. Júlía var aðeins tólf ára
þegar hún missti móður sína og
fór í fóstur til systur sinnar, Ástu.
Móðurmissinn tók Júlía af sama
æðruleysi og öllu öðru sem fyrir
kom í lífinu.
Júlía var afar söngelsk og hún
kunni allar vísur og ljóð. Sumarið
1946 ákváðum við að fara í síld-
arævintýri á Siglufirði og það
varð ógleymanlegt sumar. Hauk-
ur Morthens söng á síldarböllun-
um og Júlía tók undir með honum
í einu af eftirlætislögum sínum
„Til eru fræ“. Þetta eina sumar í
síldinni á Siglufirði nægði Júlíu
alveg.
Það var mér til happs að Júlía
giftist á undan mér því hún og
eiginmaður hennar, Davíð Höjga-
ard, voru svo elskuleg að leigja
mér eitt herbergi í íbúðinni sinni.
Það voru því skemmtilegir
morgnarnir yfir kaffibolla og
samtali áður en haldið var til
vinnu. Júlía starfaði í áratugi fyr-
ir Slysavarnafélag Íslands, þar
sem hún bæði annaðist þrif og
veisluhöld. Þeim Davíð varð
tveggja dætra auðið, þeirra Mar-
grétar og Ólafar. Ég fylgdist með
þeim stelpum alla tíð, en vináttan
óx og dafnaði enn meira eftir að
þær urðu fullorðnar.
Það lýsti vel þeim hjónum Júl-
íu og Davíð að þegar ég missti
manninn minn árið 1998 tóku þau
ekki annað í mál en að ég kæmi
með þeim til Benidorm í einn
mánuð til að dreifa huganum. Það
voru góðar stundir sem við áttum
saman þar.
Fyrir tveimur árum keyptu
þau hjónin sér fallegt raðhús við
Boðahlein í Hafnarfirði, en Júlíu
auðnaðist ekki að búa þar nema í
eitt ár. Þá veiktist hún og dvaldi á
DAS í Hafnarfirði síðasta árið
sem hún lifði.
Ég á eftir að sakna söngsins
okkar og glaðværðarinnar í
kringum Júlíu. Hún var skemmti-
leg og kát, en umfram allt góð
manneskja.
Ég og börnin mín kveðjum Júl-
íu með þakklæti fyrir langa og
trygga vináttu og kveðjum hana
með ljóði sem lýsir vel vináttu
okkar:
Mér kenndi móðir
mitt að geyma
hjarta trútt,
þó heimur brygðist;
þaðan er mér kominn
kraftur vináttu,
ástin ótrauða,
sem mér aldrei deyr.
(Benedikt Gröndal.)
Guðbjörg Jónsdóttir.
Mig langar að minnast mömmu
vinkonu minnar Möggu Davíðs,
eins og ég hef alltaf kallað hana.
Ég kynntist henni í Sælgætis-
gerðinni Víkingi 1966, pabbi
hennar kom henni þangað í gegn-
um vin sinn Frímann sem vann
þar. Ég komst í gegnum Eirík af
því að hann var maðurinn hennar
Rakelar frænku. Svona var þetta
allt, allt í gegnum alla. Júlía Sæ-
unn eða Lúlla eins og hún var allt-
af kölluð, var lagleg kona og
skemmtileg, ég kom stundum í
heimsókn til hennar og Davíðs,
alltaf heitt á könnunni, þau bæði
alltaf svo glaðleg og hress. Það
var alltaf svo gott að koma til
þeirra. Svo hittumst við alltaf
reglulega í afmælum og veislum
hjá Möggu Davíðs vinkonu og Óla
manninum hennar. Það var oft
gaman hjá okkur. Ég vil bara
þakka þér Lúlla mín fyrir allt gott
í gegnum öll árin sem ég hef feng-
ið að njóta með þér. Hafðu þökk
fyrir allt, elsku Lúlla mín, Guð
geymi þig.
Elsku Davíð, kæra vinkona
Magga Davíðs, Óli og fjölskyldur.
Ég og mín fjölskylda sendum
ykkur innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Ingibjörg Bjarnadóttir.
Júlía Sæunn
Hannesdóttir
móti okkur þegar við komum til
ykkar ömmu í Tungu og ekki
vantaði gestrisnina. Þú varst svo
sannarlega höfðingi heim að
sækja.
