Geislinn - 01.01.1929, Blaðsíða 19

GEISLINN
19
í Róm. 7, 7 ber hann upp þessa
spurningu: „Hvað eigum vér þá að
segja? Er lögmálið synd?“ Hann svar-
ar sjálfur greinilega: „Fjarri fer því“.
Hann hefir þegar áður (kap. 3, 20)
bent á, að það er einmitt lögmálið, sem
sýnir oss syndina: „Því að fyrir lögmál
keniur þekking syndar“. Á þetta ein-
falda samband leg'gur hann á ný á-
herslu í svari sínu við spurningunni í
sjöunda kapítulanum og skýrskotar hér
til hinnar persónulegu reynslu sinnar:
„Eg þekti ekki syndina nema fyrir lög-
málið“ (nomos). Og hann segir enn-
l'remur, hvaða lögmál það sé, sem hann
á við, með því að hann bætir við: „Því
að eg' hefði ekki vitað um girndina
hefði ekki lögmálið sagt: „þú skalt ekki
girnast". Vér vitum allir, að boðið:
„Þú skalt ekki girnast", er eitt af tíu
boðorðunum. Og það var einmitt þetta
boð, sem kom til .vegar „allri girnd“
hjá honum; „þ v í“ (þetta er rökstuðn-
ingur hans) „án lögmáls (nomos) er
syndin dauð“ .... hún er ekki til, svo
l'ramarlega sem lögmálið er ekki til
með kröfur sínar. Þetta er alls ekki svo
að skilja, að það sé lögmálið (noinos),
sem framleiðir, eða i fyrstunni kemur til
vegar syndinni sem slíkri hjá oss. Páll
vísar mjög ákveðið slíkri hugsun á bug
i því svari, sem hann gaf við spurning-
unni: „Er lögmálið synd?“ og þegar
hefir verið tilfært hér. En það er lög-
málið, sem fyrir verkanir Heilags anda
á hjarta, huga og sál kemur því til veg-
ar, að syndin, sem var þar fyrir, án
þess að vér værum oss þessi fyllilega
meðvitandi, verður nú lifandi fyrir vor-
um andlegu augum —• fyrir samvisku
vorri getum vér gjarnan sagt; því að
samviskan talar i samræmi við það
þekkingar ljós, sem hver einstakur hef-
ir. Á því augnabliki sem lögmálið fær
tækifæri til að varpa liinu bjarta, guð-
lega ljósi inn í hjartað og á þennan
hátt upplýsa hina andlegu meðvitund
vora, mun samviskan tala samkvæmt
því og maður verður fyrir nákvæmlega
sömu reynslu og Páll: „En er boðorðið
kom, lifnaði syndin við“. Róm. 7, 9. Þá
fyrst fáum vér verulega að sjá hana
sem staðreynd. Án þess að vér liöf-
um lögmálið á meðvitund vorri finn-
um vér ekki til syndarinnar þar eð hún
hefir ekki tækifæri til að koma fram
sem ákveðin lögmálsbrot, syndarinn
veit þá elcki af henni þó að hann hafi
hana í hjarta sinu“, þannig lesum vér
í skýringu Otto von Gerlach á Nýja-
testamentinu. Þannig verður það að
ævarandi og bókstaflegum sannindum,
að „á n 1 ö g m á 1 s i n s e r s y n d i n
d a u ð“.
Á öðrum stað í sama bréfi skrifar
Páll: „Skuldið ekki neinum neitl nema
það citt að elska hver annan; því að
sá sem elskar náunga sinn, hefir upp-
fylt lögmálið (nomos). Því að þetta:
Þú skalt ekki drýgja hór; þú skalt ekki
inorð fremja; þú skalt ekki stcla; þú
skalt ekki girnast, og hvert annað boð-
orð er í þessari grein innfalið í þessu:
Þú skalt elska náunga þinn eins og
sjálfan þig“. Róm. 13, 8, 9.
Hvaða lögmál það er, sem postulinn á
hér við, getur enginn efi verið á. Hann
tilfærir fjögur boðorðin orðrétt eins og
þau standa og vitnar til hinna, með því
hann bætir við:“ .... og hvert annað
boðorð er“. Og tökum eftir: hann skrif-
ar ekki: ...... og hvert annað boðorð
v a r“, heldur „e r“ .... öll boðorðin
voru þannig i gildi enn, hér um bil
00 árum eftir Kr. Ef þau eru af-
numin nú, þá hlýtur það að hafa skeð
seinna á tímum. Hvenær skeði það? Og
hver hefir gert það? Biblían segir ekk-
ert um það.
Hið konunglega lögmál frelsisins.
„Jakob, þjónn Guðs og Drottins Jesú
Krists“, skrifaði bréf sitt að líkindum
h. u. b. 15—20 árum eftir dauða Krists