Morgunblaðið - 28.02.2011, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. FEBRÚAR 2011
Okkar ástkæri mágur, föðurbróðir, afabróðir
og frændi,
ÖRN JÓHANNESSON,
Reynimel 74, 107 Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu
föstudaginn 25. febrúar.
Erla Ársælsdóttir,
Dagmar Gunnarsdóttir, Rikharð Bess Júlíusson,
Jóhanna Gunnarsdóttir, Lúðvík Þorvaldsson,
Stefanía G. Sæmundsdóttir, Bragi Vilhjálmsson,
börn og barnabörn.
Okkar elskulegi
FREDERICK ALAN JÓNSSON
(Bates)
30.06.50 - 25.02.11
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
síðastliðinn föstudag.
Hafdís Harðardóttir,
Jón Símon Fr., Stefán Bjartur Stefánsson,
Pétur Marinó Fr., Helga S. Stefánsdóttir,
Heimir Fr. Bates, Íris G. Hjálmarsdóttir,
Anton Reynir H. Bates, Guðmundur S. Hjálmarsson,
tengdabörn, barnabörn,
og systkini.
✝ Guðrún Magn-ea Jóhann-
esdóttir fæddist í
Viðvík við Laug-
arnesveg 80 í
Reykjavík 5. sept-
ember 1922. Hún
lést á heimili sínu,
Gullsmára 7, Kópa-
vogi, 16. febrúar
2011. Foreldrar
hennar voru Jó-
hannes Magnússon
beykir (tunnusmiður), f. 29.11.
1893, d. 1.11. 1930, og Lára Sig-
urðardóttir matráðskona, f. 5.10.
1898, d. 18.4. 1973. Guðrún var
annað barn þeirra Láru og Jó-
hannesar, eldri var Harald Ragn-
ar, f. 4.8. 1919, d. 28.3. 1968,
yngri var Katrín, f. 8.4. 1928, d.
29.1. 2011, systir Guðrúnar sam-
mæðra er Jóhanna Margrét Ing-
ólfsdóttir, f. 13.2. 1933, faðir
hennar var Ingólfur Theodórs-
son. Guðrún var gift Gísla Ein-
arssyni, f. 21. okt. 1912, d. 18.
hannessyni, f. 1953. Börn þeirra
eru Ragnheiður, f. 1979, Guðni
Rúnar, f. 1984, d. 2007, Kristinn
Rúnar, f. 1989, Ingi Rúnar, f.
1993, Bjarki Rúnar, f. 1996, og
Magni Rúnar, f. 1999. Barna-
barnabörnin eru ellefu og barna-
barnabarnabarn er eitt.
Guðrún ólst upp hjá móður
sinni og systkinum í Viðvík í
Laugarneshverfinu, hún lauk
barnaskólaprófi frá Laugarnes-
skóla 12 ára. Þar sem hún missti
föður sinn einungis átta ára að
aldri varð hún ung að hjálpa til
við heimilishaldið og bera björg í
bú við ýmis störf. Þar á meðal
vist á heimilum og við fisk-
vinnslu. Síðan fann hún sér far-
veg sem henni fannst skemmti-
legur, við þjónustustörf, þar á
meðal á Hótel Valhöll á Þingvöll-
um og á Hressingarskálanum
sem þerna. Vegna ævintýraþrár
sinnar fór hún nokkra túra sem
þerna og þjónn á millilandaskipi.
Hún var mikil athafnakona og
rak meðal annars blómabúð í 16
ár. Guðrún var listræn og liggja
margar fallegar myndir eftir
hana.
Guðrún verður jarðsungin frá
Digraneskirkju í dag, 28. febrúar
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
sept. 1983. Saman
áttu þau soninn Lár-
us, f. 30. jan. 1944.
Eiginkona Lárusar
er Edda Norðdahl,
f. 1946. Dætur
þeirra eru Harpa, f.
1968, og Freyja, f.