Okkur þótti svo gaman að sitja
heima langt fram eftir á kvöldin að
spjalla við þig um heima og geima
og hlusta á þig segja sögur frá því
í gamla daga því þú hafðir frá svo
mörgu að segja, sagðir svo
skemmtilega frá, varst svo klár,
hafðir góðan húmor og skemmtir
okkur stundum með því að stíga
létt dansspor. Það þótti okkur allt-
af jafnfyndið.
Þegar þú komst í heimsókn þá
komstu sjaldnast tómhentur. Þú
lagðir alla þína alúð við að finna
hluti sem við vorum að safna og
grúskaðir í öllu mögulegu. Þannig
urðu okkar áhugamál að þínum.
Þér var líka svo annt um að okkur
gengi vel í skólanum, þú hvattir
okkur áfram og kenndir margt.
Við munum aldrei gleyma
skemmtilegu ferðalögunum sem
við fórum í saman. Veiðiferðunum
austur, þegar við fórum á Snæ-
fellsnesið og þú sýndir okkur
Rauðkollsstaði þar sem þú áttir
sumardvöl í æsku og ekki má
gleyma öllum stundunum sem við
áttum saman í Sléttuhlíð svo eitt-
hvað sé nefnt.
Það var líka alltaf svo einstak-
lega gott að koma til ykkar ömmu
í Tungu því þar ríkti svo mikil ró
og þið dekruðuð við okkur. Það
var fátt betra en að sofna í ömmu
og afa bóli þegar við fengum að
gista og að vakna á morgnana, sjá
þig sitja í röndóttu náttfötunum
inni í skála að lesa Moggann,
heyra suðið í rafmagnsrakvélinni
og amma að leysa krossgátur eða
með handavinnu. Þú gafst svo
mikið af þér og umhyggja þín og
ást til okkar var einlæg og óeig-
ingjörn. Þessar fallegu minningar
munu lifa innra með okkur alla tíð.
Þú varst alltaf svo stoltur af
okkur barnabörnunum. Við erum
líka stolt af þér, afi, svo stolt og
þakklát fyrir að hafa átt þig að,
svona vandaðan mann og vel af
Guði gerðan. Þú varst okkur ein-
stakur vinur.
Megi Guð varðveita þig, elsku
afi, þangað til við sjáumst næst.
Þín barnabörn,
Kristján Flygenring,
Stefanía Áslaug og
Gunnar Bjarni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Við systkinin viljum minnast
elskulegs bróður okkar, sem í dag
verður kvaddur frá kirkju feðra
okkar hér í Hafnarfirði.
Hann bróðir okkar lagði fram
þekkingu sína við hönnun endur-
bóta kirkjunnar stuttu áður en
hann kvaddi þennan heim á björt-
um og sólríkum degi. Minningar
okkar frá uppvaxtarárum í heima-
húsum eru dýrmætar þar sem
hann var alltaf sá ljúfi góði bróðir
sem aldrei brást. Hann fór ungur
út í heim að nema verkfræði, sem
hann síðan starfaði við og naut þar
vinsælda og virðingar í störfum
alla tíð.
Við vottum fjölskyldu hans, sem
var honum alltaf svo mikils virði,
einlæga samúð á kveðjustund.
Fyrir hönd okkar systkina,
Ólafur bróðir.
Vinur minn Kristján Flygenr-
ing er fallinn frá.
Leiðir okkar Kristjáns lágu
saman í Verslunarskólanum á
Grundarstíg 1943. Vinátta tókst
okkar á milli og hefur varað alla
tíð síðan þó á stundum hafi orðið
fulllangt milli funda. En því hefur
ráðið m.a. vinna á ólíkum stöðum.
Það breytti þó engu um vináttuna.
Við Kristján ákváðum með ráð-
um kennara okkar, Guðmundar
Arnlaugssonar, Sigurkarls Stef-
ánssonar og Unnsteins Stefáns-
sonar að komast inn í verkfræði-
deild HÍ, til þess urðum við að
taka próf út úr stærðfræðideild
Menntaskólans, og það urðum við
að gera á hálfu síðasta skólaári
fyrir stúdentspróf í Versló. Við
unnum mikið saman í þessu og
náðum í gegn og svo áfram gegn-
um verkfræðideildina og til Kaup-
mannahafnar í DTH þar skildi
leiðir, þar sem við völdum álíkar
greinar.
