Vera - 01.12.1989, Blaðsíða 7

ar, við bjuggum úti á landi í Banda-
ríkjunum. En hugurinn var allur hjá
stelpunni minni; ég teiknaði bara
hana, minningar frá fæðingunni,
okkur saman, og gat ekki slitið mig
frá henni. Mér varð ekki mikið úr
verki og fann jafnvel til afbrýðisemi
út í stelpuna sem passaði hana. Eg fór
upp að gefa dóttur minni brjóst og
notaði þá alltaf tækifærið til að vera
lengur hjá henni. Á endanum fann ég
að þetta gekk ekki upp. Ég hafði sam-
viskubit af því að geta ekki einbeitt
mér að því að mála og um leið fannst
mér að ég hlyti að vera að missa af
einhverju mjög mikilvægu í þroska
hennar. Mér hafði alltaf fundist það
leiðindablaður þegar konur voru að
tala um samviskubitið, en sat svo uppi
með það sjálf, svona líka.
Það er fyrst núna sem ég er tilbúin að
fara að vinna á ný, en nú er ég líka
alveg að springa. Erfiðast er að hafa
yfirsýn yfir alla þá upplifun sem átt
hefur sér stað og ég veit varla hvar eða
hvernig ég á að byrja og fallast hendur
aftur og aftur því mér finnst ég vera
svo óhæf til að vinna með svona stór-
kostlega reynslu, sem þetta hefur ver-
ið.
Ég er hrædd við að vera ekki tekin
eins alvarlega núna, þegar ég er kom-
in með barn, hrædd um að vera mis-
skilin. Við erum nýr hópur, þessar
ungu mömmur í myndlist sem eru
stoltar af því að vera mömmur. Við er-
um ekki húsmæður úti í bæ að dunda
við að mála, en spurningin sem liggur
í loftinu er hvort það er hægt að vera
alvarlegur myndlistarmaður og móð-
ir? Það er ekki auðvelt. Hvernig á
maður að leggja allt sitt í myndlistina
og allt sitt í að ala barnið sitt upp? Ég
var vön að gefa allt upp á bátinn fyrir
listina. Áður þurfti maður ekki einu
sinni að hafa nóg ofan í sjálfan sig, gat
lifað eins og sígauni með litlar þarfir
og það var algerlega fullnægjandi ef
maður var á kafi í málverkinu. En
rnaður væri nú meiri auminginn ef
maður ætti ekki mat ofan í barnið sitt!
Ég er búin að eiga mörg ár ,,frjáls“ og
er södd á flökkulífinu, tók tíu ár í það.
Nú er komið að því að vera með fæt-
urna á jörðinni fjármálalega. Þetta
eru nýjar aðstæður og ný ögrun.
Eg hélt ég þekkti ástina, en þegar ég
varð ástfangin af manninum mínum
var það ást lífsins og eftir fjögur ár
hélt fólk enn að við hefðum hist í gær.
Myndlistin blómstraði á þessum tíma
og ástin truflaði mig ekki í henni,
Ljósmynd: Anna Fjóla
Gísladóttir
„Mér haföi alltaf
fundist þaö leiö-
indablaður þegar
konur voru aö tala
um samviskubitiö,
en sat svo uppi meö
það sjálf, svona
líka.“

heldur örvaði. Ég lagði allt í sölurnar
fyrir þessa ást. Hann var giftur í New
York þegar við hittumst fyrir átta ár-
um og við reyndum að gleyma hvort
öðru í níu mánuði, en það gekk ekki.
Við vorum í stöðugu sambandi og
loks seldi ég allt sem ég átti og keypti
miða aðra leiðina til New York.
Við vorum alltaf ákveðin í að eign-
ast barn alveg frá fyrstu stundu. Við
vorum ákveðin í að skipta ábyrgðinni
jafnt eftir að barnið fæddist. En þetta
varð öðruvísi í raunveruleikanum,
heldur betur. í fyrsta lagi gengur
móðirin með barnið, það eitt gerir
það nákomnara henni. Hversu nærri
sem faðirinn vill vera tekst það ekki
nema að nokkru leyti. Ég hefði ekki
lifað fæðinguna af án hans, en samt
varð samband hans við barnið öðru
vísi en samband mitt.
f rauninni var það þannig að smá
saman féll hann í skuggann. Móður-
ástin er svo allt öðru vísi en ást til
manns, og kannski spilar inn í þessi
vestræna hugsun að mega ekki elska
tvo í einu. Ég hef upplifað það að
elska tvo menn í sama herbergi.eitt
augnablik, og svo er það búið. En þeg-
ar maður eignast barn og elskar það
stenst smáskot til karlmanns engan
samanburð. Ég upplifði þetta að
7