Vera - 01.09.1984, Blaðsíða 43

Látt’ ekki deigan síga
Guðmundur
Höfundar: Edda Björgvinsdóttir og Hlín Agnarsdóttir.
Söngtextar: Þórarinn Eldjárn og Anton Helgi Jónsson.
Tónlist: Jóhann G. Jóhannsson.
Leikstjóri: Þórhildur Þorleifsdóttir.
Leikmynd: Stígur Steinþórsson.
Lýsing: Egill Árnason.
Búningar: Margrét Magnúsdóttir og Ellen Freydis Martin.
Ljösmyndir: Valdis Óskarsdóttir.
Tramkvæmdastjóri Stúdentaleikhússins: Hrefna Haralds-
dóttir.
Tramkvæmdastjóri sýningarinnar: Þórdis Arnljótsdóttir.
Hljóöstjóri: Hróömar Sigurbjörnsson.
Leikhljóö: Hreinn Valdimarsson og Valdís Óskarsdóttir.
Píanóundirleikur: Jóhann G. og Guðlaugur Viktorsson.
Kontrabassi: Þóröur Högnason.
Leikendur: Kjartan Bjargmundsson, Hilmar Jónsson, Ása
Svavarsdóttir, Soffía Karlsdóttir, Erla Ruth Haröardóttir,
^ósa Marta Guönadóttir, Rósa Þórisdóttir, Edda Arnljóts-
dóttir, Helgi Björnsson, Arnór Benónýsson, Magnús Lofts-
s°n, Vigdís Ezradóttir, Jón St. Kristjánsson, Eiríkur Hjálm-
arsson, Erling Jóhannesson, Halldóra Friöjónsdóttir, Valdi-
mar Flygering, Arna Valsdóttir, Ásta Arnardóttir, Auður
Snorradóttir, Freyja Kristjánsdóttir, Ágúst Sigurðsson,
paníel Ingi Pétursson, Þór Hrafnsson Tulinius, Þórhallur
*'lhjálmsson.
Stúdentaleikhúsiö heilsaöi sumri bros-
andi — enda prófin búin og Listahátíð líka.
Reyndar átti „Guömundur” aö vera meö
Þar sem tókst þó ekki af einhverjum
astæöum sem ég er búin aö gleyma núna,
en alla vega: „Guðmundur” varö eins
konar framlenging þeirrar hátíðar. Og var
sýndur fyrir svo fullu húsi frameftir sumri
aö margir uröu frá að hverfa, eftir langar
biöraðastööur, þegar sýningum var hætt
Þó ekki hafi tekist að svara eftirspurninni.
Þetta var af einhverjum ástæðum sem ég
er lika búin aö gleyma núna, fólk aö fara í
sumarfrí, út í lönd að læra eða vinna ein-
nvers staöar o.s.frv. o.s.frv. Þaö stóð til aö
Stúdentaleikhúsið tæki sýningarnar upp
aö nýju í haust en nýjustu fréttir eru þær aö
af því geti ekki orðið. Því miður.
Leikritið um Guðmund er ekki bara um
Guðmund — heldur er þaö svona nokkurs
konar aldarfarslýsing í léttum dúr: áhorf-
endur eru leiddir um spéspeglasali þeirrar
kynslóðar sem gjarnan er kennd við áriö
‘68. Hafi þaö farið fram hjá einhverjum
skal þess getið hér og nú að það ár mark-
aði tímamót í sögu vestrænnar menning-
ar: stúdentar stóðu á fætur og kröfðust
jafnréttis á við kennara, konur á við karla,
verkamenn á við borgara, börn á við full-
orðna (eða einhverjir uppeldispostular í
þeirra nafni. . .) Og hipparnir tóku sér
blóm í hönd og boðuðu ást og frið — make
love not war. . .
Hreyfingar og kvenföng. . .
Guðmundur er frjálslyndur og fjölhæfur
maður sem ekki setur fyrir sig að skipta um
skoðanir annað slagið. Áhorfendur fylgd-
ust með honum frá árinu 1967 til dagsins
í dag — gengu með honum og léttpönkuð-
um syni hans fæddum upphafsárið í gegn-
um þetta árabil og þær stefnur og þá
strauma sem þá blésu um himinhvolfið og
Guðmundi okkar í nýjar og nýjar hreyfing-
ar og ný og ný kvenföng.
Þessi sýning Stúdentaleikhússins var
feikilega fjörug og mannmörg og — svo ég
grípi til tungutaks trúarbragðanna — gekk
það kraftaverki næst hve miklu leikstjórinn
fékk áorkað með þennan stóra hóp sem að
mestu var skipaður áhugafólki.
Viðbrögð áhorfenda á þeirri sýningu
sem ég sat virtust öll á einn veg: gífurleg
gleði, kátína og hlátur. Síðan hef ég heyrt
fleiri útgáfur enda á fólk misjafnlega auð-
velt með að hlæja að sjálfu sér. Sumum
finnst t.d. að óþarft hafi verið að gera
kommana svona hallærislega, hippana
svona ömurlega, kvennaframboðið svona
væmið og hommana svona heimskulega.
Sjálfri finnst mér skemmtilegt að hlæja og
góðlátlegt grín að tiðarandanum hefur ein-
att verið uppistaða góörar revíu. Helst
finnst mér að hommasenan hafi jaðrað við
að fara yfir mörkin, bæði vegna þess að
hommar og lesbíur eru hópur sem á virki-
lega undir högg að sækja í þessu samfé-
lagi og hlýtur iðulega meiri fyrirlitningu í
sinn hlut en viðunandi getur talist, saman-
ber þátt sem helgaður var þessum hópi í
útvarpinu síðkvöld nokkurt síðastliðinn
vetur. Nú, og að hinu leytinu fannst mér
það brot í „persónusköpun” aðalpersón-
unnar, Guðmundar, að gera hann allt í
einu og óforvarindis að homma, svona líka
kvenhollan mann!
Á meöan við hlæjum. . .
Nema hvað: Það er hollt að hlæja og
höfundum þessa verks hefur svo sannar-
lega tekist að lyfta munnvikum áhorfenda
uppávið með þessari útgáfu á ‘68 tímabil-
inu. En á meðan við hlæjum skyldum við
minnast þess að þetta umrædda tímabil
var ekki bara fyndið — andi þess blés burt
ýmsum fordómum og kreddum sem þjak-
að höfðu oss vesalt mannkyn um aldir —
gætið að því — og hann er enn að verki því
hann er lifseigur þessi andi uppreisnar,
frelsis, jafnréttis, friðar. . . — sbj.
43