Vera - 01.11.1982, Blaðsíða 6

Pabbi, mamma, bróðir minn og
ég fórum í ferðalag norður í land.
Pað fannst mér mjög spennandi.
Eftir langa og þreytandi keyrslu
einn daginn ákváðu pabbi og
mamma að stoppa á einu sumar-
hótelinu og kaupa handa okkur
mat.
Eftir að hafa borðað smá stund
langaði mig og bróður minn til að
hlaupa smávegis um. Við fengum
leyfi hjá pabba og mömmu til að
fara fram í anddyri hótelsins. Það
var svo gott pláss til að hlaupa. Peg-
ar viö komum þangað voru 3 eða 4
karlmenn staddir þar. Við tókum
ekkert sérstaklega eftir þeim fyrr en
einn þeirra fór að bjóða okkur sæl-
gæti.
„Ofsalega er þetta góður kall“
hugsuðum við. „Við þekkjum hann
ekkert en samt er hann svona góður
við okkur.“ Og svo héldum við
áfram að leika okkur. Við vorum
ekki búin að kyngja sælgætinu er
karlinn bauð okkur meira. Og við
máttum taka eins mikið og við vild-
um! „Vá, ég vildi að það væri allt
fullorðið fólk svona gott“ sagði
bróðir minn við mig og ég tók svo
sannarlega undir það.
„Heyrðu vina mín“ sagði karlinn
með sælgætið við mig skömmu
seinna. „Komdu með mér hérna
inn fyrir, ég ætla að gefa þér fullt,
fullt af gotti. Bídd þú hérna fyrir
utan á meðan væni minn,“ sagði
hann hins vegar við bróður minn.
Eg var dálítið upp meö mér. Góði
karlinn ætlaði að gefa mér fullt af
gotti, miklu meira en bróður mín-
um.
Herbergið sem hann sagði mér að
koma með sér inn í var almennings-
klósett. Eg mændi á brjóstsykurs-
pokann sem hann hélt á. Þetta var
nú svolítið spennandi.
„Komdu hingað inn með mér
vinan, það er betra,“ sagði karlinn
um leið og hann stakk sér inn á eitt
af litlu klósettunum. Ég trítlaði á
eftir honum þangað inn og ég man
hvað ég hlakkaði mikið til að sjá allt
sælgætið. Karlinn læsti á eftir okk-
ur.
En nú varð ég hissa. Góði karlinn
gaf mér ekki meira sælgæti. Hann
stakk brjóstsykurspokanum í
jakkavasann og smokraði síðan
hendinni ofan í ferðalagsbuxurnar
mínar, sem mamma hafði keypt áð-
ur en við lögðum af stað. Ég fann
hvernig hræðslan heltók mig.
„Ert’ú nokkuö hrædd elskan
mín,“ sagði hann og brosti ógeðs-
legu brosi að mér fannst. Ég var
alveg ofsalega hrædd en þorði samt
ekki annað en að segja „nei, nei.“
Karlinn fór með hendina lengra og
lengra ofan í buxurnar hjá mér og
sagði:
„Þú ert svo góð og dugleg stelpa
að þú ert ekkert hrædd: Ég er líka
svo góður maður og ætla að gefa þér
fullt af sælgæti á eftir ef þú verður
ekkert hrædd og lætur ekkert í þér
heyra. Ertu nokkuö hrædd vina
mín?“
Ég fann ógeðslega stóra og kalda
hendina hans ofan í buxunum mín-
um og var orðin ennþá hræddari en
áður. Ég skildi ekki hvað hann var
að gera. Ég var farin að sjá eftir að
hafa farið með honum þangað inn.
— En hann sagðist bara ætla að gefa
mér meira sælgæti?!
Þrátt fyrir óttann þorði ég alls
ekki að segja karlinum að ég væri
hrædd. Kannski yrði hann þá svo
reiður. Ég barðist gegn því eins og
ég mögulega gat að fara að gráta.
Þegar ég var alveg að gefast upp og
tárin voru farin að detta niður á
kinnarnar heyrði ég allt í einu í
mömmu. Ég heyrði að hún kom inn
á klósettið og barði á huröina þar
sem ég og karlinn vorum læst inni
og kallaði eitthvað sem ég man ekki
lengur hvað var. Ég man bara aö
hún var ofsalega reiö og hrædd.
Þegar karlinn heyrði í mömmu þá
kippti hann ógeðslegu stóru hend-
inni upp úr buxunum mínum, opn-
aði dyrnar og hljóp út. Mamma tók
mig í fangið og ég ætlaöi aldrei að
geta hætt að gráta.
Hvort sem það var af öfundsýki
bróður míns út af sælgætinu sem
karlinn sagðist ætla að gefa mér eða
einhverju öðru, þá hafði hann farið
til mömmu og sagt henni að ég hefði
farið með karlinum inn á klósettið.
Auðvitað skammaði mamma rnig
ekki fyrir þetta. En þrátt fyrir það
fékk ég alveg ofboðslega sektartil-
finningu og kenndi mér sjálfri um
þetta allt. Mér fannst ég vera vond
og óþekk stelpa fyrir að hafa farið
með karlinum þarna inn og leið
mjög illa út af þessu lengi á eftir.
Það var ekki fyrr en mörgum árum
seinna, þegar ég var farin að nálgast
tvítugt, sem ég gat fariö að segja
öðrum frá þessum atburði. Fram að
þeim tíma reyndi ég að má hann úr
huga mér, því ég skammaðist mín
alltaf er ég hugsaði um hann.
Eitt er víst, að ef mamma hefði
ekki komið og bjargað mér frá karl-
inum, þá hefði ég aldrei sagt henni
frá þessu, nema etv. mörgum árum
seinna. Eftir því sem mér hefði
fundist karlinn vera ógeðslegri
gagnvart mér, hefði ég passað mig
betur á að segja ekki neitt. Því þeim
mun meiri sem óhugnaðurinn verð-
ur gagnvart barninu, eykst sektar-
tilfinningin.