Vera - 01.12.1990, Blaðsíða 17

ingin er hvort þetta sé ekki frekar
vandamál karla en kvenna.
Margt er gert til að reyna að leysa
vandamálið. Menningarmálafull-
trúi í litla bænum Pajala fékk stór-
kostlega hugmynd fyrir nokkrum
árum. Hann skipulagði pipar-
sveinaviku í bænum með ýmsum
uppákomum og skemmtunum.
Þetta auglýsti hann í blöðum út
um allan heim og bauð konum á
hátíðahöldin. Margar konur bitu
á agnið og það var skipulögð
rútuferð frá Stokkhólmi þessa
1200 km leið upp til Pajala. En
þegar rútan nálgaðist áfangastað
fór það að kvisast meðal kvenn-
anna að öll heimspressan biði
komu þeirra. Meirihluta kvenn-
anna sá sig því um hönd og yfir-
gaf rútuna á næstsíðustu stoppu-
stöð. En nokkrar konur fóru á
leiðarenda og virtust skemmta
sér vel og vitað er um eina breska
sem kom aftur að ári liðnu. Af
þessu sést að ýmsar aðferðir má
nota til að stöðva óeðlilega
byggðaröskun!
Framtakssemi menningarmála-
fulltrúans hefur verið rædd aftur
á bak og áfram í Norðurbotni og
sitt sýnist hverjum. En í fyrr-
nefndri grein Kerstinar Gul-
brandsen spyr hún hvenær kynja-
röskunin verði pólitískt mál í
þungaviktarflokki. „Hvenær
verður það kosningamál í Pajala
að þar eru bara 100 ógiftar konur
á hverja 290 karlmenn? Hvenær
Hann skipulagöi
piparsveinaviku í
bœnum meó
ýmsum uppó-
komum og skemmt-
unum. Þetta auglýsti
hann í blöðum út
um allan heim og
bauö konum á
hátíðahöldin.
Margar konur bitu á
agnið og það var
skipulögð rútuferð
frá Stokkhólmi
þessa 1200 km leið
upp til Pajala.
getum við sem hittumst á ráð-
stefnum um konur í dreifbýli lagt
fram vísindalegar rannsóknir um
orsakir og afleiðingar kvenna-
flóttans? Hvernær verða þessi
mál tekin alvarlega? Hvenær ætla
finnskir, danskir, norskir, íslensk-
ir og sænskir karlar að skilja að
konur eru NAUÐSYNLEGUR
hluti samfélagsins og byrja að
veita þeim FORGANG OG SÉR-
MEÐFERÐ, þannig að þeim finn-
ist þær vera einhvers virði, mikil-
vægar, NAUÐSYNLEGAR? Já,
afsakið að ég spyr, en hvenær ger-
ist þetta?", skrifar Kerstin Gul-
brandsen.
BÁ
Teikningar: Sigurborg Stefánsdóttir
/
VIÐ VIUUM NA SAMBANDIVIÐ
ÍSLENSKAR
SJÓMANNSKONUR!
Það segja fjórir félagir í „Sam-
tökum norskra sjómannskvenna"
sem komu til Islands í tilefni
ráðstefnunnar í Hveragerði. Þetta
eru landssamtök sem voru stofn-
uð árið 1953 fyrir tilstilli norska
Sjómannasambandsins. í byrjun
unnu konurnar almennt líknar-
og góðgerðarstarf. En á síðari
árum hefur starf sjómannskvenn-
anna beinst meira að eigin hög-
um. Nú berjast þær fyrir bætt-
um kjörum sjómannsfjölskyldna,
bæði fjárhagslega og félagslega
og þær vinna að ýmsu sem teng-
ist framtíð sjávarútvegs, svo sem
umhverfismálum og byggðaþró-
un.
Samtök sjómannskvenna er
lítið félag með stórt hlutverk. Það
vinnur við hlið Sjómannasam-
bandsins við að leysa vandamál
sjómannsfjölskyldna. Fulltrúar
kvennanna sitja fundi Sjómanna-
sambandsins og hafa þar tillögu-
rétt.
Félagsstaða
sjómannskvenna
er um margt ólík
stöðu annarra
giftra kvenna.
Þœr bera einar
ábyrgð á börnum
og búi langtímum
saman.
Konurnar fjórar sem komu til
Hveragerðis heita Solfried Evens-
sen, Gunda Nilsen, Turid Utvik
og Randi M. Nilsen. Þetta eru
hressilegar konur með báða fætur
á jörðinni. Þær hafa unnið marg-
vísleg störf um æfina og eru allar
sjómannskonur, nema Randi sem
er starfsmaður samtakanna.
I samtökunum vinna þær
óborgaða hugsjónavinnu. Þegar
Solfried tók við formennsku fyrir
nokkrum árum varð hún að hætta
17