Morgunblaðið - 14.07.2011, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 2011
✝ Anna KristjanaBjarnadóttir
fæddist á Sveins-
töðum Sel-
tjarnanesi 25.7.
1916. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi 4.
júlí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Bjarni
Jónsson, skipstjóri,
f. 3. júní 1889, d. 31.
desember 1974 og Halldóra Jó-
hanna Sveinsdóttir, húsfreyja, f.
28. nóvember 1895, d. 26. janúar
1984. Þau bjuggu í Reykjavík.
Systkini Önnu voru: Olga Berg-
mann, Sveinn Bergmann, Guð-
rún Bjarnadóttir Ireland, Jóna,
Aðalheiður Bjarnadóttir Rafn-
ar, Dóra, Bjarni og Guðný
Bjarnadóttir Ryder.
Hinn 15. júní 1939 giftist
Anna Þorsteini Þórðarsyni skip-
stjóra, f. 31. ágúst 1912, d. 22.
mars 1958. Foreldrar hans voru
Þórður Þórðarson og Ingibjörg
Illugadóttir. Fósturforeldrar
hans voru Þorbergur Guð-
mundsson og Ingibjörg Katrín
Guðmundsdóttir. Anna og Þor-
steinn eignuðust fjögur börn.
Fyrir átti Anna: 1) Halldóru
Birnu Guðmundsdóttir, f. 11.
desember 1934, d. 31. janúar
2010.
son, synir þeirra eru Ragnar
Björn og Veigar Þór. c) Anna
Margrét, maki hennar er Óskar
Marinó, börn þeirra eru Stef-
anía Ósk og Una Kristín. d) Eð-
vald, maki Guðrún Hrafnkels-
dóttir, börn þeirra eru Thelma
Rún, Ásdís Bára og Ragnheiður
Steina. Fyrir átti Guðrún Helga
Bernódeus. e) Jóna Birna, maki
Unnar Sigurðsson, börn þeirra
eru Eiður Snær, Rakel Rán og
Bóas Orri. 4) Anna Steina, hár-
greiðslumeistari, f. 20. júlí 1948,
maki Stefán Björnsson, slökkvi-
liðsmaður, f. 11. ágúst 1947,
börn þeirra eru a) Björn, sam-
býliskona hans er Sigrún Anna.
Af fyrra hjónabandi á Björn
Stefán, Sif, Stefnir og stjúpson-
inn Arnar Geir b) Þorsteinn,
maki Margrét, dætur þeirra eru
Anna Steina, fyrir átti Margrét
Katrínu. 5) Ingibjörg Rut, f. 3.
september 1954, svæfinga-
hj.fræðingur, maki Sæmundur
Már Alexandersson, lög-
reglumaður, f. 4. maí 1950, börn
þeirra eru a) Sæmundur Már og
b) Alexandra.
Áður en Anna giftist starfaði
hún við þjónustustörf í Hafn-
arfirði og Keflavík. Eftir að
Anna varð ekkja starfaði hún
sem ráðskona á hinum ýmsu
stöðum. Hún rak verslunina
Steinu í Keflavík og Grindavík á
árunum 1964 til 1973. Eftir það
starfaði hún í mötuneyti Arn-
arvíkur og Íslenskra að-
alverktaka til starfsloka.
Anna verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í dag 14. júlí
2011, kl. 13.
Fósturforeldrar
Halldóru Birnu
voru Guðni Guð-
leifsson og Jóna
Guðrún Eiríks-
dóttir. Maki Birnu
var Thomas Fabi-
an, þeirra börn a)
Guðni, maki The-
resa, dóttir hans er
Megan, b) Thomas,
sonur hans er Willi-
am, c) Marie Guð-
rún Olivier, maki Richard synir
þeirra eru Sean og Ryan, d)
Erice, maki Caroline, börn
þeirra eru Amelia og Deven. 2)
Þórður f. 26. desember 1939, d.
