Birtingur - 01.01.1956, Qupperneq 12

Cuðrún um þritugt með Sharphéðin
Það varð að vera. — Þetta er mitt líf,
sagð ann og var alla daga við, þegar hann
var ekki í vinnu — skrifaði líka á nóttunum,
bara í myrkrinu ef skorti ljósmetið; einu
sinni um vorið — við vorum þá í Grænagarði
— er hann farinn út eina nóttina, hefur
þá verið að átta sig á einhverju; ég dauð-
hrædd heima, svo ég gægist út að líta eftir
honum, fer fram á bakkann — situr ann þá
ekki á steini í flæðarmálinu. •— Ertu þarna
Magnús minn? segi ég — hvað ertu að gera
þarna, ertu bara að verða truflaður? — Nei,
ég er að skrifa, segir hann. — Á steinana?
segi ég, en hann sagði ekki neitt sko. Þá
leiddist onum heima — hvað ætlonum hafekki
leiðzt heima hjá einni kellingu? Uss, ekkert
hafði ég að segja sem hann gat haft gaman
að — ég var ekki skáld. •— Passaðu þig bara
á fjörulallanum, sagði ég.
Svo fóruð þið í Skálavík — hvernig kunn-
uð þið við ykkur þar?
Æi — það er hálf pokalegt þar; hann var
alltaf að kenna; svo komu nú þessi leiðindi
fyrir þarna í Bolimgavík — hann kom þar
við á ferð frá Skálavík til ísaf jarðar; það var
eitthvert bölvað kvennafar ....
Hann talar einmitt um það í bókunum, að
þú hafir reynzt sér vel þá?
Já, það er margt í bókunum; þegar þeir
komu eftir onum — þá var ég niðri í fjöru,
barnið að leika sér rétt hjá; hann gat með
naumindum kvatt okkur — hann var eitt-
hvað svo sár. •— Vertu blessaður, Magnús
minn, segi ég —- nú ert þú að fara frá okkur,
þú svona veill fyrir brjósti — þú ættir bara
að koma heim; éld þeim væri nær að taka
bölvaðan kallinn — hann kom þessu öllu af
stað. En hann fór nú með þeim samt — til
Isafjarðar.
Þú heimsóttir hann á Isafirði?
Já, fyrst fór ég til sýslumannsins — hitti
hann heima. Þá segir hann við mig: ég er
bara orðlaus. — Af hverju? segi ég. — Að
þetta skyldi koma fyrir og eiga svona fallega
konu- — Það eru býsn sem koma fyrir, segi
ég — viljið þér nú gjöra svo vel að losa
Magnús? — Nei, segir hann, en það verður
nú víst bráðum. — Það þarf þó að sýsla
um ann, segi ég — það þarf að fá onum föt,
hann getur ekki verið alltaf í sömu fötun-
um. — Sýslumaðurinn þagnaði bara —
Svo hefurðu hitt Magnús?
Fyrst hitti ég fangavörðinn. Nú gjörir þú
svo vel að lofa mér að tala við Magnús minn,
segi ég. — Velkomið, segir hann. — Þú ert
bara komin, segir Magnús þegar hann sér
mig — svona er að hafa góða art. Nú er
komið í óefni. — Það er alveg sama, segi ég,
þér verð ég trú .... Þá viknaði hann. —
Sona, sona Magnús minn, segi ég — þetta
lagast allt. Svo skildum við.
6