Vera - 01.12.1989, Qupperneq 25

þekkja sjálfar okkur og möguleika okkar, kalla
gyðjurnar í okkur fram úr undirdjúpunum,
leiða þær fram á sviðið og gefa þeim orðið. Við
verðum að hlusta á nið aldanna, allar þær mill-
jónir kvenradda sem hvísla að okkur: þið verð-
ið að halda áfram vegna okkar sem vorum
sviptar áhrifum, vegna okkar sem ekki var
hlustað á, vegna okkar sem vorum þrælkaðar
og teknar herfangi, vegna okkar sem réðum svo
litlu um líf okkar, vegna okkar sem horfðum á
syni okkar vegna. Þið verðið að gera heiminn
betri. Og við verðum að halda áfram. Það er
hvorki meira né minna en sköpunarverkið sem
er í húfi, framtíðin. Það er mikið hlutverk sem
okkur konum er ætlað. Kosningar vorsins verða
næsti áfangi á langri leið og nú ríður á að standa
sig.“
-isg.
Svipmyndir frá landsfundi: isg og Guörún Agnarsdótfir
VIÐ HRELLUM OG
RUGLUM KERFIÐ
Elín G. Ólafsdóttir borgarfulltrúi sagði á
fundinum frá reynslu sinni af setu í Borgar-
stjórn Reykjavíkur. Eins og kannski gefur að
skilja ræddi hún talsvert um þau útáskipti
sem gerð voru í borgarstjórninni á miðju
kjörtímabili, þ.e. þegar Ingibjörg Sólrún fór
út og Elín kom inn.
Sagði hún m.a. að í umræðum um endurnýj-
unarregluna væri þægindasjónarmiðið aldrei
langt undan — þú veist hvað þú hefur en ekki
hvað þú færð. En síðan sagði hún: ,,Ef við lítum
aðeins til baka og skoðum forsögu endurnýjun-
arreglunnar, þá var það svo að við í Reykjavík
ákváðum fyrir borgarstjórnarkosningarnar
1986 þá viðmiðunarreglu að skipt yrði um full-
trúa — skipt inná á miðju kjörtímabili bæði í
borgarstjórn, nefndum og ráðum. Ákvörðun-
ina tókum við í kjölfar deilna innan Kvenna-
framboðsins í Reykjavík um það hvort yfir höf-
uð ætti að bjóða fram í kosningunum 1986 eða
ekki. Hvort sem umræðan um að við værum að
festa okkur í sessi sem stjórnmálaflokkur f stað
þess að vera hópur kvenna í aðgerð hefur haft
eitthvað að segja í þessu efni eða ekki, þá var
ákvörðunin tekin við þessar aðstæður. Skýrir
e.t.v. eitthvað. Gerir það allavega í mínum huga.
Við kynntum þetta fyrirfram við litla hrifn-
ingu „spýtukallanna" íkerfinu. Lögmætiþessa
var enda dregið í efa, reynt var að beita okkur
lagakrókum kerfisins, og pólitfkusa- og em-
bættismannakerfið lék á reiðiskjálfi. Innan
okkar eigin raða hefur þetta einnig mælst mis-
jafnlega fyrir eins og við vitum allar. Eðlilegt,
enda sennilega það byltingarkenndasta sem við
höfum gert ef frá er talið framboðið sjálft. ...
Óþœgileg spenna
Umræðan um innáskiptin í borginni var mjög
málefnaleg og að mínu viti okkur til sóma.
Varðandi borgarfulltrúaskiptin sjálf ræddum
við ávallt hvenær en ekki hvort af yrði, þrátt
fyrir að ýmsar okkar hafi eflaust borið efa-
semdir í brjósti. Við bárum gæfu til að halda
okkar striki — ákvörðunin hafði verið tekin, á
hana skyldi reyna og persónum var markvisst
haldið utan við umræðuna af okkar hálfu. Það
sanva gerðu andstæðingar okkar hins vegar ekki
og ég fann fljótlega fyrir óþægilegri spennu og
vondum athugasemdum um mig og Kvennalist-
ann t.d. í Þjóðviljanum. Rætnar greinar. „Mikil
óánægja er meðal rnargra Kvennalistakvenna
með útskiptin...“(Þjóðviljinn) og „Breytist
Kvennó?" (Þjóðlíf) og fleira í þessum dúr. Allt
er þetta gert til að skaða Kvennalistann í heild.
Þessu hefðurn við t.d. þurft að svara sameigin-
lega eins og forðum. Það skal hins vegar talið
þeim til tekna, bæði fulltrúum í meiri- og
minnihlutanum í borgarstjórn að ekki var ég
látin gjalda breytinganna innan þess hóps.‘ ‘
Elín ræddi lítillega um þá langdregnu um-
ræðu sem varð um innáskiptin á Alþingi en
sagðist síðan vilja ítreka að hún stæöi á því fast-
25