Ljósmæðrablaðið - 01.04.1981, Side 9

LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
7
framan, því ljósmóðurtöskuna fékk ég ekki fyrr en í júní, um
sumarið. Allar gengu fæðingarnar vel um veturinn nema ein, sem
var tangarfæðing, og auðvitað fékk konan slæma sprungu, —
enda fylgdi það alltaf þegar töng var notuð. Læknirinn sem tók
töngina, var ekki með neina sáranál og ég átti enga, en lækninum
varð að orði. ,,Guð hjálpi okkur nú. Er ekki til saumnál? Við lítt
má bjargast, en ei við ekkert.” Saumnál fékk hann, og mér þykir
gaman að geta þess hér, að stóra og slæma sprungu saumaði hann
með mikilli prýði. Ætli leiki það margir eftir. Þessi læknir var
Sæbjörn heitinn Magnússon, sem var nokkur ár læknir í Ólafsvík.
Minningarnar eru margar, eins og að líkum lætur, eftir 43 ára
starf, flestar góðar og ánægjulegar. En hátt bera í minningunum
erfiðar fæðingar, því ekki var að tala um að koma konum á
fæðingarheimili á fyrstu starfsárum mínum. Það var mikill styrk-
ur í slíkum tilfellum, ef hægt var að ná í Ólaf Ólafsson lækni í
Stykkishólmi, ágætan fæðingarlækni. Líka hef ég verið mjög
heppin með lækni hér í Hveragerði, Magnús Ágústsson, sem var
mjög góður og öruggur við fæðingar, svo ég tel mig hafa verið
mjög lánsama með lækna sem ég hef þurft að leita til. Hvar sem
ég hef verið, hef ég mætt vináttu og hlýhug, og það hefur verið
mér mjög mikils virði að mæta alls staðar góðu og skilningsriku
fólki i öllu mínu starfi. Það hefur verið mér mikill styrkur í gegn-
UIU árin.
Ekki get ég endað þessi minningabrot, svo að mér verði ekki
hugsað til gömlu starfssystra minna, sem störfuðu löngu á undan
mér við erfiðustu skilyrði. Störfuðu vegna mannkærleika af fórn-
fýsi, en ekki vegna launanna. Þau voru ekki svo mikil, að þær
hafi lagt í hættu þeirra vegna líf sitt og limi, þegar þær þurftu að
ferðast um verstu torfærur í náttmyrkri og byljum, gangandi eða
ríðandi, hvernig sem á stóð fyrir þeim sjálfum eða þeirra heimil-
Urn. Alltaf skyldi gegnt, þegar kallið kom, jafnt á nóttu sem degi,
~~ síðan komið kaldar, hraktar og uppgefnar í nöturleg húsa-
kynni, þar sem oft og mörgum sinnum hefur ríkt allsleysi og
örbirgð. Ekki var þá til hvildar hugsað, heldur reynt að verða
fæðandi konu að liði, eftir því sem möguleikar stóðu til. Kannski
var aðeins kertisskar til lýsingar, eða bara grútarlampi.
Sem betur fór þekkti ég lítið af þessu, vegna þess að ég var
seinna á ferð í tímanum. Þó kom það fyrir að ég þurfti að bræða