Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1904, Síða 30

en hjá öllum þorra jafnaldra hans. Annað veifið var
* hann kátur og Ijek við hvern sinn fingur, en hitt veifið
hryggur og örvilnaður. Hann var bráður og barnalegur
og sást lítt fyrir, eins og tilfinningaríkum mönnum er
títt, en sannleiksástin, eldmóðurinn og innileg löngun að
berjast fyrir góðum og fögrum hugsjónum breiddi yfir
þessa smá-annmarka. Einhver hin ríkasta tilfinning í
hjarta bins eldfjöruga unglings var vináttuþráin. Hann
batt og þá vináttu við nokkra jafnaldra sína, er urðu
siðar framúrskarandi menn, svo sem listaí'ræðingurinn
Julius Lange, Yilbelm Thomsen málfræðingurinn mikli og
listaskáldið Chr. Richardt. Fáir hafa haldið betur
tryggð við æskuvini sína en Georg Brandes; vinir Jians
og mótstöðumenn ljúka upp sama munni um það. Vin-
áttuþrá og vinatryggð hans er í orðsins fyllsta og bezta
skilningi grísk. Hins vegar svall honum í brjósti megn-
asta fyrirlitning og hatur til alls þess, er hann taldi
Ijótt og lítilsiglt. Brandes var trúmaður fram yfirtvítugs-
aldur og að sögn lá trúin honum nokkur ár þungt á
hjarta. En mögnuð efablendni og rík hvöt til þess að vera
sannur við sjálfan sig byggði eptir mikla baráttu trúnni
út úr hjarta hans.
Georg Brandes fór snemma að gefa sig við ritstörfum
og gat sjer álit fyrir ritdóma um sjónleiki og önnur
skáldrit, en jafnframt lagði hann mikið kapp á vísinda-
iðkanir. Árið 1863 hlaut hann heiðurspening háskólans
fyrir ritgerð um skapadóm eða forlagatrú í harmleikum
fornaldarinnar og árið eptir tók hann meistarapróf í
fagurfræði.
Nokkru fyrir 1870 fór hann tvær menningarferðir til
Þýzkalands og Frakklands. Upp frá því fer lífsskoðun
hans að þroskast og skýrast og bonum gefst færi á að
ganga úr skugga um, hversu andlega lífið var dautt og
dofið heima fyrir og þröngsýnið miklu meira en í menn-
ingarlöndunum. Hugur hans hneigðist æ meir að frönsk-
um skáldskap og fagurfræði og að nytsemiskenning
Stuarts Mills. Árið 1870 hlaut hann doktorsnafnbót fyrir
(26)