26. júní 1958, dóttir hans er a)
Þóra Steina, maki var Val-
garður Óskarsson d. 2011. Með
fyrri manni sínum átti hún a)
Sigríði Ástu, hún á tvíburana
Heklu Sædal og Kötlu Sædal. b)
Anna Björg og dóttir hennar er
Alma V. Rodriguez. 3) Ásdís
Guðrún, f. 12. mars 1942, maki
Ragnar Eðvaldsson, bakari, f. 6.
nóvember 1940. Þeirra börn eru
a) Helga, maki Óskar Þór-
mundsson. Af fyrra hjónabandi
á Helga a) Ásdísi Rögnu, maki
Stefán Guðjónsson, þau eiga
Guðjón Pétur og Egill Örn, fyrir
átti Ásdís Kamillu Birtu, b)
Bjarni Þór Einarsson. b) Steina
Þórey, maki Helgi B. Eðvarðs-
Elsku mamma og tengda-
mamma. Nú er komið að leiðar-
lokum. Upp í hugann kemur ævi
þín. Þú sem barn í Vesturbænum
í Reykjavík í hópi 9 systkina,
næstelst og tilbúin út í lífið, sex-
tán ára gömul. Skólaganga þín
var stutt en lífsgangan löng. Þín
biðu miklar raunir sem enginn af
okkur vill reyna. Leið þín lá til
Hafnarfjarðar þar sem þú kynnt-
ist manni og úr varð Bidda systir
sem þú deildir með Gullu frænku
þinni.
Gjafmildi þín sem einkenndi
þig alla tíð kom fljótt í ljós. Þú
ákvaðst að leyfa frænku þinni
sem auðnaðist ekki að eignast
barn að ala Biddu upp í góðri
samvinnu við þig. Í dag er slíkt
talið sameiginlegt forræði. Þessi
þáttaskil í lífi þínu drógu þig suð-
ur með sjó þar sem þú bjóst til
æviloka.
Pabbi kom inn í líf þitt og þið
hófuð ykkar búskap í Garðinum.
Síðan lá leið ykkar til Keflavíkur
þar sem þið byggðuð ykkur hús
við Suðurgötu 30. Þú minntist oft
stolt á hversu vel til hússins var
vandað. Þú lagðir mikinn metnað
í að halda húsinu vel við og eng-
inn vissi betur en þú hvernig því
skyldi háttað. Jafnvel færustu
sérfræðingar áttu í vök að verj-
ast.
Mikil snyrtimennska og hand-
lagni einkenndi allt þitt hand-
verk. Húsið skyldi vera hreint að
utan sem innan. Það jafnaðist
ekkert á við að skúra og ryksuga
á fjórum fótum. Þú innleiddir
ekki tækniundrið skaft fyrr en
slitgigtin fór að segja til sín. Þú
varst höfðingi heim að sækja. Þú
tilheyrðir þeim hópi kvenna sem
eiga alltaf heimabakaðar kökur.
Þú lést þér ekki nægja að stúss-
ast í eldhúsinu fyrir sjálfa þig,
einnig útdeildir þú þínum kræs-
ingum víðar. Það voru ekki fáar
ferðirnar sem við systurnar fór-
um með hverskyns bakkelsi til
þeirra sem áttu um sárt að binda.
Þú varst alltaf fljót til að hjálpa
öðrum hvort sem það var í verki
eða með fyrirbænum. Það mætti
halda að þú hefðir verið í sér-
stöku netsambandi við himnaföð-
urinn og aldrei rofnaði sam-
bandið á milli ykkar. Þið pabbi
áttuð mjög góð ár saman.
Það var mikið áfall þegar hann
féll frá aðeins fjörutíu og sex ára
og þú þá fjörutíu og tveggja ára.
Ein stóðstu eftir með fjögur börn
á aldrinum átján til þriggja ára.
