Ljósmæðrablaðið - 01.12.1990, Blaðsíða 16

Spenna
Það kom stundum fyrir fyrst í stað að
okkur virtust börnin enga svörun gefa
við snertingu, þau lægju grafkyrr og
tækju því sem verða vildi. En athugun
myndbandanna síðar sýndi að börnin
lágu að vísu kyrr, en allir vöðvar voru
spenntir og börnin horfðu starandi aug-
um út í loftið. Ýttu foreldrarnir við fæti
eða hendi kom í ljós að limurinn var
stinnur sem spýta. Þegar börnin fengu
að vera í friði aftur lifnaði yfir augunum
og börnin tóku að hreyfa sig.
Viðbrögð eftirá
Ein uppgötvun okkar var sú að
stundum komu viðbrögð barnanna við
snertingu fyrst eftirá. Þau áttu það til
að sýna lítil eða engin viðbrögð í byrjun
en þeim mun sterkari síðar eða eftir að
snertingu var hætt. Börnin urðu mjög
óróleg, fóru að kjökra eða gráta, súrefn-
ismagn í blóði minnkaði bæði skömmu
eftir að strokur hófust og einnig eftir að
þeim var hætt.
Reynsla foreldranna
Flestir foreldrarnir töldu að börnun-
um þætti gott að láta halda utan um
sig, að þau yrðu afslöppuð ef haldið
væri utan um þau. Margir foreldrarnir
fundu til gleði yfir að komast í nána
snertingu við börnin. Einnig foreldrar
barna í súrefniskössum fundu til sterkr-
ar samkenndar með börnum sínum við
það að snerta þau með höndunum.
Þegar foreldrarnir sjálfir náðu því að
slappa vel af fylgdust þeir einnig oft vel
með andardrætti barnanna. En í ein-
staka tilvikum var reynsla foreldranna
sú að hvorki þau sjálf eða börnin finndu
til neinnar breytingar við snertinguna,
að börnin vildu eitthvað allt annað —
sofa eða láta tala við sig.
Margir foreldranna lýstu viðstöðu-
laust viðbrögðum barnanna við snert-
ingum og strokum meðan myndatakan
fór fram. ,,Nei þetta held ég að henni
líki alls ekki“, sagði ein móðirin þegar
faðirinn var að strjúka handlegg dóttur
sinnar. Það vakti furðu þeirra hve börn-
in gátu orðið lítil í sér og óróleg. Oft
hættu þau skyndilega að strjúka þegar
þau urðu þess vör að börnin viku
höndunum undan. Einnig kom fyrir að
þau vildu prófa aftur til að ganga úr
skugga um hvort viðbrögðin yrðu enn
þau sömu. Og sú varð raunin.
En það var sjaldgæft að foreldrarnir
tækju eftir breytingum á andardrætti
barna sinna eða litarafti húðarinnar
þegar þau voru strokin. Þess vegna
voru foreldrar yngstu barnanna oft í
vafa um hvort börnin sýndu nokkur
merki svörunar við snertingu.
Þegar foreldrunum var leyft að gera
það sem þau helst vildu sjálf meðan
myndataka fór fram kom mjög oft fyrir
að þau tækju börnin sín upp og héldu
þeim fast upp að sér. Við þessar
aðstæður sáum við að börnin sefuðust
og urðu róleg, eða að þau urðu árvök-
ul og leituðu eftir að horfast í augu við
foreldrana, skimuðu eftir hljóði og
reyndu að snerta húð eða föt þess sem
hélt á þeim. Það var stórfengleg sjón
að sjá þau gagnkvæmu tengsl foreldra
og barna sem urðu við þessar að-
stæður.
1—IÓSMÆÐRABLAÐ1Ð
14