Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1936, Síða 86

feng ný, meö sykri og góðu útáláti; gefa auk þess úr
sér fyrirtaks saft og eru ágæt i hlaup og sultu. Ég
gat pess, að nú væri sýnt fram á vísindalega, að svarta
tegundin, sólberin, hafa hollustugildi á við appelsínur.
Er ekki dásamlegt, að slík aldini skuli geta proskazt
á okkar kalda landi? Kunnugir vita reyndar líka, að
sólberjavín er goðadrykkur. En pað var nú reyndar
ekki efni pessa máls, að kenna að brugga nýja teg-
und af »landa«.
Éað væri skemmtilegt, að meira væri gert að pví að
rækta pessi hollu sólber, par sem gott skjól er í görð-
um. Sumarið 1934 er eitt hið daufasta, sem komið
hefir yfir petta land siðustu 20 árin. Það sá sjaldan
til sólar hér sunnanlands, en samt fengust sæmilega
proskuð sólber í görðum í Reykjavík. Þessi svörtu
ber eru talsvert stærri en rauðberin.
Rauðberjarunnar eru algengir í kaupstöðum, og
fæst oft af peini álitleg uppskera af hollum og falleg-
um berjum. En ég hefi litið svo til, að í sveitum sé
lítið sinnt rauðberjaræktinni. Ég liugsa pó, að sveita-
fólkinu mundi pykja vænt um pessa runna. Það er
svo litið gert að pvi að prýða kringum íslenzka
sveitabæi. Það er ekki einu sinni algengt, að vel gerð-
ar og hreinlegar stéttir séu á hlaðinu og milli húsa,
sem liggja saman. Þrifnaðurinn og snyrtimennskan er
ekki í eins góðu lagi utanstafs sem innan. Sveita-
bændur slá tvær flugur i einu höggi, með pví að setja
niðurhjá sér rauðberjarunna. Þeir prýða stórlega um-
hverfis heimilið; en í öllum sæmilegum sumrum prosk-
ast inndæl ber, ljúffeng og holl í saft og sultu. — Það
er varla hægt að bera við timaleysi og annríki, pví
að þessir runnar eru mjög fyrirhafnarlitlir.
Það getur svo sem vel verið, að úti í heimi séu til
hér óþekktar berjategundir, sem mætti rækta með
góðum árangri í íslenzkum jarðvegi. Eg liefi drepið
á mýraberin. En pótt miklu fé sé varið hér á landi
til eflingar landbúnaðinum, hefir ekki verið hugsað
(82)