Ljósmæðrablaðið - 01.12.1990, Blaðsíða 15

þau — bæði við léttar strokur og fastar.
Munur var á viðbrögðum líkamans eftir
aldri og meðgöngulengd.
Yngstu börnin
Viðbrögð yngstu barnanna komu oft-
ast fram í mikilli breytingu á andar-
drætti. Þau tóku að anda hægar að sér
og stundum hættu þau alveg að draga
andann.
Eftir strokur frá foreldrunum lækkaði
súrefnismagn í blóðinu, og ef haldið
var áfram að strjúka varð lækkunin
mjög mikil. Stundum stafaði þetta af
því að börnin hættu að draga andann.
Breytingin á andardrættinum kom einn-
ig fram í litarafti barnanna.
Yngstu börnin hreyfðu sig mjög lítið
—'hnefi var krepptur, fótur dreginn inn
undir líkamann eða viprur komu í
andlitið.
Bldrí bömin
Viðbrögð voru greinilegri hjá eldri
börnunum. Andardráttur þeirra breytt-
ist einnig, gat bæði orðið örari og hæg-
ari en hætti aldrei til langframa.
Athugun á hreyfingum barnanna
þegar foreldrarnir struku þau leiddi í
ijós svipað hreyfingarmunstur. Lægju
þau á hliðinni og handleggur þeirra
strokinn, drógu þau hendina að sér,
glenntu fyrst fingurnar og krepptu síð-
hnefann. Á eftir fylgdi svipuð hreyf-
■ug hinnar handarinnar. Að lokum
teygðu þau úr sér.
Svo virtist að þau teygðu ekki úr sér
af vellíðan. Vöðvar voru spenntir og
barnið hafði ekki vald á hreyfingunum.
Eftir teygjuna urðu hreyfingar mjög
fálmkenndar og ómarkvissar.
Lægju börnin á maganum og væru
ljósmæðrablaðið __________________
strokin um bakið, krepptu þau sig eins
og þau vildu gera sem minnst úr sér.
,,En hvað þú ert lítil í þér í dag, Lína"
sagði ein móðirin dag nokkurn við dótt-
ur sína um þess háttar viðbrögð. Börn-
in þrýstu handleggjum og herðablöðum
inn að hryggnum eins og þau væru að
reyna að losna við óværuna á bakinu.
Sum reyndu að troða höndunum und-
ir brjóstkassann eins og þau hygðust
skríða burt.
Ef börnin lágu á hliðinni þegar bakið
var strokið krepptu þau sig einnig. En í
stað þess að hjúfra sig niður teygðu
þau hendur og fætur út í loftið.
Auk þessara líkamshreyfinga sáust
margs konar grettur, börnin hnykluðu
brýnnar, pírðu með augunum og geyfl-
uðu munninn. Einnig gáfu þau frá sér
margskonar hljóð: hrinu, kurruðu,
snöktu, hikstuðu, hnerruðu, kjökruðu
eða grétu.
Sogþörf
Mörg barnanna gerðu tilraun til að
fara að sjúga — og ef þau gátu stungu
þau annarri eða báðum höndunum
upp í munninn og sugu. I fyrstu töldum
við og foreldrarnir að þetta væri merki
um að börnin væru svöng. En það vakti
grunsemdir hve mörg barnanna yrðu
svöng þegar þau voru strokin, og svo
hitt að þau hættu að sjúga strax og þau
fengu að vera í friði. Okkur skildist því
að hér voru eingöngu viðbrögð við
strokunum.
________________13