Vera - 01.12.1989, Blaðsíða 6

Viðtal við Guðrúnu
Tryggvadóttur,
myndlistakonu
HEIM
KOMAN
Guðrún Tryggvadóttir er aðeins lið-
lega þrítug, en hefur þó þegar vakið
mjög mikla athygli fyrir myndlist
sína. Námsferill hennar var glæsileg-
ur og hún vann til verðlauna og
styrkja sem dugðu til að skapa henni
nafn bæði hér á landi og erlendis.
Meðal annars hlaut hún æðstu verð-
laun Akademíunnar í Múnchen, er
hún lauk námi þaðan, árið 1983. Á
Islandi hefur hún meðal annars verið
á starfslaunum ríkisins í tólf mánuði,
1985-86. Hún er framagjörn, ekki
bara í augum annarra heldur ekki síst
í augum sjálfrar síru ,,Ég er dæmigerð
,,karríerkona“, verð alltaf að vera
best á mínu sviði.
Eg er búin að vera í myndlist af fullri
alvöru síðan ég var sextán ára og
leggja allt í sölurnar. Þá fór ég í Mynd-
lista- og handíðaskólann og þaðan
beint til Parísar á „Ecole superieure
des Beaux Arts“ en mér fannst þessi
frægasti myndlistarháskóli Evrópu
ömurlegur, gamaldags, og fór um
vorið til Múnchenar. Þangað hafði ég
hvort eð er alltaf ætlað mér. Það átti
vel við mig að vera í Þýskalandi. Þjóð-
verjar vinna allt svo skipulega og
rannsaka það sem þeir eru að gera;
fara vel ofan í hlutina. Þannig lætur
mér lfka best að vinna. Ég les til dæm-
is mikið. Tungumál og menning geta
valdið manni erfiðleikum. Mér finnst
erfitt að tala um myndlist á íslensku
en á þýsku get ég talað um hana enda-
laust. Þýsk heimspekiarfleifð á áreið-
anlega sinn þátt í þessum mun á
notkunarmöguleikum málanna.
En það er ekki alltaf eins létt að vinna
svona á íslensku og myndlistin var í
rauninni aldrei neitt val, þetta er eitt-
hvað sem ég VERÐ að gera. Ég er að
koma skilaboðum yfir í efni, hvaðan
sem þau skilaboð eru komin — úr
mínu sálarlífi eða einhverri alheims-
vitund. Þetta eru ekki einu sinni skila-
boð til annarra, heldur bara frá sjálfri
mér til mín og ég hef knýjandi þörf til
að koma þeim frá mér. Stundum er ég
búin að vera með hugmynd í magan-
um í marga mánuði áður en ég mála
hana og þegar ég mála verður hún allt
öðru vtsi en ég hafði búist við. Hver
hugmynd er uppljómun. Þetta er
minn spegill, og það verður að hafa
það þótt ég noti þessa þreyttu lík-
ingu.
Já, mér fannst ég ekkert eiga sameig-
inlegt með þessum kvenréttindakon-
um. Þær komu mér ekkert við. Til
dæmis þetta blaður um tímafrekt
uppeldi barna, sem fór sérstaklega í
taugarnar á mér, og að kenna þessum
yndislegu karlmönnum um allt sem
miður fer. En eftir að ég eignaðist
barn er ég farin að sjá tilgang í því sem
þær eru að segja. Maður verður að éta
allt ofan í sig aftur.
Ég hélt alltaf að þegar ég eignaðist
barn gæti ég bara bundið það framan
á mig og haldið áfram að mála. En um
leið og ég var orðin ófrísk missti ég
áhugann á öllu nema móðurhlutverk-
inu. Fæðing Mónu dóttur minnar fyr-
ir einu og hálfu ári yfirskyggði allt
sem ég hafði áður lifað. Mig hafði
langað að eignast þetta barn og það
eina sem komst að var það sem var að
gerast inni í mér, ég hafði ekki áhuga
á neinu utan líkamans. Ég hefði misst
hana ef ég hefði ekki lagt mig alla í að
halda henni og legið mestalla með-
gönguna. Enda ætlaði ég aldrei að
geta fætt hana, ég var búin að einbeita
mér svo að því að missa hana ekki á
meðan ég gekk með hana og sleppti
henni ekki auðveldlega.
Ég áttaði mig ekki á því hvað móð-
urhlutverkið tekur mikinn tíma og
orku. Ég ætlaði að fara að mála eftir
tvo mánuði, fékk stelpu heim fjóra
tíma á dag og fór niður í kjallara að
mála. Aðstæðurnar voru ákjósanleg-
6