1971. Fyrir átti
Edda soninn Gunn-
ar, f. 1961. Seinni
eiginmaður Guð-
rúnar var Guðni Ár-
sælsson, húsasmíðameistari frá
Eystri-Tungu í Vestur-
Landeyjum, f. 16.11. 1924, d. 18.
sept. 1989. Byggðu þau hús á
Hrísateig 43 ásamt fjölskyldu og
þar bjuggu þau öll sín búskap-
arár. Dætur þeirra eru 1) Ragn-
heiður Guðnadóttir, f. 22.2. 1955,
ekkja Halldórs Gunnarssonar, f.
1953, d. 2006. Börn þeirra eru
Guðni, f. 1973, Gunnar, f. 1977,
Heiðrún, f. 1986, og Guðrún, f.
1989. 2) Áslaug Erla Guðnadótt-
ir, f. 29.12. 1956, gift Kristni Jó-
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.“
(Vald. Briem)
Elsku hjartans mamma okkar,
það eru fallegar og góðar minn-
ingar sem streyma um huga okkar
þessa dagana. Við erum svo þakk-
látar fyrir allan okkar tíma saman,
sem spannar yfir þó nokkur ár.
Glaðlyndi þitt var óþrjótandi.
Kjarkur þinn óbilandi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þínar elskandi dætur,
Áslaug og Ragnheiður.
Gunna tengdamóðir mín var
sannkölluð Reykjavíkurmær.
Hún fæddist á Laugaveginum og
þar steig hún sín fyrstu spor. Barn
að aldri fluttist hún með fjölskyldu
sinni í Laugarneshverfið og bjó
þar megnið af ævi sinni.
Bróðirinn Harald lést um aldur
fram og eftir voru systurnar
Gunna, Kata og Hanna. Þær syst-
ur voru samrýndar og var stórt
skarð höggvið í hópinn þegar Kata
lést sl. 29. janúar og aftur nú þeg-
ar Gunna er fallin frá. Stutt varð á
milli þeirra systra Kötu og Gunnu
og hugur minn er hjá Hönnu,
yngstu systurinni, sem hefur með
svo stuttu millibili misst báðar
systur sínar og bestu vinkonur.
Ung að árum giftist Gunna sín-
um fyrri manni, Gísla Einarssyni,
og eignaðist með honum soninn
Jóhannes Lárus Gíslason, sem er
eiginmaður undirritaðrar. Þau
báru ekki gæfu til langrar sam-
búðar og skildu.
Seinni eiginmaður Gunnu var
Guðni Ársælsson og það varð far-
sælt hjónaband. Þau eignuðust
dæturnar Ragnheiði og Áslaugu
Erlu.
Þegar ég kynntist Gunnu fyrst
bjuggu þau Guðni á Hrísateignum
á sínu fallega og myndarlega
heimili. Þau fengu fljótlega titlana
amma og afi á Hrísó og þeir titlar
eru ennþá í fullu gildi.
Margir voru þeir sunnudagarn-
ir sem við kíktum þar inn með
börnin okkar og vorum alltaf vel-
komin. Ósjaldan var þar saltað
hrossakjöt á borðum sem okkur
þótti mikið lostæti. Ísbúðin á
Laugalæk handan götunnar hafði
mikið aðdráttarafl og Guðni brá
gjarnan undir sig betri fætinum
með litla fötu í hendi að sækja eft-
irrétt handa smáfólkinu. Dóttir
mín, þá fimm ára, hvíslaði einu
sinni að mér „þau eru sko með ís á
heilanum“ en það var langt frá því
að íslag væri á heila þeirra eða
heimili, þvert á móti var þar hlýja
og ástúð. Og ekki spilltu þær fyrir
litlu mágkonurnar mínar Ragn-
heiður og Áslaug.
Eftir að Guðni lést árið 1989
flutti Gunna á Kleppsveginn og
síðar í Gullsmárann í Kópavogi,
þar sem hún bjó sín síðustu ár. Og
sama hvar hún bjó þá var heimili
hennar fallegt og hlýlegt og þar
var sem fyrr alltaf gott að koma.
