Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1936, Qupperneq 89

á s. 1. sumri, hittum viö fyrir okkur breiöur af væn-
um, fallega útlítandi krækiberjum í háu fjallaskarði.
Okkur pótti petta kynleg sjón i fyrstu viku júlímán-
aðar. En petta voru fyrra árs ber, nýkomin undan
snjó. fau voru bragðlaus, en höfðu pó i sér litsterk-
an safa. Ég nefni petta sem dæmi um, að pessi harð-
gerða lyngplanta ber fullproskuð ber, jafnt á Horn-
ströndum sem i öðrum blíðviðrasamari héruðum
landsins. Viða hér um land eru óprjótandi berjalönd,
sem litið er sinnt um, og margar smálestir af berjum
fara forgörðum á ári hverju, pó að úr peim mætti
vinna holla og ljúffenga fæðu.
í Flóru íslands er farið peim orðum um krækiber-
in, að pau séu »étin, en annars til lítilla nota«. Það er
rétt, að víðast hvar er krækiberja neytt pannig, að
menn kremja pau í munni sér, kingja safanum, en
skyrpa hratinu. Margar húsmæður hafa pá röngu
hugmynd, að krækiberin séu ekki nýtileg. En pað
er mesti misskilningur, enda eru krækiber vel
notuð á stöku stað liér á landi, og unnin úr peim
saft, sem er fyrsta flokks vara.
Einu atriði viðvíkjandi krækiberjasaft purfa hús-
mæðurnar að gefa góðan gaum. Saftin er stundum
ekki góð ný, en parf að geymast nokkurn tíma, til
pess að fá góðan keim. Mér er kunnugt um sveita-
heimili, sem framleiða mikið af saft til heimilisparfa
á hverju liausti, en hreyfa ekki við henni fyrr en um
hátíðir. F*á er börnunum gætt á saftblöndu. Líka veit
ég um húsmóður, sem alltaf notar ársgamla kræki-
berjasaft og telur hana bezta, Væntanlega verður
gerð, eða efnabreyting af öðru tagi, í saftinni, sem
veldur miklu um keiminn.
Annars hugsa ég, að alltaf megi búa til krækiberja-
saft, sem er ljúffeng frá upphafi, ef rétt er að farið,
og hefi ég eigin reynslu fyrir mér í pessu. Ég pykist
mega fullyrða, að berjasafinn spillist oft í meðförun-
um, vegna pess að pað litla, sem sagt er i islenzkum
(85)