Maðurinn með ljáinn lét ekki þar
við sitja heldur bankaði hann upp
á hjá þér þrem mánuðum seinna
og tók frá þér átján ára soninn.
Eftir stóðstu ein með þrjár dætur
sem hafa sinnt þér af kostgæfni.
Trú þín að lífið hér á jörðu sé
hluti af einhverju ennþá stærra
og meira hjálpaði þér í gegnum
þínar raunir, aldrei léstu bugast.
Þú varst alltaf hörkudugleg,
ósérhlífin og stórglæsileg kona
sem sópaði að.
Elsku mamma, við kveðjum
þig í bili.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
(Árni Helgason.)
Þínar dætur,
Ásdís, Anna Steina,
Rut og tengdasynir.
Elsku amma.
Við munum hvernig það var að
labba inn heima hjá þér og finna
lyktina af nýbökuðu pönnukök-
unum. Þær stóðu alltaf hjá ör-
bylgjuofninum og brúnkaka við
hliðina. Þessar kökur voru ekki
lengi að hverfa. Þú varst alltaf
svo dugleg að baka og elda.
Uppáhaldsmaturinn sem við
fengum hjá þér voru fiskibollurn-
ar og plokkfiskurinn sem enginn
getur gert betur en þú. Í hvert
sinn sem við komum í heimsókn
varstu að gera eitthvað. Þú varst
annaðhvort að þrífa, baka eða
spila. Það varst þú sem að kennd-
ir okkur hin og þessi spil, t.d.
svarta Pétur sem var alveg í
uppáhaldi hjá okkur. Þegar það
var frí í skólanum hjá okkur fór-
um við systkinin með strætó
heim til þín og þá áttir þú alltaf
eitthvað gott að borða handa okk-
ur. Þegar við þrjú vorum upptek-
in við að borða pönnukökur og
spila var mamma oft að stelast til
þess að þrífa gólfið hjá þér. Þegar
þig vantaði mjólk baðstu okkur
um að hlaupa fyrir þig í 10-11,
þegar þú gafst okkur peninginn
og sagðir að við mættum kaupa
snúð var náttúrlega alveg sjálf-
sagt að hlaupa út í búið. Þú varst
alltaf svo góð og gjafmild, þú
safnaðir oft tíköllum í tvær litlar
buddur fyrir okkur, þá, á okkar
aldri, voru nokkrir tíkallar helj-
arinnar peningur. Þér þótti vænt
um hundinn okkar og þú passaðir
hann oft. Við gáfum þér skýr
skilaboð um að þú mættir ekki
gefa honum neitt annað en
hundamat, þú kinkaðir þá bara
kolli en samt vorkenndirðu hon-
um það mikið að þú gafst honum
heilan kjúkling. Þegar þú komst
að því að hann hafi dáið fyrir
mánuði sagðir þú okkur að þú
myndir passa hann fyrir okkur
þegar þinn tími kæmi. Við mun-
um aldrei gleyma þér, þú varst
þessi yndislega kona sem að var
alltaf tilbúin að gera allt fyrir
okkur. Við gleymum aldrei bros-
inu þínu eða þegar þú sýndir okk-
ur gervitennurnar, eða hvernig
þú söngst fyrir okkur í símann
þegar við bjuggum á Englandi,
við höfðum alltaf svo gaman af
því þó að þú hefðir verið laglaus
en það gæti líka verið ástæðan
fyrir því að við höfðum svo gaman
af því.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma, við kveðjum þig með
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Kveðja,
Alexandra og Sæmundur.
Þegar ég hugsa til ömmu koma
upp ansi skemmtilegar minning-
ar úr æskunni ég varð þess að-
njótandi að ég bjó ásamt foreldr-
um mínum á neðri hæð
Suðurgötu 30 fyrstu ellefu ár ævi
minnar, það var ætíð gott að vita
að ömmu á efri hæðinni og var
hvert tækifæri notað til að kom-
ast upp til hennar, skal nú fúslega
viðurkennt að ég freistaðist of til
þess að misnota aðstöðu mína og
lauma mér þangað ef ég hafði
gert eitthvað ekki alveg rétt en á
endanum var ég nú alltaf sóttur
af foreldrum mínum en naut að
sjálfsögðu stuðnings ömmu við að
fá mínar gjörðir leiðréttar.
