Reykvíkingur - 01.08.1928, Blaðsíða 22

314
REYKVIKINGUR
Sonja.
(Lausi. pýtt.)
Fangagarð:nn klæðir kyrðin tóma,
er kalinn liggur undir vetrarsnjá.
w5nemma morguns heyrist klukkan
hljóma,
og hlýjar dagsins stundir byrja þá.
Um fangann nr. 17 sveipast friður,
hann svívirtur og fyrirlitinn er.
Hún veröld gamla vægðar eng-
um bíður.
Og víða hugann langar nætur ber.
Sonja! Sonja! brúnaljósin barstu,
brenna þau og nísta huga minn.
Minna hjartans drauina drotning
varstú,
dauðans til því er ég þinn.
Sonja! Sonja! hvert liggja þinar
(eiðir,
ljúft þú brosir eins og sólgeislinn.
Þú sem líf mitt eyddir yndi.
Ó! ég bölva þér,
þar til gröfin gefur hvíldir mér.
Þitt mál var lýgi er ég áður trúði,
og ást ég meiri en nokkur til þín
bar.
Ég leit þín augu ljúfa hjartans
brúði,
,og Jesa þóttist ást og trygðir þar.
Eitt kvöld ég sá þig vafði blítt
að.barmi,
minn besti vinur sælli ástar mund.
Og þá ég æddi fram í heift og
Iiarmi,
og hann ég myrti þar á sömu
stund.
Sonja! Sonja! o. s. frv.
Aldrei geislinn gyllir mína rúðu,
hans glóð ei nær í fangahúsið Inn.
Þar meiga' ei skína morgunljósin
prúðu.
ég man ei hvar ég leit þau hinsta
sinn,
ég veit ei hvar þú ert með óskir
þínar,
en oft ég spyr hvort gleymt þú
hafir mér.
Og þegar nóttn svæfir sorgir
mínar,
í sælum draumi leita ég að þér.
Sonja! Sonja! o. s. frv.
K. Ö.
__ Fjórir franskir ferðamenn
reyndu um daginn að klifra upp
fjallið Breithorn í Sviss, en höfðu
engan mann með sér. Þegar þeir
áttu eftit 50 metra komust þelr í
sjálfheldu; hra|)aði þá sá er fyrst-
ur gekk og dró tvo aðra með
sér, en þeir höfðu kaðal bund-
inn milli sín. Fjórði maðurino var
ekki bundinn, en hrapaði þegur
hann fór að reyna að komast
niður aftur.
ORIN BEZT HJA GUÐNA-
ÚRIN ODYRUST HJA GUÐNA
KAUPIÐ OR HJA GUÐNA.