Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1904, Qupperneq 56

Fáein orð
um verzlun Færeyinga og verzlun vora.
Jeg hef í tveimur síðustu árgöngum Þjóðvinafjelags-
almanaksins bent á hvílíkum framförum Fœreyingar hafa
tekið, að J•*v í er snertir verzlun þeirra og fiskiveiðar á
síðasta hluta 19. aldar og einnig hve miklu meira þeim
hefur fjölgað að tiltölu á öldinni er leið, en Islendingum.
Færeyingar kunna vel að fara með fje, eru manna
sparsamasiir og einnig ötulir að afla fjárins. Því miður
eru ekki til hagfræðisskýrslur frá Færeyjum og eigi heldur
frá Islandi svo góðar, að hægt sje að segja með vissu,
hve auðugir íslendingar og Færeyingar eru. En eigi er
ólíklegt, að hver Færeyingur sje helmingi eða ef til vill
þrem sinnum eins efnaður og hver íslendingur að meðal-
tali. I fæstum hreppum í Færeyjum mun til vera nokkur
sá maður, sem Jtarf að þiggja af sveit, því að þótt ein-
hver börn, heilsuveikir menn eða gamahnenni sjeu til,
sem geta eigi unnið fyrir sjer, þá eru þau annaðhvort svo
velmegandi, að þau geta sjálf gefið með sjer, eða þau
eiga frændfólk, sem annast Jiau.
Aðalástæðan til velmegunar Færeyinga er sú, að þeir
hrundu verzlun sinni þegar í lag, þá er þeir fengu verzl-
unarfrelsi fyrir nærri 48 árum. Kaupmenn þeitra urðu
skyldir að búa í eyjunum, en það var auðvitað eigi ein-
hlítt, ef færeyska bændur hefði vantað Jtrek, vit og vilja
til þess að hrinda verzlun sinni í lag. Til þess að af-
nema vöruskiptaverslunina túku allir bændur sig saman
um að Jieimta peninga hjá kaupmönnum fyrir þcer vörur,
sem þeir seldu þeim. Við þetta unnu þeir það, að Jteir
fengu peninga undir hendur og gátu keypt þar sem þeir
helzt vildu fyrir peninga vörur þær, er þeir þurftu að fá
hjá kaupmönnum. En þeir unnu meira en þetta eitt við
breytingu þessa, því að nú varð allt vöruverð sannara og
rjettlátara í Færeyjum, en áður hafði verið og varð eyjar-
skeggjum hinn mesti hagur að þvi.
(52)