Amma flutti síðar úr Keflavík
til Grindavíkur og var það nú
spennandi fyrir ungan dreng að
heimsækja hana þangað. Hún
hafði ráðið sig sem ráðskonu þar,
nánar tiltekið hjá fyrirtæki sem
hét Arnarvík, þar var jafnan
margt um manninn og stundum
svolítið líflegt eins og oft á tíðum
var í vertíðarbæjum. Eitt sinn
var ég staddur í helgargistingu
hjá ömmu og var þá eitthvað um
að menn á verbúðinni voru að fá
sér í tána og amma las nú yfir
þeim eins og henni einni var lag-
ið, hún hafði sent mig í rúmið í
herbergi sínu á verbúðinni og
leist mér nú ekki betur á ástandið
en ég ákvað að læsa dyrunum
svona til öryggis svo að einhver
fullur karl væri nú ekkert að ráfa
þangað inn. Það vildi nú ekki bet-
ur til en svo að ég hafði nú læst
hana ömmu úti og þurfti hún nú
að gera sér að góðu að sofa fram á
gangi fyrir framan herbergis-
hurðina alla nóttina. Það skal við-
urkennast að undirritaður varð
nú fremur skömmustulegur að
hafa sofið svo fast að hafa ekki
vaknað við allt bankið á hurðina.
Ferðirnar til Grindavíkur urðu
allmargar og eftirminnilegar.
Amma flutti aftur síðar til
Keflavíkur á Suðurgötuna og var
ætíð gott að koma þangað. Þess
var að sjálfsögðu gætt að maður
færi nú ekki svangur úr húsi og
helst þurfti að bjóða upp á marg-
ar sortir. Við drukkum marga
kaffibolla og borðuðum margar
kringlur og brúnkökur í gegnum
tíðina og mikið var rætt um póli-
tík og þjóðmál og leyndi hún aldr-
ei skoðunum sínum í þeim efnum
og yfirleitt leyndi hún alls ekki
skoðunum sínum.
Ég minnist alls þess tíma sem
ég fékk að njóta með ömmu með
bros á vör og þakka ég fyrir þann
tíma sem ég og aðrir afkomendur
hafa fengið að njóta í samskiptum
við hana.
Amma, þú ert komin á þann
stað sem þig hefur svo lengi lang-
að að fara til. Það ríkir nú án efa
gleði í efra þar sem þú hefur
fengið tækifæri á ný að hitta afa,
Dadda og Biddu og ættingja og
vini.
Amma, takk fyrir allt sem þú
hefur veitt mér og mínum, þín
verður ávallt minnst og bið ég
guð að geyma þig vel og vand-
lega.
Björn Stefánsson.
Nú er hún elsku Anna amma
búin að fá hvíldina næstum 95 ára
gömul. Hún var mikið fyrir and-
leg málefni en var samt trúuð.
Hún vildi hafa samband við hinn
heiminn til þess að vera nær
mönnunum sínum.
Amma var algjör skörungur,
hörkudugleg hvort sem hún var
að vinna í mötuneyti Íslenskra
aðalverktaka sem hún vann
lengst af eða var að baka og þrífa
heima hjá sér. Hún var þrifin
með eindæmum og bar þröskuld-
urinn vel þess merki því það var
nánast hægt að spegla sig í hon-
um.
Amma lifði fyrir að gefa fjöl-
skyldumeðlimum gjafir og alltaf
sagðist hún vera að gefa okkur
síðustu jólagjöfina en samt beið
manns alltaf heimabakað brauð
og híasynta. Amma átti alltaf
heimabakað með kaffinu, og fór
maður aldrei svangur út frá
henni, hvort sem maður hafði
gott af því eða ekki.
