Vera - 01.04.1983, Qupperneq 35

Ljóð
Djúp reynsla
er sár
svo mikill tregi fylgir.
Þetta góða — hið undursamlega
er djúpt inni í sjálfri þér
dýpið, Lífið og tilfinningin
. en þú mátt ekki vera hrædd
ekki full af angist
því Angistin drepur sálina.
Lífið birtist í sinni smæstu
en jafnframt stærstu
mynd
á sjávarströnd í litlum polli
heiður himinn hverlfist yfir
tæran túrkislitan sjóinn, og
barnið þitt
ávöxt ástar þinnar,
sem leikur sér í gullnum sandinum
og líkami þinn og sál opnast.
Vilborg Halldórsdóttir.
Fullkomin fegurð
Hann lá í sófanum og naut þess að horfa á hana.
Vöxtur hennar var fullkominn. Allar línur voru mjúkar og fínlegar.
Allur líkaminn grannur og mjúkur, mittið langt og leggirnir beinir.
Hreyfingarnar voru svo mjúkar, að hún nánast leið áfram,
þegar hún gekk inn gólfið, hægum virðulegum skrefum.
Hún virtist ekki taka eftir honum og settist, með þokkafullri hreyfingu.
Hún teygði úr sér og tók síðan til við að snyrta sig.
Hver hreyfing hennar var yfirveguð og full yndisþokka.
Sólin skein inn um gluggann og það glampaði á gult þétt hárið,
svo það myndaði geislabaug umhverfis hana.
Fegurð hennar var fullkomin. Hann var þess fullviss að hún ætti
sér enga líka, í víðri veröld.
Hann fylltist stolti, af því að eiga hana, og vita, að hún átti hann einan að,
í veröldinni.
Allt hennar líf var í hans hendi, allt hennar frelsi á hans valdi.
Hún var hans og einskis annars, i orðsins fyllstu merkingu.
Hann ætlaði alltaf að vera henni góður.
Ekkert skyldi hana skorta, sem hægt væri að veita henni.
Alltaf skyldi hann vera vakandi yfir hvað hún helst vildi.
Hver hennar ósk, skyldi vera hans.
Bara að hún væri ánægð og vildi vera hjá honum.
Bara að hann fengi að strjúka mjúkan, hlýjan líkama hennar.
Hann þráði að finna hlýjan líkama hennar við hlið sér.
Hann kallaði til hennar. Hún leit við honum og horfði á hann, stolt og virðuleg.
Hann rétti út hendina og kallaði til hennar, „Komdu kisa mín“.
K. E. G. ersex barna móðirog anvna aó auki. sem býr í Kópavogi. Hún hefur
fengist við skrif bœði bundins máls og óbundins, um nokkurt skeið. K.E.G.
35 &