Birtingur - 01.01.1956, Síða 14

Finnst mér eg sé orðinn barn
ofursmár og leikagjarn,
hoppi á túni til og frá
týni saman blómin smá ....
Einu sinni var Skarphéðinn að smíða skíði
— sona krakkaskíði fyrir systur sína; hann
sat á græna koffortinu, Ása litla horfðá og
var voðalega spennt — þá segir Héðinn:
Það er hún Ásdís Þórkatla,
sem þarna situr.
Magnús er inni og heyrir hvað hann segir;
nú vantar botninn, segir hann og bætir við:
Bróðir hennar býr til skíði
bjarta fyrir silkihlíði.
Mikið þótti krakkaöngunum þá vænt um
pabba sinn.
Hvaða bók þótti nú Magnúsi vænst um?
En Njálu gömlu. Börnin okkar mörg hétu
njálunöfnum — við áttum sex börn, fjegur
dóu og tvö lifa; það var nú Magdalena, Njáll,
Matthildur, Höskuldur, Skarphéðinn og Ás-
dís Þórkatla. — Svo á Skarphéðinn dóttur,
sem heitir Bergþóra.
Sýndi Magnús nokkrum dagbækur sínar?
Öngvum manni — geymdi þær allar í
kommóðunni og passaði sjálfur lyklana. —
Má ég fara í kommóðuna? segi ég einu sinni
þegar hann lá banaleguna. — Já, þ ú mátt
það, segir hann — en blessuð lokaðu skúff-
unum, þar eru bækurnar, þær eiga að fara
á safnið — Bókasafn íslands sko.
Þú hefur átt erfitt í banalegu Magnúsar?
Ojá, ég var ein heima í sjö vikur með Ásu
litlu — varð að koma Héðni fyrir hjá Þórði
gamla. Þarna lá hann, og ég varð að þvo
onum og greiða, hrakaði alltaf dag frá degi
— helvítis krabbinn tálgaði af honum öll hold
smátt og smátt; mig dreymdi sosum fyrir
þessu: stóran stein sem kom veltandi ofan
úr f jallinu og molaði húsið — fóturinn undan
búinu — sko ; ég sagði Magnúsi sáluga aldrei
frá þessu. — Svo kom Þórður gamli í heim-
sókn. — Hérna liggur þú vinur, segir hann.
— Já, ég er nú að fara, fæturnir orðnir kald-
ir. — Já, það er dauðinn, segir Þórður gamli.
— Þú mátt ekki tala svona við ann, segi ég
— það prufast víst á endanum hvort eð er-
— Svo fór Þórður gamli. Þegar hann var
farinn, sagði Magnús sálugi: Eru skúffurn-
ar vel læstar? ■— Það voru síðustu orð hans;
hann dó um kvöldið.
Hvað varð nú um ykkur?
Þeir héldu strax uppboð, það var allt selt,
hvert tangur og tetur, allar bækurnar pétri
og páli, tvist og bast — það gerði þessi
gamla sveitarskuld. En hver leyfði þetta?
— auðvitað hreppsstjórinn; kofinn gerður að
smiðju, við send með mótor til Arnar-
fjarðar, ég fór með börnin til hennar Maríu
á Kúlu — það var nú meiri helvítis harkan;
verst þótti mér með bækurnar, en hvað gat
ég gert? — ekki neitt, ekki nokkurn skapað-
an hlut. Sona var það nú í fyrri daga, vinir
mínir.
Hvernig komust svo bækurnar til skila?
Það sá Skarphéðinn um seinna •— strákur-
inn var svo drífandi í sér; ekki nema sextán
ára safnaði hann þeim öllum saman hjá pétri
og páli, alls staðar út um plássið; hann sagði
við hreppstjórann: ef þú skilar ekki bókun-
um eftir nokkra daga, ferðu beint 1 tugt-
húsið. Mikið var þetta gott hjá stráknum.
Svo var þeim komið á safnið — lifandis ósköp
var ég þá glöð og fegin.
Hvernig hefur þér nú liðið síðan ?
Æi, sona — en mig hefur dreymt margt
síðan — eins og ég væri komin heim — Lang-
hól, væri að ganga um hlaðið, kringum bæinn,
ofan brekkuna, út á túnið, niðrá stekkinn —
þar sátum við í sólinni — og hann bjó til
fíflafesti. — Ætlarðu að hengja ana um háls-
8