Hún var alltaf snögg í tilsvör-
um og eins og þeir sem hana
þekkja þá féll það ekki alltaf í
góðan jarðveg því hreinskilin var
hún, hvort sem manni líkaði bet-
ur eða verr. Hún kom til dyranna
eins og hún var klædd, hvort sem
hún var klædd eða var á maga-
beltinu.
Það má segja að það hversu
dugleg hún var að labba út um
allan bæ hafi haldið henni í formi.
Ef sást til fullorðinnar konu í
kápu, labbandi um á hækjum þá
var það amma á leið niður í bæ að
kaupa í baksturinn, afmælisgjafir
í Stapafelli, kíkja aðeins í Kóda
(því hana vantaði eitthvað utan á
sig) eða að fara í bankann að
borga reikninga.
Hún bar mikla virðingu fyrir
húsinu sínu á Suðurgötunni þar
sem hún sá til að allt viðhald væri
í lagi.
Ég (Helga) man þegar ég gisti
hjá henni á laugardagskvöldum
þá var tekin labbi-rúntur upp í
kirkjugarð með hundinn og
stoppað á leiðinni hjá Jóhönnu
Páls að fá sér kaffi, síðan farið
heim að horfa á Perry Mason og
amma sofnaði alltaf yfir sjón-
varpinu.
Það eru ófáar minningarnar
sem við systurnar (Anna og
Steina) áttum þegar við gistum
hjá henni þegar hún bjó í Grinda-
vík. Bæði þegar hún rak vefnað-
arvörubúðina þar og eins þegar
hún var að vinna sem matráðs-
kona í verbúð. Eitt sinn fór hún
með okkur í göngu á Þorbjörn þá
var hún orðin fullorðin og lét ekk-
ert stoppa sig.
Ég (Deddi) á mínar góðu
minningar um ömmu þegar við
bjuggum í kjallaranum á Suður-
götunni, sem unglingur að alltaf
var hægt að fara upp og fá sér
bita.
Þegar ég (Jóna Birna) gisti hjá
ömmu vorum við oft að lita sam-
an, en ömmu þótti sérstaklega
gaman að lita. Hafði ég einnig
gaman af því að fylgjast með því
þegar hún var að sauma apask-
innsgallana í mörgum litum á
barnabörnin og barnabarnabörn-
in.
Við trúum því að afi og Daddi
sonur hennar hafa tekið á móti
henni eftir 53 ára aðskilnað
ásamt Biddu dóttur hennar sem
lést á síðasta ári.
Elsku amma hvíldu í friði og
þakka þér fylgdina í gegnum ár-
in.
Þín barnabörn
Helga, Steina Þórey,
Anna Margrét, Eðvald
og Jóna Birna.
Heiðurskonan og hetjan, hún
Anna Bjarnadóttir, Keflavík, hef-
ur nú lokið lífsgöngu sinni eftir
hartnær aldarlanga æviför. Af
fyrrum sóknarbörnum mínum
verður Anna mér flestum minn-
isstæðari. Ég kynntist henni
fljótlega eftir að ég hóf starf í
Keflavík. Í fyrsta árganginum,
sem ég bjó undir fermingu og
fermdi, var elsta barnið hennar
og einkasonar, Þórður Þorsteins-
son, elskulegur og góður dreng-
ur. Eins og fermingarsystkini
hans skipaði hann jafnan sérstak-
an sess í huga mínum.
Nokkrum árum seinna veiktist
Þorsteinn faðir hans og lést á
Landakotsspítala eftir þjáning-
arfulla legu. Á þeim tíma var ég
alltaf í sambandi við Önnu og fjöl-
skylduna og hjá hinum helsjúka
heimilisföður sat ég líka nokkrum
sinnum.