En leiðir lágu aftur saman eftir
heimkomu frá námi, í gegnum
verkefni og félagsmálastörf, vor-
um til dæmis báðir endurskoðend-
ur reikninga hjá Lífeyrissjóði
verkfræðinga þegar hann var að
slíta barnsskónum.
Kristján var alltaf jafn heill í
öllu sem hann tók fyrir, ansi fastur
fyrir á köflum, og alltaf sami
trausti maðurinn og góði félagi.
Á kveðjustund lít ég því til baka
yfir góðar og skemmtilegar minn-
ingar um traustan félaga, og
þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast honum og njóta hans vin-
áttu.
Við hjónin vottum Margréti og
fjölskyldunni innilega samúð á
þessari kveðjustund góðs drengs
Egill Skúli Ingibergsson.
Í dag kveðjum við læriföður og
félaga í hartnær þrjá áratugi.
Kynni okkar hófust þegar við
félagar hófum störf hjá Verk-
fræðistofu Guðmundar og Krist-
jáns hf. á níunda áratug síðustu
aldar. Kristján var einn af frum-
kvöðlum í hönnun loftræsti- og
lagnakerfa og leiðandi í óháðri
ráðgjöf slíkra kerfa upp úr miðri
síðustu öld. Við gátum því varla
fengið betri læriföður þegar við
hófum störf hjá VGK. Verkefnin
sem Kristján vann að á þessum
fyrstu árum okkar voru mjög
spennandi, s.s. Útvarpshúsið,
Seðlabankinn, Þjóðarbókhlaðan,
stækkun Hótel Sögu, stækkun
Háskólabíós, Hóladómkirkja, Við-
eyjarstofa og fleiri slíkar bygging-
ar. Það voru því spennandi verk-
efni sem við fengum að fást við
undir handleiðslu Kristjáns, enda
höfðu honum verið falin þessi
verkefni vegna þess orðspors sem
hann hafði getið sér. Ekki vorum
við alltaf sammála um lausnir, þar
tókust á nýjungagirni nýútskrif-
aðra annars vegar og hins vegar
þekking og reynsla. Alltaf voru
þessi mál þó leyst í rólegheitum og
á þann hátt að báðir aðilar töldu að
þeir hefðu náð sínu fram. Kristján
var af þeirri kynslóð þar sem
hönnuðir handteiknuðu allar
teikningar og skrifuðu texta með
tækniskrift. Teikningar sem
Kristján teiknaði eru margar
hverjar hreinustu listaverk. Okk-
ur fannst þetta ótrúlega gamal-
dags enda voru þá komin fram
skriftar- og tækjaskapalón sem
okkur þótti vera nútíminn. Þegar
maður rekst á þessar handteikn-
uðu teikningar í dag kann maður
að meta þessi listaverk. Þegar við
hugsum til baka þá leitar hugur-
inn upp á 4ju hæðina á Laufásveg-
inum þar sem Kristján undi sér
best við gamla teikniborðið sitt og
leysti hvert verkefnið á fætur
öðru. Það var umtalað að ef ein-
hvers staðar væri ljós í glugga í
húsinu þá væri það hjá Kristjáni.
Hann vann mikið og nokkrar
vinnunætur vorum við með hon-
um að klára gögn sem lofað hafði
verið á ákveðnum tíma. Væri
verkið á eftir áætlum var það ekki
valkostur að skila of seint, þá var
bara að bretta upp ermar og taka
síðustu daga og nætur í beit og
klára verkið. Þetta eru í minning-
unni skemmtilegar stundir því
gleðin var sönn þegar við náðum
að klára að hefta saman gögnin
rétt fyrir afhendingu og þá var oft
hlaupið út í bakarí og keypt eitt-
hvað gott til að halda upp á árang-
urinn. Nú hafa tölvurnar tekið yfir
við hönnunarvinnu og allar teikn-
ingar eru án persónuleika, en
gamla teikniborðið er þó enn í
básnum hans Kristjáns í lagna-
deildinni og vonum við að það fái
fastan sess í deildinni til að minna
okkur á frumkvöðlana í faginu.
