Húsfreyjan - 01.03.1955, Síða 26

Svo fór ég upp á stólinn og horfði út um
gluggann í enn fleiri klukkustundir. Ég
óskaði að pabbi færi nú að vakna. Ég
óskaði að einhver vildi færa mér tebolla.
Mér leiddist og mér var svo hræðilega
kalt. Mig langaði svo að komast í hlýj-
una undir stóru fiðursænginni. Að lok-
um þoldi ég þetta ekki lengur, en fór inn
til þeirra. Það var ekkert pláss hjá
mömmu, svo að ég klifraði yfir hana og
hún hrökk upp. ,,Larry“, hvíslaði hún og
greip þétt í handlegginn á mér. „Manstu
hverju þú lofaðir?“ „En ég gerði það,
mamma“, snökti ég, „ég er búinn að
vera stilltur svo voðalega lengi“. „ó,
Drottinn minn, hvað þér er kalt“, sagði
hún döpur. „Þú mátt vera kyrr, ef þú
lofar að þegja“. „En mig langar svo til
að tala“, kjökraði ég. „Það er alveg
sama“, sagði hún ákveðnaði en hún var
vön — „pabbi verður að fá að sofa, skil-
urðu það?“ Jú, ég skildi það allt of vel
— hann vildi sofa og ég vildi tala, en
mér er spurn, hver átti þetta hús?
„Mamma", sagði ég jafnákveðinn og hún.
„Ég held að það væri miklu hollara fyrir
pabba að sofa í sínu eigin rúmi“. Þetta
sýndist nú ganga fram af henni. Hún sagði
ekki neitt dálitla stund. Svo sagði hún:
„1 eitt skipti fyrir öll, nú steinþegir þú
eða þú ferð í rúmið þitt aftur. Hvort viltu
heldur?“ Þetta ranglæti gerði mér svo
gramt í geði, að ég sparkaði duglega í
pabba án þess að hún yrði þess vör. Hann
vaknaði og urraði: „Hvað er klukkan?"
„Það er snemmt ennþá“ sagði hún sef-
andi. „Það er bara krakkinn. Sofna þú
bara aftur. Jæja, Larry, nú ertu búinn
að vekja pabba. Nú kemur þú aftur í þitt
rúm“. Þó að hún segði þetta stillilega,
skildi ég, að nú var henni full alvara, og
að öll mín sérréttindi voru í hættu, ef
ég hefðist ekki að. Ég rak upp öskur, sem
hefði getað vakið upp dauða, hvað þá
heldur pabba. Hann stundi: „Þessi bann-
settur krakki, getur hann aldrei sofið?“
„Æ, þetta er bara vani“, anzaði hún róleg,
en ég sá, að hún var reið. „Jæja, það
er þá kominn tími til, að hann hætti hon-
um“, hrópaði pabbi, vafði utan um sig
rúmfötunnum og sneri sér til veggjar, en
leit um öxl, svo að ekki sást annað af
honum en tvö lítil, illgirnisleg, dökk augu.
Maðurinn var verulega illilegur. Mamma
varð að sleppa mér á meðan hún opnaði
hurðina og ég flýði út í horn háöskrandi.
Faðir minn settist upp í rúminu. „Þeg-
iðu, hvolpurinn þinn“, æpti hann eins
og hann væri að kafna. Ég varð svo hissa,
að ég hætti að hljóða. Aldrei, aldrei hafði
nokkur talað til mín í þessum tón. Ég
leit á hann undrandi, andlit hans var
umhverft af reiði. Á þeirri stundu skildi
ég til fulls, hvernig Guð hafði gabbað
mig, að hafa heyrt bænir mínar um að
þetta skrýmsli kæmi heim heilt á húfi.
„Þegiðu sjálfur", öskraði ég alveg frávita.
„Hvað ertu að segja?“ Nú stökk hann
fram úr rúminu. „Mick, Mick“, hrópaði
mamma, „sérðu ekki, að barnið þarf að
venjast þér?“ „Ég sé, að þú hefur alið
hann betur en uppalið", urraði pabbi og
sló allt í kringum sig. „Hann þarf að fá
rækilega flengingu".
Allt, sem á undan var gengið, var ekki
neitt hjá þessum viðbjóðslegu orðum.
Blóðið logaði í æðum mínum. „Flengdu
þig sjálfan, þegiðu, þegiðu", öskraði ég
vitstola. Nú missti hann alveg þolinmæð-
ina og sló til mín. Þetta var ósköp lítið
högg, því að mamma stóð óttaslegin og
horfði á okkur, en óvirðingin, að ókunn-
ugur maður, sem hafði með fagurgala
smokrað sér upp í stóra rúmið okkar,
skyldi slá mig, gerði mig alveg vitlausan.
Ég dansaði berfættur á gólfinu, æpti og
hljóðaði, en hann stóð þarna klaufaleg-
ur, hærður um allan skrokkinn, í einni
grárri hermannaskyrtu.
Ég held, að það hafi verið þá aem ég