Gunna var búin mörgum góð-
um kostum, hún var skapgóð,
glaðvær og félagslynd. Víst er að
margir minnast hennar við ýmsar
uppákomur reytandi af sér brand-
ara til hægri og vinstri.
En hún var ekki bara brand-
arakerling því þar að auki var hún
einstaklega hjartahlý og skiln-
ingsrík kona sem mátti ekkert
aumt sjá.
Það vakti oft furðu mína, þá
sérstaklega hin síðari ár, hvað hún
var víðsýn og gat sett sig inn í
ótrúlegustu aðstæður þegar við
átti.
Hún var dugleg og áræðin kona
sem hikaði ekki við að framkvæma
sínar hugmyndir og verslunar-
rekstur var hennar líf og yndi.
Mér hefur þó alltaf þótt höfuð-
kostur Gunnu vera hversu barn-
góð hún var. Henni tókst að laða
flest börn að sér og börnunum
okkar var hún óendanlega góð.
Hún mundi alla tíð eftir börnum,
ömmubörnum, langömmubörnum
og langalangömmubarninu.
Það má með sanni segja að hún
stóð alltaf undir nafninu amma á
Hrísó.
Með þakklæti fyrir vináttu,
elsku og umhyggju, mér og minni
fjölskyldu til handa, kveð ég
tengdamóður mína.
Blessuð sé hennar minning.
Edda Norðdahl.
Fyrir 23 árum var ég nýkomin
til Íslands frá Kólombíu til náms-
dvalar í eitt ár. Haustið 1988 opn-
uðu heiðurshjónin Guðrún og
Guðni á Hrísateig mér heimili sitt
og létu mér finnast sem þau væru í
senn fósturvinir og ég velkominn
gestur. Þræðir örlaganna spunn-
ust þannig að það teygðist úr Ís-
landsdvöl minni. Ég féll fyrir land-
inu, fólkinu og íslenskum
eiginmanni mínum. Við eignuð-
umst börnin Davíð og Alexöndru
og heimili okkar var áfram í næsta
nágrenni við Guðrúnu og Guðna í
Laugarnesi. Það varð okkur öllum
áfall þegar Guðni féll óvænt frá
skömmu eftir upphaf góðra kynna
okkar, en áfram þróaðist vinátta
milli Guðrúnar og fjölskyldu
minnar. Raunar lét hún mér alltaf
finnast að ég væri sem dóttir
hennar. Dætur Guðrúnar, Áslaug
og Ragnheiður, erfa greinilega
styrk og gæði foreldranna og milli
okkar og fjölskyldna þeirra liggja
góð vinabönd.
„Amma á Hrísateig“ varð nafn
barna minna tveggja á Guðrúnu
sem segir meira en mörg orð um
gæsku Guðrúnar og umhyggju. Í
„ömmunni“ sameinaðist styrkur,
greind, listfengi og húmor, víðsýni
og þolinmæði. Ég lýsi ekki með
orðum mikilvægi þessarar stoðar í
lífi mínu á fyrstu Íslandsárunum
og taustrar vináttu milli okkar
næstu 23 árin. Vitund barna okkar
Baldurs um „ömmu á Hrísateig“
varð þeim styrkur á bernskuárun-
um og vináttan þar á milli var
hrein og fölskvalaus.
Suðuramerískt eðli mitt ætti að
hvetja mig til orðaflaums vegna
sorgar og söknuðar nú, þegar
mikilvæg stoð og vinkona fellur
frá. En Guðrún var rammíslensk.
Hið innra bar hún með sér sam-
líðan með öðrum og sorgir vegna
óvæntra dauðsfalla í næruhverfi
fjölksyldunnar síðustu árin.
Styrkurinn var þó mikill og hann
varð sú gjöf, sem hún gaf öðrum í
umhverfinu á raunastund jafnt og
á gleðimótum. „Guðrún amma“
var sannlega orkuveita velvildar
og orð lýsa ekki eftirsjá minni, eig-
inmanns og barna.
