Ljósmæðrablaðið - 01.04.1981, Qupperneq 5

LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
3
Herdís Jónsdóttir,
ijósmóðir,
Hveragerði
Minningabrot
Ég er fædd 3. júlí 1910 í Hvolsseli í Saurbæ, Dalasýslu. Foreldr-
ar; Sigríður Ólöf Andrésdóttir frá Fremri-Brekku í Saurbæ, Dala-
sýslu og Jón Guðmundsson frá Níp á Skarðsströnd. Þau bjuggu
eitt ár i Hvolsseli, en fluttu með mig ársgamla að Hvammi í
Hvammssveit og bjuggu þar í eitt ár á móti séra Ásgeiri Ásgeirs-
syni. Síðan fluttu þau að Hellu í Beruvík í Breiðuvíkurhreppi á
Snæfellsnesi og bjuggu þar í sex ár, eða þar til pabbi lést, 24. júní
1918, 37 ára gamall.
Eftir að þau komu að Hellu, kenndi pabbi á veturna við barna-
skólann á Hellissandi, þá kom það í hlut mömmu að annast búið
allan veturinn. Það kom því af sjálfu sér, að ég gætti systkina
minna, þar sem ég var elsta barn, en við urðum sex börnin, öll sitt
á hverju ári.
Oft komu skurðir og skrámur á litla putta og víðar, en aldrei
stóð á mér að lækna allt slíkt, mér þótti strax ákaflega gaman að
fást við þess háttar, en aldrei var ég áhugasöm með að vera við,
þegar mamma var að eiga börnin. Þá forðaði ég mér út, og kom
ekki nálægt meðan á því stóð.
Líklega hef ég verið um 10 ára, þegar mamma fékk slæma ígerð
aftan á hálsinn. Læknir var sóttir til Ólafsvíkur, var það Halldór
Steinsen, sem lengi var þar læknir. Skar hann í ígerðina og sagði
að hafa þyrfti kera í sárinu, svo ekki gréri of fljótt saman. „Hvern
hefur þú til þess,” spurði hann mömmu. „Ætli hún hjálpi mér
ekki við það,” — og mamma benti á mig. Læknirinn leit á mig og
sagði: „Hvað ætli stelpukrílið geti það,” en skildi þó eftir sára-
bindi, sáravatn og bómull. Ég varð alveg hugfangin að sjá svo