Geislinn - 01.01.1929, Blaðsíða 6

6
GEISLINN
Lífsgleði og
óánægja.
Ríkur maður, sem virt-
ist ganga veg virðing-
ar og frægðar fann
ekki annað en von-
brigði, en fátækur
maður, sem fórnaði
sér fyrir aðra og
þoldi þjáningar, fann
lífsgleðina.
Eftirsókn eftir lífsgleði rná sjá hjá
inamikyninu á ölluni ölchim. Frá upp-
hafi vega sinna lil dagsins í dag hefir
mannkynið verið að leita hamingjunn-
ar. Og margar leiðir hafa menn farið
í því skyni. Sérstaklega hefir verið álit-
ið eftirsóknarvert að verða ríkur, mik-
ill og frægur, því menn hafa hugsað að
því væri lífsgleðin samfara. Menn hafa
alt af leitast við að komast „hátt“ i
Ieit sinni eftir lífsgleðinni.
Biblían — þessi undraverða bók,
scm hefir svo margt inni að halda
bókin sem fjallar um alt sem viðkemur
manninum frá öllum hliðum, talar
einnig um þelta alriði. Hún færir oss
frásögur af tveim mönnum, sem báðir
leituðu hamingjunnar og lífsgleðinnar,
en á mismunandi hátt. Annar fann Iífs-
gleðina, en hinn varð fyrir vonbrigð-
um í leit sinni — og gjörðist leiður á
lífinu.
„Aumasti hégómi, .... aumasti hé-
gómi, alt er hégómi". Hvað liggur á
bak við þessa yfirlýsingu „Prédikar-
ans“? Hvað er það sem er aumasti hé-
gómi hér í heimi? Hann segir ennfrem-
ur: „Hvaða ávinning hcfir maðurinn af
öl 111 striti sínu er hann streitist við und-
ir sólunni?“ Merkileg spurning? Hefir
maður þá ekkert gagn af því sem mað-
ur stritar? Jú, sannarlega. Og það hef-
ir „Prédikarinn“ sagt i byrjun — en
hann hefir smámsaman komist á aðra
skoðun.
Þekking af rcynslu.
Hann lítur til baka og atlnigar líf
sitt. Hann athugar rás viðburðanna og
sér að kynkvíslir koma og hverfa á
jörðunni. Alt gengur stöðuga hringrás
að því er virðist. „Sólin rennur upp og
sólin gengur undir og hraðar sér til