Rammíslensk var Guðrún og þá
líka heimsborgari um leið. Henni
verður örugglega vel tekið á nýj-
um slóðum nú. Ég sé hana þar
brosa kankvísa, lyfta sérríglasi og
boða áfram ástúð og gleði eins og
hún gerði löngum á veraldarvolk-
inu hér. Alltaf leikur birta um
Guðrúnu og minningu hennar.
Þú stóðst á veginum
og horfðir um öxl,
og hvernig áttirðu að vita
að þúsundir blóma
féllu af hári þínu
og ég tíndi þau upp af veginum.
(Jón Óskar.)
Fjölskyldu Guðrúnar og ástvin-
um flyt ég innilegar samúðar-
kveðjur:
Rosenda Guerrero, Baldur,
Alexandra og Davíð.
Þá er hún amma á Hrísó fallin
frá, södd lífdaga eftir langa, við-
burðaríka og oftast skemmtilega
ævi. Þó ofarlega í huga sé þakk-
læti fyrir öll góðu árin og allar þær
ljúfu minningar sem eftir sitja er
ljóst að söknuðurinn er mikill
enda óborganlega skemmtileg og
góð kona sem yfirgefur sviðið.
Óhætt er að segja að margar
minningar komi upp í hugann á
þessum tímapunkti, en allar ein-
kennast þær af gleði, hlýju, gáska
og kærleika. Bernskuminningar
um það þegar við bræðurnir
mættum í orlof á Hrísateiginn hjá
afa og ömmu, ferðalög á Landcru-
isernum, þar sem amma gerði
ekki annað en að setja út á akst-
urslag afa, án þess að hann virtist
svo mikið sem taka eftir aðfinnsl-
unum og margar aðrar góðar
minningar um þau frábæru hjón.
Síðar tók amma að sér það
vandasama verk að skjóta yfir
undirritaðan skjólshúsi, þegar
heimdraganum skyldi hleypt og
menntavegurinn genginn.
Skömmu eftir að sú ganga hófst
féll afi Guðni frá, langt fyrir aldur
fram, og bjuggum við amma tvö
saman í mörg ár eftir það. Er
óhætt að segja að á þeim árum
hafi myndast á milli okkar órjúf-
anleg bönd og ómetanleg vinátta.
Þó að mörg ár séu liðin frá sam-
búðarslitum okkar ömmu er minn-
ingin um þá sambúð ljóslifandi og
einkennist hún af því hversu mikl-
ir vinir við vorum og áttum auð-
velt með að ræða hvaða mál sem
var enda var amma afar hispurs-
laus og opin og gat gefið ungum
manninum ráð um hvaðeina sem
var eða látið hann heyra það eftir
því sem við átti hverju sinni.
Við sem eftir sitjum huggum
okkur við góðar og skemmtilegar
minningar um ótrúlega konu sem
vandséð er að muni nokkurntíma
eignast sinn líka.
Guðni.
Elsku amma á Hrísó. Já, við
ákváðum að segja þetta eins og við
höfum alltaf kallað þig þó svo að
þú hafir flutt af Hrísateignum fyr-
ir mörgum árum. Okkar æsku-
minningar eru meðal annars það-
an og eru minningarnar óteljandi
sem við geymum með okkur alla
ævi. Sem börn var fátt betra en að
koma til þín og afa og njóta þess
að vera saman með ykkur og ekki
skemmdi fyrir að ísbúðin var hin-
um megin við götuna. Afi sá um að
alltaf væri til ís handa okkur börn-
unum. Þær voru líka ófáar sund-
ferðirnar í Laugardalslaugina
sem enduðu á Hrísateignum og þá
skipti engu máli hver var með í
för, það voru allir velkomnir með
til ykkar að fá eitthvað í gogginn.