Um leið og við þökkum Krist-
jáni samfylgdina, sendum við inni-
legar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans.
Eggert Aðalsteinsson og
Sigurgeir Þórarinsson.
Einu sinni fyrir langalöngu var
ég 22 ára gamall reynslulaus og
blankur verkfræðinemi við Há-
skóla Íslands. Leitaði ég þá til lít-
illar verkfræðistofu. Hún hét þá
Verkfræðistofa Guðmundar og
Kristjáns, stofnuð af tveimur heið-
ursmönnum, þeim Guðmundi
Björnssyni, sem er löngu látinn,
og Kristjáni Á. Flygenring, sem í
dag verður jarðsettur. Þeir tóku
mér vel þótt reynslulaus væri og
buðu mér vinnu. Ég vann mest
með Kristjáni og reyndist hann
mér afskaplega vel. Afgreiddi vit-
leysurnar í mér ljúfmannlega með
bros á vör. Margt kemur upp í
hugann þegar hugsað er til baka.
Oft var vinnudagurinn langur og
erfitt að halda tímafresti í að skila
gögnum á réttum tíma fyrir útboð.
Þá þurfti oft að vinna allan daginn
og kvöldið og nóttina fram undir
hádegi næsta dags í einum rykk.
En yfirleitt tókst að skila á réttum
tíma. Eftir svona lotur fórum við
starfsmennirnir stundum í morg-
unmat eða hádegismat, órakaðir,
sveittir og sjúskaðir. Létum við
stundum eins og fífl, hlógum og
flissuðum enda spennufallið mikið
eftir svona tarnir. Það var alltaf
stutt í brosið og kímnina hjá
Kristjáni. Kristján var mikill sæl-
keri og bauð mér stundum með
sér á Hressó, en þar voru þá seld-
ar risa rjómatertur, mörg lög af
kremi og rjóma. Kristján vissi
ekkert betra en kakó og þykka
rjómatertusneið. Oftast gat ég
ekki klárað mína sneið, klígjaði við
öllum rjómanum og yfirleitt end-
aði hálf sneiðin mín hjá Kristjáni.
En Kristján var ekki bara sælkeri,
hann var fyrst og fremst fagur-
keri, sem féll auðveldlega fyrir
listmunum af öllu tagi, safnaði
málverkum, postulínsmunum og
öðrum listmunum. Ég man líka
eftir dögum þegar mikið var að
gera og Kristján kom til mín
svona rétt fyrir kl. 5 og sagði:
„Eigum við ekki að skjótast í fimm
bíó?“ Ég var alveg til í það, oftast
var valin hressileg hasarmynd og
komum við endurnærðir til baka
og tókumst tvíefldir á við verkefn-
in fram eftir kvöldi. Það var ekki
fyrr en síðar, sem ég áttaði mig á
því hve snjöll aðferð þetta var til
að rjúfa stressaðan vinnudag,
taka sér hlé og gera eitthvað allt
annað við heilann, en að hugsa um
verkefni vinnunnar og snúa svo til
baka með hlaðin batterí. Við unn-
um saman í um 12 ár, síðan fór ég
annað, en stundum er sagt að lífið
fari í hring, enda byrjaði ég aftur
að vinna hjá Verkfræðistofu Guð-
mundar og Kristjáns árið 1999 og
þar tókust kynni á ný með okkur
Kristjáni eins og að ég hefði bara
skroppið aðeins frá. Ég ætla ekki
að telja upp öll þau verk og mann-
virki sem Kristján kom að sem
hönnuður, en hann setti mark sitt
á lagna- og loftræstikerfi í ótal
byggingum. Kristján gat verið
nokkuð íhaldssamur gagnvart
tækninýjungum. Hann vildi að
nýjar vörur sönnuðu sig áður en
hann færi að fyrirskrifa þær í
sinni hönnun og stundum reyndist
þessi íhaldssemi koma sér vel.
Kristján var einn af þessum sam-
ferðamönnum, sem maður kynn-
ist snemma á lífsleiðinni og þykir
vænt um alla ævi eftir það.
Ég sendi eiginkonu og börnum
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Matthías H. Matthíasson.
 Fleiri minningargreinar
um Kristján Ágúst Flygenr-
ing bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.