Um það bil mánuði eftir útför
Þorsteins fékk ég upphringingu
frá lögreglunni á Keflavíkurflug-
velli. Þeir vildu tilkynna mér slys,
sem orðið hafði í þeirra umdæmi.
Í ljós kom að ungur piltur, innan
við tvítugt, hafði orðið fyrir raf-
losti og látist samstundis. Þetta
var Þórður sonur Önnu og Þor-
steins. Ég varð sem lamaður, svo
mikið fengu þessi ótíðindi á mig.
En skyldunni varð ég að hlýða.
Einhvern veginn tókst mér að
komast út í bílinn minn og ók sem
leið lá niður á Suðurgötu að heim-
ili Önnu. Þetta var síðdegis. Hún
var ekki heima þegar ég knúði
dyra. Eftir skamma stund kom
hún gangandi eftir götunni, hægt
og rólega og hafði auðsjáanlega
ekkert frétt. Ég beið þar til hún
var komin inn en kom þá beint á
eftir henni. Hún var undrandi að
sjá mig. Ég stamaði erindinu upp
úr mér og beið þeirra viðbragða
sem verða vildu. Hvað gerðist
næst greini ég ekki frá, en þeirri
stund gleymi ég aldrei. Váboðinn
um sonarmissinn var greinilega
sárari en allt sem sárt er. En fyrr
en varði leið ógnarstundin hjá.
Örskömmu síðar krupum við
saman, hlið við hlið, í heitri og
einlægri bæn við sófa í stofunni.
Við Anna áttum marga samfundi
eftir þetta. Og þeim tryggða- og
vináttuböndum tengdumst við
sem órofin stóðu frá beggja hálfu
til lokadægurs.
Eftir að sorgin sótti Önnu
heim kom gjörla í ljós hvílík hetja
hún var. Hún fór að leggja leið
sína til nágranna sinna og flytja
þeim huggunar- og hughreyst-
ingarorð og beina sjónum þeirra
burt frá bölinu og upp í ljósið.
Þessari kærleiksiðju sinni hélt
hún áfram um langa hríð.
Anna bjó lengst af í húsi sínu á
Suðurgötunni og sá um sig sjálf.
Hún var einstök kona og fáar
kynsystur hennar höfðu tærnar
þar sem hún hafði hælana. Alltaf
var trúin aflgjafinn og blessunar-
valdurinn öðru fremur í lífi henn-
ar.
Síðasta hálfa árið var Anna
orðin þreytt og þráði hvíldina.
Hún gerðist þá vistkona á Dval-
arheimilinu Hlévangi. Þar andað-
ist hún, 96 ára að aldri. Fram á
síðasta dag hélt hún að mestu sín-
um andlegu kröftum. Hún kvaddi
dæturnar sínar, Ásdísi, Önnu
Steinu og Rut og aðra vini sína
með þakklátu kærleiksbrosi elsk-
andi móður.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég ástvinunum öllum.
Þökk, elsku Anna mín, fyrir okk-
ar ógleymanlegu kynni.
Hægur er dúr á daggarnótt
dreymi þig ljósið – sofðu rótt.
Björn Jónsson.
Anna Kristjana
Bjarnadóttir
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
MARGRÉTAR KLÖRU BERGSDÓTTUR,
Hrauntúni 4,
Vestmannaeyjum.
Megi Guðs blessun fylgja ykkur öllum.
Birgir Símonarson,
Elva Björk Birgisdóttir,
Jóhanna Birgisdóttir,
Rúnar Þór Birgisson, Íris Pálsdóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
elskulegu móður, tengdamóður, systur,
mágkonu, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR JÓNASDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við öllum þeim
fjölmörgu sem aðstoðuðu hana í veikindum
hennar.
Anna Þóra Björnsdóttir, Gylfi Björnsson,
Sigríður Ólafsdóttir, Árni Rafnsson,
Svava Hjaltadóttir,
Guðný Jónasdóttir, Jónas Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.