Minningarnar eru svo margar
að erfitt er að gera upp á milli
þeirra en það sem stendur upp úr
er hversu jákvæð þú alltaf varst,
með húmorinn á réttum stað og
hrókur alls fagnaðar. Það er
ósjaldan sem við höfum dáðst að
þér vegna þessa en samhliða
gleymdir þú aldrei að spyrja
frétta af öllum í okkar fjölskyld-
um. Þú vildir að allir hefðu það
gott og það var augljóst að þér
þótti mjög erfitt að heyra ef eitt-
hvað bjátaði á hjá einhverjum
okkar.
Seinni árin, eftir að við systur
fluttum til Danmerkur, þótti þér
gaman að koma í heimsókn til okk-
ar og foreldra okkar og gerðir þú
það þar til heilsan leyfði ekki meir.
Og alltaf varstu boðin og búin að
aðstoða okkur ef þú gast þegar við
komum til Íslands í heimsókn.
Elsku amma á Hrísó. Það verð-
ur að segjast eins og er að fráfall
þitt kom á óvart þar sem við vor-
um öll nýbúin að kveðja hana Kötu
systur þína. En á hinn bóginn vit-
um við að þú ert hvíldinni fegin og
það hlýjar okkur að vita að þið
systur getið verið saman á ný svo
ekki sé talað um Guðnana þína
eins og þú sagðir sjálf í fyrra.
Okkur langar að kveðja þig
með þessum texta:
Er völlur grær og vetur flýr,
og vermir sólin grund.
Kem ég heim og hitti þig,
verð hjá þér alla stund.
Við byggjum saman bæ í sveit,
sem brosir móti sól.
Þar ungu lífi landið mitt
mun ljá og veita skjól.
Sól slær silfri á voga,
sjáðu jökulinn loga.
Allt er bjart yfir okkur tveim
því ég er kominn heim.
Að ferðalokum finn ég þig,
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já, ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Gunnar, Harpa, Freyja og
fjölskyldur.
Í dag kveð ég ekki bara ömmu
mína heldur vinkonu mína líka.
Amma var ekki þessi týpíska
amma sem sagði manni frá gam-
alli tíð. Ég veit ekki um marga
sem deila ástarmálunum sínum
með ömmu sinni, en það gerði ég,
ætli það hafi ekki verið sérstak-
lega út af því að hún spáði í bolla
og það var ekki hægt að leyna
hana neinu, hún sá allt sem hægt
var að sjá. Það var því ekki óal-
gengt að þegar ég kom í heimsókn
til hennar var hálft bollastellið
hennar á hvolfi.
Amma var mjög fylgjandi jafn-
ræði og mismunaði engum, ég
fékk enga sérstaka meðferð þó ég
væri nafna hennar sem mér finnst
frábært í alla staði. Ömmu fannst
ég stundum vera eigingjörn sem
krakki og siðaði mig einu sinni til,
en samtalið endaði með því að ég
sagði: amma ég verð bara fegin
þegar þú ferð, núna þegar komið
er að kveðjustund er ég ekki fegin
að hún sé farin en ég er verulega
þakklát fyrir tímann sem ég fékk
með henni.
Við áttum góðar stundir síðustu
dagana hennar enda kom það mér
mjög á óvart þegar mamma
hringdi og sagði mér að amma
væri látin, það fyrsta sem ég gat
sagt var: Ertu að djóka? Hún var
búin að vera svo ótrúlega hress og
ég ætlaði að fara og kúra hjá henni
um nóttina og eiga með henni
morgunstund.
Elsku amma, ég veit þú ert
komin á góðan stað til þeirra sem
þú ert búin að kveðja um árin, á
meðan þú heilsar þeim kveð ég
þig.
Þín verður mjög sárt saknað.
Takk fyrir allt.
Þín,
Guðrún Halldórs.
