Húsfreyjan - 01.03.1955, Qupperneq 13

kvenfélag er starfandi í hreppi eða sókn,
og þetta eina kvenfélag hefur með hönd-
um þau verkefni, sem annars staðar eru
í höndum margra félaga: Húsmæðramál,
líknarmál, uppeldismál, bindindismál,
kvenréttindamál og ýmis mál menning-
arlegs eðlis, sem snerta heimasveitina,
landshlutann og landið allt.
Á stöðum þar sem fámennið er mikið,
eins og víða er í sveitum, hefur verið
kappkostað að skipta ekki kröftunum,
heldur sameina konurnar allar í einu fé-
lagi í sama byggðarlagi um hin fjöl-
breyttu viðfangsefni og áhugamál, sem
konur hafa. En þar sem húsmæðramálin
í fjölbreytni sinni ná inn á næstum því
öll svið kvenfélagastarfseminnar eftir ein-
hverjum leiðum, þá eru það einmitt þau
mál, sem eru burðarásinn í allri starfsemi
kvenfélaganna á Islandi, nákvæmlega eins
og í systrafélögunum á Norðurlöndum.
Því er það, að þótt hin íslenzku kven-
félög séu upphaflega byggð upp á annan
hátt heldur en húsmæðrafélögin yfirleitt
eru, þá verður starfsgrundvöllur þeirra
mikið til hinn sami og annarra félaga,
sem mynda hin fjölmennu samtök nor-
rænna húsmæðra. Það hefur sem sé sýnt
sig á Islandi, að flestir þættir kvenfélaga-
starfsemi, hvort sem þeir heita réttinda-
barátta, líknarmál, menningarmál eða
eitthvað annað, koma fyrr eða síðar inn
á húsmæðramálin og mál heimilanna, því
að þar er grundvöllurinn fyrir velferð
þjóðfélagsins.
Þótt konur á íslandi gæti þess eftir
megni að dreifa ekki kröftum sínum með
því að hafa mörg kvenfélög á fámenn-
um stöðum, þá er annað, sem gerir alla
félagsstarfsemi erfiða, en það er náttúra
landsins, fámennið á heimilunum og erf-
iðleikarnir, sem á því eru fyrir húsmóð-
urina að fara frá heimilinu, jafnvel hluta
úr degi.
Á Islandi eru jöklar, há fjöll, víðáttu-
miklar heiðar, beljandi ár, svartir sandar,
djúpir, langir firðir og breiðir flóar. Þar
eru skammdegismyrkur og oft snjóar og
frost um þann tíma ársins, sem fólk eink-
um stundar félagsstarfsemi. Á síðari ár-
um hefur þjóðin fengið rafmagnsljós,
síma, vegi, brýr, hraðskreiðar bifreiðar,
skip og flugvélar, sem fara á hina af-
skekktustu staði. En þrátt fyrir þetta er
það þannig, að þegar konurnar vilja hitt-
ast, þá er oftast eitthvað, sem aðskilur
þær, þannig að fundir og samkomur verða
ekki eins margar og þar sem auðvelt er
að hittast. Stundum er það heiðin, fjörð-
urinn, fjallið eða þá vegalengdin sjálf,
sem tálmar, þá njóta þær þess að koma
saman og ræða hver við aðra stund úr
degi, samhliða því, sem þær rækja fé-
lagsstörfin.
Fyrri hluta sumars halda héraðssam-
böndin einkum sína fundi, því að það er
helzt þá, sem hægt er að koma þeim
fundum á, sem sækja þarf til af stórum
svæðum. Kvenfélagasamband íslands
heldur einnig landsþing sitt í júnímánuði
annað hvert ár, þ. e., þegar vegir eru
orðnir færir og áður en aðalannatíminn
byrjar í sveitunum.
Það er ekki bara innbyrðis, sem fjar-
lægðirnar gera íslenzkar konur afskekkt-
ar. Á milli þeirra og systrafélaganna á
Norðurlöndum er hið víða haf og þess
vegna hafa þær ekki getað orðið jafn
virkir þátttakendur í starfi norrænna
kvenna og þær hafa óskað, og þær hafa
sökum ýmissa örðugleika við hinar löngu
ferðir ekki getað sótt nema að litlu leyti
þá fundi og þing, sem Húsmæðrasamband
Norðurlanda hefur boðað til síðan ísland
varð þátttakandi í samtökunum árið 1950.
En einmitt vegna einangrunar sinnar,
þá fagna íslenzkar konur því að vera í
Húsmæðrasambandi Norðurlanda. Þær
finna það vel, að til þessara samtaka geta
þær sótt mikinn fróðleik og mikinn styrk
HÚSFREYJAN 13