Ljósmæðrablaðið - 01.12.1990, Blaðsíða 8

Hvernig tók danska heilbrigðiskerfið
þessari ákvörðun þinni?
„I Arósum er nokkurs konar ljós-
mæðramiðstöð sem sér um mæðra-
verndina og var mér úthlutað
ljósmóður til að annast mig á með-
göngunni. Eg kom reglulega til hennar
í skoðun þar sem hún vigtaði mig og
mældi og hlustaði á hjartslátt barnsins
með tréhlustunarpípu. Hún tók ekki illa
í hugmyndina en lagði mikla áherslu á
að ég gerði mér grein fyrir því að ef ég
gerði þetta svona þá bæri ég sjálf alla
ábyrgðina, en ég mátti hringja í hana
hvenær sem ég vildi. Ég fór ekki I són-
ar. Það tíðkaðist ekki svo mikið úti.
Eftir því sem ég kynnti mér þetta bet-
ur varð mér ljóst hvað ég hafði verið
hlutlaus og tekið lítinn þátt í fyrri fæð-
ingunni. Þó ég hefði fætt barn þá vissi
ég næstum ekkert um fæðinguna," seg-
ir Jóna.
Hvað óttaðistu mest varðandi fæð-
inguna?
„Helle kunni svör við öllu t.d. hvað
ætti að gera ef barnið andaði ekki og
hvað ætti að gera ef naflastrengurinn
væri vafinn utan um barnið og eftir því
sem ég lærði meira hvarf óttinn. Það er
staðreynd að vanþekking skapar ótta
og ótti skapar spennu. Ég fór í þessa
fæðingu með trausti á sjálfri mér og trú
á að þetta væri hægt með Jakob, Helle
og Ollu mér við hlið. Ég var örugg og
róleg.
Fæðing er eðlilegur hlutur, ekki
tækniundur læknavísindanna. Læknir-
inn minn hafði sagt við mig: „Gerirðu
þér grein fyrir að ef eitthvað kemur fyr-
ir þá berð þú ábyrgð á því?“
Við Jakob höfðum rætt þetta allt og
kynnt okkur að það tæki ekki lengri
tíma að koma mér á sjúkrahús ef eitt-
hvað gerðist heldur en það tæki að
koma mér á skurðstofuna af fæðingar-
deildinni“.
Hvernig var svo að takast á við hríð-
arnar algerlega deyfingarlaus, tækja-
laus og án Ijósmóður?
„Eftir því sem hríðarnar hörðnuðu
og verkirnir urðu meiri var eins og ég
kæmist í ákveðna stemmningu. Þetta
var um nótt, við kveiktum á kertum og
við Jakob nutum þess að fylgjast með
því hvernig barnið bryti sér leið út. Við
vorum aðallega tvö í þessu þangað til
kom að sjálfri fæðingunni.
Ég vann mjög vel með líkamanum
og þá var eins og hin náttúrulega að-
ferð líkamans til að stilla verkina færi í
6
ljósmæðrablaðið