Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1879, Page 64

I. I ölla líki, illt og gott
einatt má eg gera;
en þrengdu frá mér þá í brott
því, ei án mátt vera.
3. Tvo ef stafi flytur frá
fyrstu lögun rninni:
orku sinnar ímynd þá
allir held eg finni.*)
hásetanum hlut eg gaf
hæst ávertíðinni.
2. Fleygðu burtu frenrsta staf:
finnst eg á hendi þinni;
*) Flaska — laski — aska.
Samnefnd heiti ymsra þýðínga.
(eptir sira Brynjólf Halldórsson í Kirkjubæ í Túngu 1704—1737).
Fylgdi Óðni fyrst ár,
fyllir regnið vatns-ár,
hérvist kortar hvert á r
hyggnir vakna í ár;
í sólargeisla sést ár*
sjómenn brúka skips ár,
rúna byrjast rit ár,
rénar ei vítis slægð ár.
*) almennast mun vera ar, t. d. „báran, ar (ár?) eða
máni“, Síra Stephán Ólafsson.
(Eptir síra Þorlák Þórarinsson, sjá Þorlákskver 1780; 1858).
Ar mánuðir eru tólf að þýða,
ár er rnorgun dagsbirtíngin friða,
ár er kölluð árferðisins blíða,
ár er vatna renniflóðið stríða;
á r er stafur einn í rúnum lýða,
ár1 er sólar geisla morið tíða,
ár er vængur ögurs hallar skíða2
ár er blængur hvergemlisins víðas,
') arí J) þ. e. ár á skipi. 3) þ. e. vítis-ár.
Söltun á kjöti og niðurlagníng.
Þegar slátra skal, á slátrari að vera hreinn um hendur.
Þvo skal upp kroppana vandlega, því verði þeir óhreinir meðan
þeir eru volgir, næst trauðlega af þeim aptur. Kropparnir
hreinir skulu hánga einn dag. Brytja má smátt eða stórt, sem
maður vill. Magállinn er skorinn úr, og búnar til pilzur
(rullupilzur) úr þeim, eða reyktir. Pilzurnar saltaðar sér.
Kjötið af sauðum, ám og iömbum hvort sér í lagi. Þegar
magálar eru teknir frá, þá tekur maður bógana frá; hæklarnir
teknir af. Kjötið má brytja smátt eða stórt, eptir því sem
maður vill, svo taka megi sem hentuglegast það sem maður
þarf í svipinn.
Þegar búið er að brytja, nuddar maður hvert stykki með
salti, blönduðn með saltpétri (saltpétur ekki meira, en 2—3 lóð
í hálftunnu). Þegar maður hefir nuddað bitana, leggur maður
þá niður, hvern við hliðina á öðrum og sáir salti yfir (salt-
péturslausu). Svona fyllir maður hálftunnuna, svo engar holur
sé, leggur maður svo lok á og fergir. Tunna á að vera góð
og lyktarlaus og hrein. Beyki skal vera í tunnunum. Strá
skal salti ofan á tunnurnar, og pressa, þar til pækill fer að
koma; má blanda litlu vatni í pækilinn, svo hann sé ætíð svo
(62)