Dagblaðið Vísir - DV - 04.12.2004, Qupperneq 34

34 LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 2004
Helgarblað DV
Nýr diskur Eivarar „okkar“ Pálsdóttur er nokkuð ólíkur fyrri disk-
um hennar, gítarspil og söngur flytja einfaldari tónlist á færeysku,
íslensku, sænsku og ensku en oftast áður. Helmingur laganna er eft-
ir hana sjálfa, hin eru úr ýmsum áttum. Hún segir diskinn meira í
ætt við vísnatónlist en djass eða rokk. DV-myndir Hari
Húsiö hennar Eivarar Pálsdóttur
er vel falið bak við önnur í 101
Reykjavík. Hún tekur á móti blaða-
manni DV með rjúkandi kaffi,
konfekti og ótal kertum í desember-
regninu og reynist ekki minna nátt-
úruafl í eigin persónu en þegar hún
gefur sig alla í tónleikasölum af öll-
um stærðum. „Tónlistin á þessum
diski breytúst töluvert á meðan á
upptökum stóð,“ segir hún glað-
lega. „En það gerist alltaf þegar hún
fer að hljóma og maður getur hlust-
að í botn.“
Innri röddin
Eivör segist yfirleitt ekki fram-
kvæma að úthugsuðu máli. „Ég geri
allt á tilfinningunni og það sem mig
langar mest til að gera hverju sinni.
Ég reyni að hugsa ekki mikið um
markaðinn eða kröfur hans, reyni
heldur að vera sjálfri mér trú og
fylgja hjartanu. Og það er svo
merkilegt að þegar maður gerir það
af einlægni snertir maður við
öðrum, hvað sem markaðsspár og
spekúlantar segja.“
Eivör gerir tónlisúna við Úlf-
hams sögu semnú er sýnd í Hafnar-
fjarðarleikliúsinu. „Ég lærði óskap-
lega mikið á þeirri vinnu," játar
hún. „Hópur manna var með í
þessu verkefni frá byrjun eiginlega.
Ég byrjaði á að skoða rímurnar sem
geyma þessa sögu, hlustaði á
rímnasöng á Stofnun Arna Magnús-
sonar, Steindór Andersen kvað fyrir
mig þegar ég bað hann og auðvitað
þekki ég færeysku rímurnar lika
mjög vel. Auk þessara róta leitaði ég
í það sem ég hef áður gert og til varð
tónlisún við Úlfhams sögu.“
Og henni finnst hreint ekki
óþægilegt þegar við íslendingar
köllum hana Eivöru okkar. „Ég
elska að heyra þetta," viðurkennir
hún fúslega. „Mér hlýnar bókstaf-
lega um hjartaræturnar. Þið eigið
jafnmikið í mér og Austurey og
Færeyjar."
Þekkir ræturnar og er opin
fyrir öllu
„En ég er ekki tónlistarmaður
sem heldur sig við einhvern einn
stfl, “ heldur hún áfram. „Ég vil held-
ur leggja mig efúr mörgu og geta
unnið úr því og safnað f lífsbakpok-
ann. En þar ofan í eru líka uppruni
minn og ætúr og ég vil geta unn-
ið úr þessu öllu, verið fær-
eysk en samt sungið
og samiö rokk,
djass og
vísnatón-
list sem
fólk
w
"mS:
hvar sem er í heiminum kann að
meta. Ég vil ekki festast í neinu,
frekar vera sjálfri mér trú og taka við
áhrifum.
Tónlistin er ekkert öðruvísi en
síbreytilegar árstíðimar, maður
verður að geta tekið þeim öllum því
þær em yndislegar hver með sínum
hætti. Tónlistin er allt um lykjandi,
mér var bara gefið að miðla henni
áfram. Langbesú skólinn er svo að
vinna með öðrum tónlistarmönn-
um, mér fannst til dæmis æðilslegt
að kynnast Donald Lunny, hinum
írska. Ég fór til írlands að spila
þeim á síðasta ári, ég hélt mú
einkennum og þau sfnum en út-
koman hljómaði vel því ræturnar
em að mörgu leyti þær sömu.
Ég verð aldrei hrædd við
samstarf við þekkta tónlist-
armenn úú í heimi, ég
hlakka fyrst af öllu óskap-
lega til og nýt þess út í
ystu æsar að drekka í
mig áhrif frá þeim.“
Frá Götu á Aust-
urey
Hún er fædd og
uppalin í Götu á
Austurey í Fær-
eyjum og þar
lauk hún skyldu-
náminu. „Gata
er mjög sætur
staður," útskýrir
hún. „Þar búa
ekki nema þús-
und manns og
mér finnst alltaf
jafn gott að
koma heim í
pönnukökulykt-
ina og rólegheit-
in. Þar ganga
hluúrnir hægt
fyrir sig, stressið
er ekki eins áber-
andi þar og hér.
Þess vegna reyni
ég að skjótast
heim á svona
tveggja mánaða
fresú, það er
ekki nema
klukkutíma
flug og
mér
finnst gott að sitja f eldhúsinu hjá
mömmu. En hér á ég heima, ég fer
þangað í heimsókn til fjölskyldunn-
ar.“
Eivör segir mikið hafa verið
hlustað á tónlist á heimilinu.
„Mamma var í kór, pabbi skrifar
bæði bundið og óbundið mál, en
vísnasöng lærði ég mest hjá lang-
afabróður mínum. Hann kenndi
mér ógrynni af gömlum vís-
um og sálm-
um.“
Varð að fara og syngja
Eivör hætti í skóla að loknu
skyldunámi. „Og ég hef aldrei séð
eftir því, maður lærir svo margt á
þessum aldri. Ég gat bara ekki hugs-
að mér að halda áfram að sitja og
reikna, ég varð að fara og syngja.
Með mínar rætur í færeyskum vís-
um og sálmum skellú ég mér í rokk-
ið og djassinn, ég hef alltaf haft þörf
fyrir að vera sem opnust fyrir öll-
um

stefnum. Fyrsta platan mín í
Færeyjum var á nokkuð þjóðlegum
nótum. Þegar ég var 18 ára kom ég
svo til íslands að læra söng hjá
Ólöfu Kolbrúnu Harðardóttur. Og
ég heiilaðist gjörsamlega af Reykja-
vík,“ rifjar Eivör upp.
„Mér þótú ég stödd í stórborg
þótt ég hefði ferðast um Norður-
löndin með færeyskum hljómsveit-
um. ísland er nefnilega mjög sér-
stakt á margan hátt. íslendingar eru
alþjóðlegir og framarlega á mörg-
um sviðum og þótt rólegheitin
séu meiri í Færeyjum hefúr
það bæði kosti og galla.
Færeyningar og ís-
lendingar eru mjög
lfldr að mínu
maú, mótaðir af
veðri, náttúru
og h'finu á
eyju. Mér
hefur
aldrei
fundist
ég
vera