Það geta ekki allir verið gor-
djöss. En það gast þú svo sannar-
lega bæði að utan sem innan. Það
var nú í fyrra fallinu í mínu lífi sem
ég áttaði mig á því hversu mikla
pæjuömmu ég ætti. Allir eyrna-
lokkarnir, ilmvötnin, snyrtidótið og
allir þínir fallegu hlutir sem maður
fékk að ganga í, alveg sama hversu
heilagt það var þér. Sama hvert var
farið eða hvað var gert, alltaf var
amma á Hrísó fín, meira að segja í
sveitinni. Það besta við þig var þó
hversu ofboðslega skemmtileg, líf-
leg og hreinskilin mannseskja þú
varst. Alltaf gleði og hlátur í kring-
um þig og þegar ég hugsa um
stundir sem við áttum saman
varstu alltaf þannig.
Ég á ógrynni af minningum frá
öllum þeim stöðum sem við hitt-
umst á og áttum góða tíma. Allar
þessar minningar eru gimsteinar
sem ég set í skartgripaskrínið
mitt og geymi alltaf. Ég veit að
það hafa orðið gleðifundir þegar
þú hittir Guðnana þína sem voru
þér svo kærir.
Elsku amma mín, þú kenndir
mér svo margt í lífinu og ég mun
gera mitt besta að fara eftir flestu
af því. Eitt af því sem þú kenndir
mér voru allar mínar bænir. Ég
kveð þig í dag í hinsta sinn og læt
eina af mínum uppáhaldsbænum
fylgja með.
Megi góður Guð varðveita þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín,
Heiðrún.
Mikið þykir mér leitt að þurfa
að skrifa minningargrein um þig á
þessum tímapunkti, elsku amma
mín. Þú sem varst búin að jafna
þig svona líka ágætlega eftir erfið
veikindi síðasta sumar. Ég var
svei mér þá farinn að halda að við
bræðurnir yrðum svo heppnir að
færa þér enn fleiri barnabörn.
Svona er víst gangur lífsins, það er
ekki á allt kosið. Ég á margar
minningar um ömmu á Hrísó eins
og ég kallaði þig svo oft. Ég var
alltaf mikill ömmustrákur, enda
ekki hægt að hugsa sér betri
ömmu. Þegar ég var lítill þótti mér
alltaf best að vera hjá þér. Þegar
ég var smápolli, vafrandi um út
um allt, sagðir þú ávallt: „Dýrið
gengur laust!“ Þegar ég varð eldri
passaði ég mig alltaf á að kyssa
þig og faðma þegar við hittumst,
þú kunnir að meta það. Skemmti-
legt þótti mér að fá þig á lokakvöld
Dale Carnegie-námskeiðs þar
sem þú og mamma fenguð að sjá
mig, nokkuð öruggan, halda ræðu
fyrir framan fullt af fólki. Sumarið
2004 er mér minnisstætt því þá fór
ég nánast daglega til þín í Gull-
smárann, fékk lánaðan hjá þér
pútter og fór niður á gras að spila
við gömlu karlana. Þú horfðir svo
alsæl á framgang mála frá svöl-
unum á 10. hæð. Ég er ekki frá því
að þér hafi ekki þótt neitt eins
skemmtilegt og þegar ég kom
með strákaslúður um frænkur
mínar og barnabörn þín úr Borg-
arnesi, þeim til mikillar mæðu.
Fyrr í kvöld, þ.e. nokkrum dögum
eftir að þú lést, skellti ég mér á
tattústofu og lét merkja mig með
upphafsstöfum þínum og krossi á
vinstri handlegginn, nokkuð sem
ég mun aldrei nokkurn tímann sjá
eftir. Ég treysti á að þú sért komin
á góðan stað og hittir þar fyrir fólk
sem þér þótti mjög vænt um; Kötu
systur þína sem er nýfallin frá,
Harald bróður þinn og þá nafna
Guðna bróður og Guðna afa. Við
sjáumst svo eldhress þegar minn
tími kemur.
Þinn ömmustrákur,
Kristinn Rúnar.
Guðrún Magnea
Jóhannesdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Guðrúnu Magneu Jóhann-
esdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.